Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το φώσφορον θείον δράμα.


Σε προηγούμενο «λοιμώδες νόημα» δημοσιεύσαμε επιστολή του κ. Πάνου Αθανασίου που είχε τίτλο «Η μανία καταδιώξεως του κ. Αντιπροέδρου» και την μεθεπόμενη μέρα λάβαμε μηνύματα φιλοφροσύνης από το πολιτικό γραφείο του κ. Πάγκαλου. Για τούτο, ενώ ήμασταν έτοιμοι να συλλυπηθούμε τους κ.κ. Σεραφείμ και Ανθιμο για την επερχόμενη «εβδομάδα των παθών», τουναντίον θα διατυπώσουμε τις σκέψεις μας με ειλικρίνεια, προσδοκώντας να δεχτούμε την ευλογία των δύο ιεραρχών.
«Την Ιστορία την γράφουν οι νικητές» επιμένουν οι οπαδοί της τεκμηριωμένης ευκολίας και του ευφυούς αναμασήματος, αδιαφορώντας εάν τα γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου λόγου χάριν τα κατέγραψε ο Θουκυδίδης, που δεν υπερασπιζόταν βεβαίως την πόλη των νικητών. Εν τούτοις οι θιασώτες της ως άνω πλάνης, για να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, δικαιούνται να επικαλεστούν την κατασκευή του διασημότερου brand-name του δυτικού πολιτισμού: το όνομα του Χριστού. Πράγματι, οι διαφημιστές των δοξασιών του Παύλου επέβαλαν την ιστορία του Ναζωραίου Ιησού, που βασίζεται στο οργανωμένο παραλήρημα και σε κανένα απολύτως ιστορικό ντοκουμέντο. Ο μονοθεϊσμός κατίσχυσε ως απεικόνιση του ρωμαϊκού ιμπέριουμ εν τοις ουρανοίς και εις βάρος της αλήθειας. Και επειδή το εν λόγω εμπορικό σήμα πέτυχε τη μέγιστη δυνατή αναγνωρισιμότητα, η ίδια φίρμα, με την εγγύηση των αυτοκρατόρων και των βασανιστών, εκδίδει επιταγές γαστρονομίας, κοσμολογίας, γυναικολογίας, εξωτερικής πολιτικής και θεάτρου.
Εχει γραφτεί με σκωπτική διάθεση πως οι ισλαμιστές νομοδιδάσκαλοι απέρριψαν ως περιττό τον Αριστοφάνη επειδή νόμιζαν πως το Κοράνιο περιέχει δεκάδες κωμωδίες. Γεγονός είναι πως στον κόσμο των σόου-μπιζ η Εκκλησία είχε να αντιμετωπίσει τον σκληρό ανταγωνισμό των ταχυδακτυλουργών, των ακροβατών, των παλιάτσων και των Απόκρεω. Για τούτο συνέπραξε με τους οργανωτές των δημοσίων εκτελέσεων, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να προμηθεύει το ικρίωμα με αμαρτωλούς, αιρετικούς, μάγισσες και δαιμονισμένους.
Η λεγόμενη θεία λειτουργία εξάλλου έχει πρότυπο το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Κατά την εξέλιξή της διακρίνονται οι υποκριτές -οι ιερείς δηλαδή-, οι δύο κορυφαίοι -οι ψάλτες- και ο χορός των πιστών. Οι πρώτοι εμφανίζονται μονίμως μεταμφιεσμένοι και ψευδώνυμοι. Και όπως οι ρωμαίοι συγγραφείς για να καταστούν τραγικότεροι των Ελλήνων συσσώρευσαν στο προσκήνιο δεκάδες αιμόφυρτα πτώματα, οι παραγωγοί των εκκλησιαστικών θεαμάτων πλούτισαν το ρεπερτόριο των ναών με εκατόμβες καρατομημένων, πριονισμένων, διαμελισμένων και ψητών μαρτύρων. Και όσο οι λόγχες του Θεού της Αγάπης προχωρούσαν δυτικά, ανατολικά και νότια του Πάπα, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι ανάγκες για νέα θρησκευτικά δράματα. Στις ημέρες μας οι γίγαντες του ελληνικού κοσμικού θεάματος έστησαν 240.583.976 θεατρικές σκηνές (όσες και οι οργανώσεις της αριστεράς) που εξάντλησαν την παγκόσμια δραματουργία των 2.500 ετών σε μία σεζόν. Για τούτο, αφού επινόησαν θεατρικούς μονολόγους οπτασιαστών μανιακών και ανισόρροπων, προσάρμοσαν στις θεατρικές τους φιλοδοξίες τους «Αδελφούς Καραμαζόφ», τα άπαντα του Ουγκό και την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.
Κατά τον ίδιο τρόπο γράφτηκαν τόσα χριστιανικά δράματα όσα και «οι βίοι των αγίων». Μεγατόνοι θεατρικών πράξεων που δεν βλέπονται και δεν παίζονται. Και τούτο δεν οφείλεται στην ανικανότητα των συγγραφέων της πίστεως. Κάθε άλλο. Η ουράνια αρμονία του χριστιανικού πανθέου πείθει το μεγάλο πλήθος αλλά δεν υποφέρει την τραγική ειρωνεία του ελληνικού θεάτρου. Για έναν άγγελο είναι αδιανόητη η τραγωδία του Οιδίποδα. Η δράση των Αγίων θυμίζει τα κατορθώματα του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα ή του Ράμπο, ο οποίος πάντοτε «νικά και όλα τα κακά σκορπά». Γράψαμε δράση και όχι περιπέτεια, επειδή περιπέτεια σημαίνει μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, διαδικασία άσχετη με το δόγμα, το ιερατείο και τους πιστούς, αφού η φώτιση είναι δεδομένη από το άγιο πνεύμα άπαξ και διά παντός.
Αγαπητοί αναγνώστες, λέγεται πως το θρησκευτικό δράμα είναι μία από τις θεατρικές φόρμες από τις οποίες γεννήθηκαν τα έργα του Σέξπιρ, του Τσέχοφ, του Μπρεχτ, του Τενεσί Ουίλιαμς. Κανένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο για τους γονείς του. Καλή Ανάσταση!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το φώσφορον θείον δράμα.


Σε προηγούμενο «λοιμώδες νόημα» δημοσιεύσαμε επιστολή του κ. Πάνου Αθανασίου που είχε τίτλο «Η μανία καταδιώξεως του κ. Αντιπροέδρου» και την μεθεπόμενη μέρα λάβαμε μηνύματα φιλοφροσύνης από το πολιτικό γραφείο του κ. Πάγκαλου. Για τούτο, ενώ ήμασταν έτοιμοι να συλλυπηθούμε τους κ.κ. Σεραφείμ και Ανθιμο για την επερχόμενη «εβδομάδα των παθών», τουναντίον θα διατυπώσουμε τις σκέψεις μας με ειλικρίνεια, προσδοκώντας να δεχτούμε την ευλογία των δύο ιεραρχών.
«Την Ιστορία την γράφουν οι νικητές» επιμένουν οι οπαδοί της τεκμηριωμένης ευκολίας και του ευφυούς αναμασήματος, αδιαφορώντας εάν τα γεγονότα του Πελοποννησιακού πολέμου λόγου χάριν τα κατέγραψε ο Θουκυδίδης, που δεν υπερασπιζόταν βεβαίως την πόλη των νικητών. Εν τούτοις οι θιασώτες της ως άνω πλάνης, για να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους, δικαιούνται να επικαλεστούν την κατασκευή του διασημότερου brand-name του δυτικού πολιτισμού: το όνομα του Χριστού. Πράγματι, οι διαφημιστές των δοξασιών του Παύλου επέβαλαν την ιστορία του Ναζωραίου Ιησού, που βασίζεται στο οργανωμένο παραλήρημα και σε κανένα απολύτως ιστορικό ντοκουμέντο. Ο μονοθεϊσμός κατίσχυσε ως απεικόνιση του ρωμαϊκού ιμπέριουμ εν τοις ουρανοίς και εις βάρος της αλήθειας. Και επειδή το εν λόγω εμπορικό σήμα πέτυχε τη μέγιστη δυνατή αναγνωρισιμότητα, η ίδια φίρμα, με την εγγύηση των αυτοκρατόρων και των βασανιστών, εκδίδει επιταγές γαστρονομίας, κοσμολογίας, γυναικολογίας, εξωτερικής πολιτικής και θεάτρου.
Εχει γραφτεί με σκωπτική διάθεση πως οι ισλαμιστές νομοδιδάσκαλοι απέρριψαν ως περιττό τον Αριστοφάνη επειδή νόμιζαν πως το Κοράνιο περιέχει δεκάδες κωμωδίες. Γεγονός είναι πως στον κόσμο των σόου-μπιζ η Εκκλησία είχε να αντιμετωπίσει τον σκληρό ανταγωνισμό των ταχυδακτυλουργών, των ακροβατών, των παλιάτσων και των Απόκρεω. Για τούτο συνέπραξε με τους οργανωτές των δημοσίων εκτελέσεων, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να προμηθεύει το ικρίωμα με αμαρτωλούς, αιρετικούς, μάγισσες και δαιμονισμένους.
Η λεγόμενη θεία λειτουργία εξάλλου έχει πρότυπο το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Κατά την εξέλιξή της διακρίνονται οι υποκριτές -οι ιερείς δηλαδή-, οι δύο κορυφαίοι -οι ψάλτες- και ο χορός των πιστών. Οι πρώτοι εμφανίζονται μονίμως μεταμφιεσμένοι και ψευδώνυμοι. Και όπως οι ρωμαίοι συγγραφείς για να καταστούν τραγικότεροι των Ελλήνων συσσώρευσαν στο προσκήνιο δεκάδες αιμόφυρτα πτώματα, οι παραγωγοί των εκκλησιαστικών θεαμάτων πλούτισαν το ρεπερτόριο των ναών με εκατόμβες καρατομημένων, πριονισμένων, διαμελισμένων και ψητών μαρτύρων. Και όσο οι λόγχες του Θεού της Αγάπης προχωρούσαν δυτικά, ανατολικά και νότια του Πάπα, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι ανάγκες για νέα θρησκευτικά δράματα. Στις ημέρες μας οι γίγαντες του ελληνικού κοσμικού θεάματος έστησαν 240.583.976 θεατρικές σκηνές (όσες και οι οργανώσεις της αριστεράς) που εξάντλησαν την παγκόσμια δραματουργία των 2.500 ετών σε μία σεζόν. Για τούτο, αφού επινόησαν θεατρικούς μονολόγους οπτασιαστών μανιακών και ανισόρροπων, προσάρμοσαν στις θεατρικές τους φιλοδοξίες τους «Αδελφούς Καραμαζόφ», τα άπαντα του Ουγκό και την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.
Κατά τον ίδιο τρόπο γράφτηκαν τόσα χριστιανικά δράματα όσα και «οι βίοι των αγίων». Μεγατόνοι θεατρικών πράξεων που δεν βλέπονται και δεν παίζονται. Και τούτο δεν οφείλεται στην ανικανότητα των συγγραφέων της πίστεως. Κάθε άλλο. Η ουράνια αρμονία του χριστιανικού πανθέου πείθει το μεγάλο πλήθος αλλά δεν υποφέρει την τραγική ειρωνεία του ελληνικού θεάτρου. Για έναν άγγελο είναι αδιανόητη η τραγωδία του Οιδίποδα. Η δράση των Αγίων θυμίζει τα κατορθώματα του Σούπερμαν, του Κάπταιν Αμέρικα ή του Ράμπο, ο οποίος πάντοτε «νικά και όλα τα κακά σκορπά». Γράψαμε δράση και όχι περιπέτεια, επειδή περιπέτεια σημαίνει μετάβαση από την άγνοια στη γνώση, διαδικασία άσχετη με το δόγμα, το ιερατείο και τους πιστούς, αφού η φώτιση είναι δεδομένη από το άγιο πνεύμα άπαξ και διά παντός.
Αγαπητοί αναγνώστες, λέγεται πως το θρησκευτικό δράμα είναι μία από τις θεατρικές φόρμες από τις οποίες γεννήθηκαν τα έργα του Σέξπιρ, του Τσέχοφ, του Μπρεχτ, του Τενεσί Ουίλιαμς. Κανένα παιδί δεν είναι υπεύθυνο για τους γονείς του. Καλή Ανάσταση!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου