Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Πολυθεϊσμός


Ο όρος "Πολυθεϊσμός" προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "πολύς" και "Θεός" και σημαίνει λατρεία πολλών θεοτήτων. Ως "Πολυθεϊσμός" λοιπόν ορίζεται η αντίληψη περί υπάρξεως περισσοτέρων του ενός Θεών. Είναι η αντίληψη μίας πολλαπλότητος των θείων δυνάμεων. Είναι επίσης η αντίληψη ότι το Θείον ενυπάρχει σε πολλές και διαφορετικές οντότητες και υπάρξεις.

Υπάρχουν πολλοί Θεοί και Θεές. Είναι οι ανώτατες και ισχυρότατες όλων των υπάρξεων. Είναι πάνσοφες και δίκαιες. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αθάνατοι και άξιοι κάθε σεβασμού και τιμής.
Οι Θεοί έχουν πολλές μορφές και μπορούν να επιφαίνονται με πολλούς τρόπους. Είναι τόσο έμφυτοι όσο και ένδημοι. Είναι παρόντες στα στοιχεία και τις μορφές της Υπάρξεως. Εκδηλώνονται μέσα από τις φυσικές δυνάμεις, ως ύλη και ενέργεια, αλλά είναι συνάμα και ανώτατες οντότητες που δεν δεσμεύονται από καμμία υλική μορφή. Μπορούν ωστόσο να εμφανούν μέσα από ανθρώπινες ή άλλες υπάρξεις, όπως λ.χ. ζώα ή φυτά, ή μέσα από υλικά αντικείμενα. Δεν υπάρχουν ζωϊκά ή μορφικά όρια για τους Θεούς και τις Θεές. Είναι ό,τι επιθυμούν να είναι.
Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος. Κανένας μοναδικός Θεός ή Θεά δεν κρύβεται πίσω από την πολλαπλότητα των θείων μορφών. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αντικειμενικά υπαρκτές οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις κατωτέρων όντων. Δεν είναι αρχέτυπα. Δεν είναι φανταστικά σύμβολα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων ή της ανθρωπίνης διανοίας. Ούτε είναι αλληγορικές αναπαραστάσεις φυσικών συμβάντων και διαδικασιών.
Οι Θεοί και οι Θεές είναι πραγματικοί. Υπάρχουν. Η σοφία και η δύναμή τους δίνουν μορφή σε αυτό το Σύμπαν, σε αυτή την συγκεκριμένη μορφή του Κόσμου. Η ομορφιά και η χάρις τους θα διαρκέσουν αιώνια.
Οι Θεοί και οι Θεές είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες υπάρξεις. Είναι όλοι τους εξίσου θείοι. Δεν εξουσιάζονται από καμμία άλλη οντότητα ή δύναμη.
Οι Θεοί και οι Θεές χαίρονται όταν κατώτερα όντα ΕΛΕΥΘΕΡΑ αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους και τους απονέμουν σεβασμό και τιμές. Δεν έχουν ωστόσο ανάγκη αυτής της αναγνωρίσεως, ούτε την επιζητούν. Οι παντοδύναμοι Θεοί και Θεές δεν χρειάζονται τίποτε. Απλώς σχηματίζουν ό,τι επιθυμούν. 

Καταδίκη εισπρακτικής εταιρείας

Σταθμό για τους δανειολήπτες που δέχονται ενοχλήσεις από εισπρακτικές εταιρείες αποτελεί απόφαση του Εφετείου Αθηνών που καταδίκασε εισπρακτική εταιρεία να πληρώσει αποζημίωση σε οφειλέτη για παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Μετά την απόφαση του εφετείου που δικαίωσε τον οφειλέτη, δεκάδες ομοιοπαθείς του προσφεύγουν τώρα στα δικαστήρια σε βάρος εισπρακτικών εταιρειών για να διεκδικήσουν αποζημίωση.

Το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση λογά ηθικής βλάβης υποχρεώνοντας την τράπεζα και την εισπρακτική εταιρεία να πληρώσουν στον οφειλέτη συνολικά περίπου έξι χλιδές ευρώ.

Το εφετείο έκρινε ότι η μεταβίβαση προσωπικών δεδομένων του οφειλέτη ερήμην του από την τράπεζα στην εισπρακτική συνιστά παραβίαση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Ο Ασβεστοποιός.


Ο ασβέστης χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως επίστρωμα στα σπίτια, στις
 αυλές,  στα καλντερίμια και στις κρήνες. Οι ασβεστοποιοί έφτιαχναν
 τον ασβέστη  στα  ασβεστοκάμινα χρησιμοποιώντας ως καύσιμη
 ύλη τους πρίνους και τα  κλαδιά της ελιάς, μετά την περίοδο του 
κλαδέματος. Τα ασβεστοκάμινα  τα  κατασκεύαζαν οι ίδιοι: άνοιγαν
 ένα μεγάλο λάκκο, έχτιζαν τα  τοιχώματά  του  με "λιγδόπετρες" και
 συνέχιζαν προς τα πάνω με  μαρμαρόπετρες και λάσπη
. Τις μαρμαρόπετρες τις εξόρυσσαν από τα νταμάρια με τη βοήθεια
 λοστού  ή βαριοπούλας. Η καύση μετέτρεπε τις μαρμαρόπετρες
 σε ασβέστη. Η φωτιά στο ασβεστοκάμινο ξεκινούσε τα ξημερώματα,
 ενώ η καύση έπρεπε να είναι συνεχής για ένα εικοσιτετράωρο, 
ώστε να ασβεστοποιηθεί η πέτρα. Μετά την καύση χρειαζόταν 
ακόμα μία μέρα για να κρυώσει το καμίνι.  Στη συνέχεια τη διανομή
 του ασβέστη αναλάμβαναν οι αγωγιάτες, που  κουβαλούσαν τον
 ασβέστη μέσα σε τρίχινα τσουβάλια.. Σήμερα δεν  υπάρχουν πια
 ασβεστοποιοί, εφόσον ο ασβέστης παράγεται μαζικά
 από ειδικευμένες βιομηχανίες.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Βρετανικές Βάσεις και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη


Με αφορμή τις  συζητήσεις γύρω από την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) από την Κυπριακή Δημοκρατία αναδείχθηκε εκ νέου η τεράστια γεωπολιτική  σημασία του θαλασσίου χώρου της Κύπρου και η ανάγκη κατοχύρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους μέσω διεθνών συμφωνιών. Θα ήταν καλό όμως να έχουμε κατά νου, πέραν της τουρκικής στρατηγικής στοχοθεσίας σχετικά με το θαλάσσιο χώρο της Κύπρου και το πώς η βρετανική εξωτερική πολιτική έχει συνδέσει το θέμα των Βάσεων με το περιεχόμενο της λύσης του Κυπριακού και πως αυτό συνδέεται με τις θαλάσσιες ζώνες.
Το 2004, μέσα στα  πλαίσια του Σχεδίου Ανάν, η Βρετανία είχε κάνει μια πρόταση για επιστροφή εδάφους των Βάσεων σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού. Αυτό το έκανε για δύο λόγους: πρώτον, με δεδομένο ότι οι Βάσεις δεν αποτελούν έδαφος της ΕΕ, προσέφερε την επιστροφή εδαφών με πληθυσμόπροκειμένου να αποφύγει μελλοντικά το ενδεχόμενο ενός πιθανού δημοψηφίσματος για το καθεστώς των Βάσεων, όπως έγινε και με το Γιβραλτάρ, και δεύτερον, επεδίωξε επανακαθορισμό του καθεστώτος των Βάσεων, με εν δυνάμει προνομιακές ρυθμίσεις, μέσω της εποικοδομητικής ασάφειας.Το δεύτερο θυμίζει τον έντονο διάλογο που προκλήθηκε μετά την υποβολή του Σχεδίου Ανάν 5, σχετικά με τις πιθανότητες να αποκτήσουν οι Βρετανικές Βάσεις, μέσω της εποικοδομητικής ασάφειας, δικαιώματα που να συνδέονται με τις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη  Εγκαθίδρυσης του 1960, οι Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο δεν είναι κράτος. Από την άλλη, η Βρετανία επιμελώς δεν τις χαρακτηρίζει ως αποικία αφού δεν καταθέτει ετήσιες εκθέσεις στον ΟΗΕ (άρθρο 73 του Καταστατικού  Χάρτη) όπως κάνει με άλλες περιοχές (π.χ. Βερμούδες, Νησιά Πίτκαιρν κά), αλλά απολαμβάνουν ενός ιδιότυπου καθεστώτος  που δεν συναντάται άλλο παρόμοιο στο διεθνές δίκαιο.
Στο Παράρτημα  Α (παράγραφος 3) της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης, η Κυπριακή Δημοκρατία δεσμευόταν να μην διεκδικήσει ως μέρος των  δικών της χωρικών υδάτων θαλάσσιες περιοχές που εφάπτονται των Βάσεων σε πλάτος τριών ναυτικών μιλίων, για λόγους ασφαλείας των Βάσεων. Οι θαλάσσιες αυτές περιοχές μπορεί να μην ευρίσκονται εντός των χωρικών υδάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχουν όμως το χαρακτήρα χωρικών υδάτων των Βάσεων. Με άλλα λόγια δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ούτε διάταγμα των Βάσεων ούτε νόμος του Ηνωμένου Βασιλείου που να θεωρεί τις θαλάσσιες περιοχές αυτές ως χωρικά ύδατα των Βάσεων, σύμφωνα με τον ορισμό της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και κατ’ επέκταση δεν μπορούν να διεκδικήσουν ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε συνορεύουσα ζώνη και, ακόμη περισσότερο, ούτε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Με το Σχέδιο Ανάν 5, κατέστη αναγκαίο να επαναοριοθετηθεί η θαλάσσια περιοχή των τριών  ναυτικών μιλίων αφού η Βρετανία παρουσιάστηκε  διατεθειμένη να επιστρέψει 45 από τα 99 τετραγωνικά μίλια των Βάσεων στα δύο συνιστώντα κρατίδια, μέρος  των οποίων εφάπτετο της θάλασσας.
Έκτοτε, επί του  θέματος αυτού διεμορφώθησαν  δύο διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά  με τις προθέσεις των Βρετανών. Ήταν δηλαδή μία απλή τεχνική διαδικασία προκειμένου να προσαρμοστεί ο χάρτης στη βάση των νέων αναπροσαρμογών μετά την επιστροφή εδάφους ή ήταν μία συγκεκαλυμμένη προσπάθεια να διεκδικήσουν οι Βάσεις θαλάσσιες ζώνες μέσω της διαδικασίας επαναοριοθέτησης.
Η πρώτη άποψη  θεωρούσε ότι η επαναριοθέτηση θα γινόταν μόνο στην περιοχή των  Βάσεων Δεκέλειας αφού ένα τμήμα  της ακτογραμμής θα περνούσε μετά την επιστροφή εδάφους υπό τον έλεγχο του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου με αποτέλεσμα να γίνεται διακεκομμένα ο βρετανικός έλεγχος επί της ακτογραμμής. Έτσι, προκειμένου να διασφαλίσουν οι Βρετανοί ότι το ελληνοκυπριακό κρατίδιο δεν θα διεκδικούσε χωρικά ύδατα σε αυτό το τμήμα που θα περνούσε υπό τον έλεγχό του επεδίωξαν μία τεχνική ρύθμιση ούτως ώστε να παρέμενε σε ισχύ το σημερινό καθεστώς για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη διακίνηση των πολεμικών τους σκαφών σε αυτή τη ζώνη.
Η δεύτερη άποψη θεωρούσε ότι επειδή το Σχέδιο Ανάν 5 διαλαμβάνει ότι η επαναριοθέτηση θα γινόταν μόνο από ένα ειδικό που θα διόριζε η βρετανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με το Σχέδιο Ανάν 4 όπου η επαναριοθέτηση θα γινόταν από κοινού με ειδικό που θα διοριζόταν από το νέο κράτος, θα μπορούσαν μελλοντικά οι Βάσεις να ισχυριστούν ότι είναι παράκτιο κράτος και κατ’ επέκταση να διεκδικήσουν θαλάσσιες ζώνες και δικαιώματα. Την άποψη αυτή ενίσχυε το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή έγινε κατόπιν απαίτησης της Βρετανίας και όταν η ελληνική πλευρά υπέβαλε αίτημα διασαφήνισης γι’ αυτό το θέμα, ότι δηλαδή οι Βάσεις δεν θα μετετρέποντο σε παράκτιο κράτος σύμφωνα με το συνθήκη των θαλασσών, οι Βρετανοί το απέρριψαν σιωπηλώς.
Ανεξαρτήτως των  προθέσεων της Βρετανίας, η προτίμησή  της για ασάφεια επί του θέματος αυτού προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Ως εκ τούτου, ο προβληματισμός αυτός καθιστά περισσότερο από αναγκαίο στην όποια λύση να γίνει ξεκάθαρο το θέμα των θαλασσίων ζωνών γιατί εκεί θα επικεντρωθεί η Βρετανική διπλωματία και η εποικοδομητική ασάφεια αποτελεί πλέον την προδιαγεγραμμένη συνταγή μελλοντικής κατοχύρωσης τόσο της ισχυροποποίησης του καθεστώτος των Βάσεων όσο και της δημιουργίας νέων κυριαρχικών δικαιωμάτων.
* Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ). Ως ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής αρθρογραφεί τακτικά στο Geopolitics-GR.

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/8463 

Τριώδιο, Αποκριά, Μασκαράς κ.ά.;


ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Οι λέξεις της εβδομάδας από τα 24γράμματαΤι σημαίνουν οι λέξεις: Τριώδιο, Αποκριά, Μασκαράς κ.ά.;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Τριώδιο: «άνοιξε το Tριώδιο»: H φράση χρησιμοποιείται μεταφορικά και σημαίνει την έναρξη της Aποκριάς. Για την Oρθόδοξη Eκκλησία, όμως, η φράση κυριολεκτείται, επειδή δέκα Κυριακές πριν το Πάσχα αναγνώσκεται το εκκλησιαστικό βιβλίο, το λεγόμενο Tριώδιο< τρεις ωδές. Πρόκειται για Υμνογραφικούς Κανόνες – εκκλησιαστικά ποιήματα- που αποτελούνται μόνο από τρεις ωδές αντί από εννέα ωδές, που είναι το σύνηθες.24γράμματα
Απόκρεως, αποκριά, απόκριες: Η αποκρέα (ενν. Κυριακή ή ημέρα), αρχικά, προσδιόριζε την τελευταία μέρα κατανάλωσης του κρέατος (από+κρέας). Η εβδομάδα πριν τη μεγάλη Σαρακοστή θεωρείται προπαρασκευαστική για τη νηστεία των σαράντα ημερών. Σ’ αυτή την εβδομάδα επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτομικών αλλά όχι του κρέατος (από + κρέως> γεν. ενικ. του ουσ. “κρέας”). Γι αυτό, άλλωστε, η σαρκοφαγία, τιμάται ιδιαίτερα κατά την προηγούμενη εβδομάδα, με αποκορύφωμα την Τσικνοπέμπτη. Η τελευταία ημέρα σαρκοφαγίας (η αποκριά) προσδιόρισε, τελικά, όλη την περίοδο των αποκριάτικων εορτασμών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πιστοί αποκρεύουν (απέχουν από το κρέας) την ημέρα του Aγίου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου), πριν αρχίσει η νηστεία των Χριστουγέννων, την Κυριακή των Aγίων Πάντων (την Kυριακή μετά την Πεντηκοστή) και την τελευταία ημέρα του Ιουλίου, για τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου.24γράμματα
Μασκαράς: Η Ιταλική λέξη maschera σημαίνει το “προσωπείο”. Το maschera παράγεται από το masca, το οποίο ακόμα και σήμερα στη διάλεκτο του Piemonte προσδιορίζει τη μάγισσα. Κατα τους Deviz, Dozy, Mahn το υστερολατινικό masca παράγεται από το αραβικό maskara (: γελωτοποιός). Kατά το συνεργάτη μας, τον κ. Ραχίμι, το maskara παράγεται από το ρήμα ΣΟΧΡ سخر που σημαίνει «κοροϊδεύω, ξεγελάω, αστειεύομαι». Από το ρήμα παράγεται το όνομα ΜΑΣΧΑΡΕ مسخره (: γελοίος). Πάντως είτε Ιταλική, είτε Αραβική είναι η λέξη στην ελληνική έδωσε τις λέξεις: μάσκα, μασκέ, μάσκαρα, μασκαράς, μασκαρεύω, μασκάρεμα μασκαριλίκι, μασκότ κ.ά.
http://www.24grammata.com/

Enhanced by Zemanta

Πως θα πληρωθούν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ.



Με εντολές πληρωμής δίμηνης ισχύος σε οποιοδήποτε κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας θα πληρωθούν τη σύνταξη του Μαρτίου οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ που δεν πρόλαβαν να απογραφούν και να ενταχθούν στο νέο σύστημα πληρωμής των συντάξεων μέσω λογαριασμού μέχρι 11 Φεβρουαρίου.
Για την πληρωμή τους στην Τράπεζα θα πρέπει να έχουν μαζί τους:
α)την αστυνομική τους ταυτότητα και
β) απόκομμα ταχυδρομικής επιταγής πληρωμής της σύνταξής τους προηγούμενου μήνα ή το βιβλιάριο υγείας, στα οποία αναγράφεται ο Αριθμός Μητρώου Συνταξιούχου.
Για την πληρωμή των συντάξεων επιζώντων μελών (χηρείας-ορφανικές), υποχρεωτικά θα προσκομισθεί από τους δικαιούχους και πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
Ο ΟΓΑ καλεί ακόμη όωσους συνταξιούχους δεν έχουν απογραφεί πρέπει να φροντίσουν άμεσα να απογραφούν, ώστε να μην υπάρξουν καθυστερήσεις και να ομαλοποιηθεί από το μήνα Απρίλιο 2011 η καταβολή των συντάξεών τους, με πίστωση του λογαριασμού τους.
Η ημερομηνία παράτασης απογραφής λήγει 11 Μαρτίου 2011. Για την απογραφή απαιτούνται το Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας, ο ΑΜΚΑ και ο ΑΦΜ.

Άνοιξη και παραδόσεις .


ΕΘΙΜΑ..ΜΑΡΤΗ
Ο Μάρτης  είναι  ο  πρώτος  μήνας της  Άνοιξης, γι' αυτό  και  στην  αγροτική  ζωή  τον  πρόσεχαν  ιδιαίτερα. Οι  μητέρες   δένουν  ακόμα  και  σήμερα  στα  χέρια  των  παιδιών  τους  ένα  βραχιόλι  από  πολύχρωμες  κλωστές, που  το  λένε «μάρτη», για  να  μην  τα  «μαυρίσει»  ο  ήλιος. Είναι  γενικότερα  ένα  μαγικό  προφύλαγμα  για  τη  νέα  εποχική  περίοδο. Το  περίδεμα  αυτό   το  φορούσαν  τα  παιδιά  ως  τη  Ανάσταση ή  ώσπου  να πρωτοδούν χελιδόνι. Σε άλλα μέρη την ημέρα  αυτή όλοι μικροί μεγάλοι εξορμούν στην εξοχή και μαζεύουν αγριολούλουδα  και φτιάχνουν στεφάνια. Έχουμε το καλωσόρισμα του  γιου της Άνοιξης με τραγούδια και κάλαντα.
ΤΑ.ΧΕΛΙΔΟΝΙΣΜΑΤΑ

  Το  μήνα  αυτό  τα  παιδιά  έφτιαχναν  ένα  ξύλινο  ομοίωμα  χελιδόνας, το  οποίο  στόλιζαν  με  ζουμπούλια. Έπειτα  το  γύριζαν  από  σπίτι  σε  σπίτι  σ' όλο  το  χωριό  τραγουδώντας  τραγούδια  για  τον  ερχομό  των  χελιδονιών. Οι  νοικοκυρές  έδιναν  στα  παιδιά  λεφτά, λάδι, κρασί, αλεύρι, σιτάρι. Τα  λεφτά  καθώς  και  τα  προϊόντα  αυτά  τα  αφιέρωναν  τα  παιδιά  στην  εκκλησία. Είναι  σημαντικό  ότι  το  έθιμο  αυτό  επιβιώνει  από  τους  αρχαίους  Έλληνες  και  σε  άλλα  μέρη  της  πατρίδας  μας όπως στη Μακεδονία, Θράκη, Δωδεκάνησα. Πρόκειται  για  τα  λεγόμενα  «χελιδονίσματα».
ΕΘΙΜΑ ΑΠΡΙΛΗΧαρακτηριστικό  είναι  ένα  ανοιξιάτικο  έθιμο που  σχετίζεται  με  την  ανησυχία  του  αγροτικού  κόσμου  για  τη  βροχή  και  γίνεται συνήθως λίγο  πριν  τη  Μεγάλη  Εβδομάδα. Μαζεύονταν  λοιπόν  παιδιά  μέχρι  δεκαοκτώ  χρονών  και  ορίζονταν  με  κλήρωση  ένα  από  αυτά  που  το  έντυναν  με  χόρτα.  Έπειτα  έπαιρναν  ένα  παγούρι  και  ένα  ποτήρι  και  γύριζαν  από  σπίτι  σε  σπίτι. Στο  κάθε  έριχναν στο  ντυμένο  με  χόρτα  παιδί ένα  ποτήρι  νερό, το  οποίο  κουνιόταν  με  αποτέλεσμα  να  στάζει  κάτω  το  νερό. Κάθε  φορά  έλεγαν  την  παρακάτω  προσευχή:«να  βρέξει  αγαπημένε  Θεέ  να  μεγαλώσουν  τα  σπαρτά».

ΕΘΙΜΑ ΜΑΗ


Επίσημο  «καλωσόρισμα»  της  Άνοιξης  θεωρούνταν  όμως  ο  εορτασμός  της  Πρωτομαγιάς. Μικροί  μεγάλοι  ξεχύνονταν  στην  ύπαιθρο  μαζεύοντας  λουλούδια  και  πλέκοντας  στεφάνια. Η  συνήθεια  να  κρεμάει  κάθε  οικογένεια  ένα  στεφάνι  στην  εξώπορτα  του  σπιτιού  επικρατεί  και  σήμερα. 

ΦΤΥΣΙΜΟ
Πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι το "φτύσιμο" διώκει τον διάβολο και τις αναποδιές. Για αυτόν τον λόγο όταν κάποιος εξιστορεί δυσάρεστα γεγονότα (θανάτους, ατυχήματα, κ.τ.λ.) οι ακροατές συχνά πυκνά φτύνουν τρεις φορές στον κόρφο τους. Επίσης πολλές φορές, για να αποτρέψει το κακό μάτι, όταν κάποιος θαυμάζει ένα μωρό ή κάνει κομπλιμέντα, επαναλαμβάνει στο τέλος τρεις φορές "φτου".
ΠΙΑΣΕ.ΚΟΚΚΙΝO
Όταν δύο άτομα πουν συγχρόνως το ίδιο πράγμα φωνάζουν «πιάσε κόκκινο»: πρέπει και οι δύο να βρουν ένα κόκκινα αντικείμενο δίπλα τους και να το αγγίξουν για να αποτραπεί το ενδεχόμενο ενός καβγά (Οι Έλληνες πιστεύουν όταν δύο άνθρωποι ξεστομίζουν αναπάντεχα την ίδια λέξη προοιωνίζεται καβγάς).
ΠΑΠΑΣ
Οι πιστοί σέβονται ιδιαίτερα τους κληρικούς και συνηθίζεται κάθε φορά που ένας κοινός θνητός συναντά ένα παπά στο δρόμο να του φιλάει το χέρι. Το να δει όμως κάποιος τη ίδια μέρα έναν παπά και ένα μαύρο γάτο είναι γρουσουζιά.
ΜΑΧΑΙΡΙΑ
Οι Έλληνες δεν δίνουν χέρι με χέρι ένα μαχαίρι όταν κάθονται μαζί στο τραπέζι
 γιατί θεωρούν ότι, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, έστω και εξ αμελείας, θα προκύψει
 μεγάλος τσακωμός. Όταν ένας συνδαιτυμόνας χρειαστεί ένα μαχαίρι, η νοικοκυρά
 αφήνει το μαχαίρι δίπλα του πάνω στο τραπεζομάντιλο για να το σηκώσει από 
εκεί ο ίδιος.
ΤΟ.ΚΑΚΟ.ΜΑΤΙ
  Πολλοί Έλληνες, ιδίως στην επαρχία, πιστεύουν ότι ένα άτομο μπορεί να 
"ματιάσει" ένα άλλο είτε από φθόνο είτε από υπερβολικό θαυμασμό. 
Ο "ματιασμένος" νοιώθει άσχημα σωματικά και ψυχολογικά. Για να
 αποφύγουν το κακό μάτι, όσοι πιστεύουν σε αυτό φοράνε ένα μπλε
 ματόχαντρο ή ένα μπλε βραχιόλι. Οι προληπτικοί και όσοι πιστεύουν
 στη βασκανία δηλώνουν ότι το μπλε χρώμα διώχνει το κακό μάτι.
 Παραδόξως όμως πιστεύουν ότι οι γαλανομάτηδες είναι αυτοί που 
κυρίως "ματιάζουν". Εκτός από το ματόχαντρο, ένας άλλος τρόπος
 για να προστατευθεί κανείς από το κακό μάτι είναι να κρεμάσει
 σε μια γωνία του σπιτιού του σκόρδα. Οι Έλληνες πιστεύουν 
ότι το σκόρδο (όπως και τα κρεμμύδια) έχει και άλλες θεραπευτικές 
ιδιότητες. Έτσι λοιπόν όταν κάποιος είναι άρρωστος τον συμβουλεύουν 
να εμπλουτίσει τη δίαιτά του με σκόρδο.
ΨΩΜΙ
Το ψωμί θεωρείται δώρου Θεού. Οι ηλικιωμένες γυναίκες ευλογούν το ψωμί αποτυπώνοντας ελαφρά το σήμα του σταυρού με το μαχαίρι πριν το κόψουν.
ΤΡΙΤΗ.ΚΑΙ.13
Για τους Έλληνες η γρουσούζικη μέρα δεν είναι η Παρασκευή και 13 αλλά η Τρίτη και 13.

Enhanced by Zemanta

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ρωμιές στη Χώρα του Παπαδιαμάντη.



Ρωμιές στη Χώρα του Παπαδιαμάντη-  μικρό αφιέρωμα στις πρωταγωνίστριες του μεγάλου πεζογράφου.

 Συντάκτης: 
Κανταράκη Σοφία






    Είναι αδιαμφισβήτητο ότι στο επίκεντρο της  παπαδιαμαντικής δημιουργίας εξέχουσα σημασία καταλαμβάνουν οι γυναίκες, οι Ρωμιές ,κατά τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, οι οποίες έχουν κατακτήσει το δικό τους κοινωνικό ρόλο και θέση στην τότε κοινωνία που ζουν, δημιουργώντας έτσι έναν κατάλογο με μορφές και χαρακτήρες, ίσως αρκετά διαχρονικό και συνυφασμένο με τούς σημερινούς τύπους γυναικών. Πώς άραγε θα ήταν η πνευματική του δημιουργία χωρίς την παρουσία αυτών των ηρωίδων; Ποια  ήταν η σχέση του μαζί τους; 
     Γράφει ο Κώστας Βάρναλης στο «Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά»: «Όταν τις νύχτες του χειμώνα στην τρώγλη του και τα πρωινά του καλοκαιριού κάτου από τα πεύκα της Δεξαμενής έδενε τα χέρια του απάνου στην κοιλιά του κ’ έγερνε ....το κεφάλι του στον αριστερό του τον ώμο ο “κοσμοκαλόγερος” Παπαδιαμάντης κι αναπολούσε τα περασμένα της “αμαρτωλής” ζωής του, τι μεγάλες τύψεις και τι πόθοι εξιλασμού ταράζανε τον εσωτερικό του κόσμο! Και ποια ήταν τα “κρίματά του”! Κάποια Παρασκευή θα έφαγε ψάρι (“επτωμοφάγησεν”, όπως θα έλεγε ο ίδιος), κάποιο πρωί του Αυγούστου θα μπήκε μ’ άλλα παιδιά σε ξένο αμπέλι κι έκλεψε σταφύλια, ή όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών, ο οφθαλμός του εσκανδαλίσθη κ’ η καρδιά του φτεροκόπησε βλέποντας άξαφνα τη γειτονοπούλα μ’ ανασκουμπωμένα μανίκια και γυμνό λαιμό να κάνει μπουγάδα στην αυλή .
     Αλλά ίσως να είχε κάμει και “αδικία” σε κάποια κοπέλα! Να. όπως στο περιστατικό με το Μιλτιάδη Μαλακάση στη Δεξαμενή, όπου τον πλησίασε σκυθρωπός και μαζεμένος ο κυρ Αλέξανδρος. “Καλώς τον κυρ Αλέξανδρο”! Ο κυρ Αλέξανδρος δεν κάθισε, παρά είπε όρθιος: “Μίλτο, μπορείς να μου δανείσεις μια μαύρη γραβάτα;”. “Ευχαρίστως, αλλά τι τη θες;”. “Πέθανε η τάδε…Την είχα “αδικήσει”. Και τώρα θέλω να πενθήσω ”! Θα φαντάζεται κανείς τι μεγάλο “αδίκημα” της είχε κάνει! Τουλάχιστο την απάτησε κι ύστερα την εγκατάλειψε…Κι όμως το “αδίκημά” του ήτανε πολύ φοβερότερο- έτσι το ένιωθε! Όταν ήτανε δώδεκα χρονών στη Σκιάθο, τόνε πήρε ένα Σαββατοκύριακο ο πατέρας του ο παπάς και μαζί μ’ άλλους πιστούς πήγανε στο ξωκλήσι του Αη- Γιάννη του Μαγκούφη, όπου θα περνούσανε τη νύχτα…Τη νύχτα κοιμηθήκανε σε χωριστό δωμάτιο οι θηλυκοί και σε χωριστό οι αρσενικοί. Αλλ’ ένας συνομήλικος του Παπαδιαμάντη τον παρέσυρε στο «βάραθρο της ακολασίας»! Του είπε να πάνε κρυφά έξω από το δωμάτιο των γυναικών και να τις ιδούνε από τη χαραμάδα. Ο Αλέξανδρος υπόκυψε στον πειρασμό. Ανέβηκε σε μια πέτρα, τέντωσε το λαιμό του κ’ είδε την κοπέλα να..γδύνεται! Αυτό ήταν το μεγάλο “αδίκημά” του, Αν την έβλεπε γυμνή, χωρίς να θέλει, το αδίκημα θα ήταν μικρότερο. Αλλά τώρα πηγ’ επίτηδες. Και “ήδη εμοίχευσεν εν τη καρδία αυτού”, γράφει ο Βάρναλης με αγαθήν “ειρωνία”.(Κ. Βάρναλης, Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά, εκδ. Κέδρος).
     Οι μορφές γυναικών που σκιαγραφεί ο Παπαδιαμάντης, μη φανταστείτε ότι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις σημερινές. Πρόκειται για χήρες, γραίες, καλλίκομες, ευσταλείς και νεοδρεπείς νεάνιδες, νεαρά κορίτσια γεμάτα όρεξη για ζωή, πτωχές κόρες απλοϊκές, παντρεμένες με οικογενειακά άχθη, ορφανές όπως η Σοφία και η Λουκρητία, η Νταντώ κ.α Στο διήγημα «Θέρος-έρος», προβαίνει σε μια από τις γλαφυρότερες περιγραφές του, απαριθμώντας τις χάρες της έφηβης Ματούλας: «Υπό την λεπτήν φανέλαν, όπου εφαίνοντο ανατέλλουσαι αι σάρκες της, θα έλεγε τις ότι είχεν αποταμιευμένα νεοδρεπή, δροσερά ωχρόλευκα κρίνα, με φλεβιζούσας αποχρώσεις λευκού ρόδου. Η κόμη επέστρεφε το μέτωπόν της ως ερυθραινόμενον νέφος μη επαρκούν να συστείλη την αίγλην του φωτός και οι οφρύες της ως λευκή ομίχλη επιπολάζουσα την πρωίαν επί του ανταυγάζοντος αιγιαλού».
     Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάναστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα, ήταν νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει μαγική, η ναύς των ανείρων…».περιγράφει τη Μοσχούλα στο Ονειρο στο κύμα.





     Ιδιαίτερης μνείας, από την άλλη πλευρά, αξίζει το πλήθος των γραίων και χηρευουσών που με επιτηδευμένη σκηνοθεσία ο Παπαδιαμάντης έχει ενσωματώσει στην σκιαθίτικη κοινωνία. Μέσω της παπαδιαμαντικής ευρηματικότητας αυτές οι γραίες, και όχι μόνο, αντιπροσωπεύουν τη γυναικεία επιδεξιότητα, χαρισματικότητα και ευελιξία στους καθημερινούς γυναικείους χειρισμούς, αποκτώντας ίσως επάξια τα ηνία μιας υπολανθάνουσας μητριαρχικής κοινωνίας, χρήζοντας εαυτούς ηγήτορες φεμινιστικών κινημάτων. 
     Πέρα όμως από την οικογενειακή κατάσταση, ενδιαφέρουσα είναι και η κοινωνική ιδιότητα που φέρει η καθεμιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αποσώστρα, μια γυναίκα που καταφέρνει να ξεπεράσει το βαρετό της καθημερινότητας αλλά και το βαρύ πεπρωμένο του παρελθόντος της με το δηκτικό αλλά και λακωνικό σχολιασμό των συντοπιτών της.
     Οι γυναίκες κυριαρχούν με το δικό τους περίεργο τρόπο, χωρίς να έχουν υποστεί κάποια ιδιαίτερη μετατροπή από το δημιουργό τους. Απλά,  ξεδιπλώνουν όλες τις πτυχές τη ζωή τους μέσα στο συνηθισμένο, καθημερινό γίγνεσθαι, βγάζουν τα ενδόμυχα τους με τις περίεργες σκέψεις που κάνουν, αφήνοντας έτσι κάπου- κάπου μια γεύση οικειοθελούς υποδούλωσης και υποταγής στον καθωσπρεπισμό και την κοινωνική επιταγή που τις κρατά πάντα ένα βήμα πίσω.
     Ο Παπαδιαμάντης, ξεδιπλώνοντας αυτό το πολύπτυχο των γυναικείων χαρακτήρων, εγκαινιάζει τη φιλογυναικεία λογοτεχνία μολονότι οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι ιδιότυπες, περίπλοκες και συχνά αντιφατικές: σχέσεις αγάπης, φόβου, συμπόνιας, αποστροφής και κατανόησης, ανομολόγητου έρωτα και ομολογουμένης απόρριψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τ’ Αστεράκι που καταφέρνει ίσως να αγγίξει τις ιδιαίτερες χορδές του πεζογράφου, και πάλι μέσα από το όνειρο. Δε στιγματίζει την αμαρτωλή γυνή, στηλιτεύει, όμως, την ψευτομετάνισσα, και στο πρόσωπό της στηλιτεύει ευθαρσώς την άκρατη υποκρισία που ελλοχεύει στους κόλπους την θρησκευόντων. Στηλιτεύει το ναρκισσισμό της πίστης και τη λανθάνουσα υπερηφάνεια, την αλαζονεία κάποτε και την αυτοπροβολή, μα πόσο εύκολο είναι κανείς να αυτοθαυμάζεται και να αυτοθωπεύει την άκρατη συγκατάβαση. 
     Τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις που οι γυναίκες προκαλούν στον Παπαδιαμάντη παραμένουν συνήθως κρυμμένα πίσω από μία μοναχική και προσηλωμένη θρησκευτικότητα, η οποία δεν πρόσφερε πολλά περιθώρια σ' αυτούς που θα επιθυμούσαν, ίσως, να διερευνήσουν αυτό το κομμάτι του εαυτού του, ενόσω ακόμα ζούσε. Αρκετοί το επιχείρησαν αργότερα, αρκέστηκαν, όμως, στην προσπάθεια αποκάλυψης μιας μόνο πτυχής της στάσης του Παπαδιαμάντη απέναντι στις γυναίκες, της ερωτικής, μη υποψιαζόμενοι, προφανώς, την ευρύτητα και το βάθος αυτής της στάσης, μας αναφέρει πολύ πετυχημένα η κ. Γκασούκα που εξειδικεύεται στο φυλετικό ζήτημα. Δεν αρκεί όμως να αναλύσουμε μόνο τη στάση του πεζογράφου στο ερωτικό θέμα, παραβλέποντας τη συμβολή αλλά και το δεσπόζοντα ρόλο του γυναικείου χαρακτήρα στην υπόλοιπη δημιουργία του.
     Επιστρέφοντας στον κοινωνικό ρόλο των γυναικών, μια, πιστεύω, κατόρθωσε να πάρει τον κύριο αλλά και καίριο πρωταγωνιστικό ρόλο, η Φόνισσα. Η κοινωνική διάσταση της φόνισσας, ως μιας γυναίκας που λειτούργησε για πρώτη φορά αυτοβούλως παίρνοντας το νόμο στα χέρια της, ίσως θα έπρεπε να παραλληλιστεί με μια άλλη ηρωίδα , τη Χαρμολίνα,  μια παραλλαγή της φόνισσας  απαλλαγμένης από το φονικό αλλά συνοδευόμενης πάντα από την απόγνωση και την βασανισμένη αυτοσυνειδησία.
     Η Χαρμολίνα είναι η παθητική πλευρά, η ηθογραφική διάσταση της Φόνισσας. Η γυναίκα των «συνήθων αμαρτημάτων», της ανάγκης και της υπηρεσίας που λίγο θα ξεχώριζε από το κοινό βόσκημα, αν δεν υπήρχε ο άλλος κόσμος, η δικαίωση της υπηρεσίας, επίγεια προτύπωση του οποίου είναι το μοναστήρι. Ώστε δεν είναι τυχαίο, αν ο Παπαδιαμάντης δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να τονίσει τη ριζική αντίθεση μεταξύ κοινότητας και συμβατικής κοινωνίας, της «μεγάλης κεντρικής γαστέρας» της «ώτα ουκ έχουσας». Ούτε είναι τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι του ανεξάρτητου Ελληνικού βασιλείου απεικονίζονται ως καρικατούρες ανθρώπων, ως ανέκφραστοι πλην αλύγιστοι φορείς διαταγών. Η δήθεν ατομική ελευθερία τους δεν γνωρίζει την εσωτερική σύγκρουση. Αντίθετα, οι άνθρωποι της αποπνικτικής κοινότητας μπορούν να αντέξουν τα θανάσιμα αμαρτήματα της Φραγκογιαννούς, επειδή διέπονται από την ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που γίνεται με τις πράξεις του. Αλλά το να είσαι, έστω και ασυνειδήτως, δεν απαιτεί λιγότερη ελευθερία από το να γίνεις. 
      Όσο αφορά το πρώτο του μυθιστόρημα «Η μετανάστις» (1879-1880), και το διήγημα «Γυνή πλέουσα» (1905) μαζί με την προαναφερθείσα φόνισσα (1903)  παρατηρούμε τα εξής. Σε αυτά πρωταγωνιστούν τρεις τύποι γυναικών που ενώ σε μια πρώτη εκτίμηση φαίνονται σαν εντελώς διαφορετικές, με μια προσεκτικότερη εξέταση αποδεικνύεται πως είναι δυνατό να αποτελούν ένα και μόνο γυναικείο πρόσωπο, το οποίο αλλάζει όχι ως προς τη γυναικεία φύση του, αλλά ως προς τη στάση του απέναντι στο κοινωνικό, δηλαδή το ανδρικό, περιβάλλον. Στο πρώτο έργο παρουσιάζεται μια ξεκάθαρη εικόνα της γυναίκας-θύματος, δηλαδή της τυπικής εικόνας της ιδανικής γυναίκας, η οποία κυριαρχούσε στα μέσα του 19ου αιώνα στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Πρόκειται για τη γυναίκα που ζει σαν μια οικιακή μοναχή, με σκοπό της ζωής της να υπηρετεί έναν άνδρα -συνήθως πατέρα ή σύζυγο-, με μοναδική μοίρα της το γάμο ή το θάνατο. Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα της πρωταγωνίστριας του μυθιστορήματος, η οποία πεθαίνει από μαρασμό, όταν την εγκαταλείπει ο αρραβωνιαστικός της, που πίστεψε στη συκοφαντία πως η Μαρίνα πριν από αυτόν είχε αγαπήσει κάποιον άλλον.

     Η Φραγκογιαννού στη Φόνισσα ανατρέπει δυναμικά την παραπάνω ανδροκρατούμενη στερεότυπη εικόνα της γυναίκας: αφού κατορθώνει να επιβιώσει αναπτύσσοντας μια οικονομία της συμπεριφοράς, η οποία αποτελεί καρπό της επιτυχημένης προσαρμογής της στις απαιτήσεις της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, ξαφνικά «ψηλώνει ο νους της» και επαναστατεί με έναν τρόπο που δεν αμφισβητεί απευθείας και προκλητικά τους ισχύοντες κανόνες, αλλά τους υπονομεύει καταλυτικά μέσα από μια κλιμάκωση εκείνης της αποτελεσματικής οικονομίας της συμπεριφοράς και της δράσης της: η Φραγκογιαννού δεν προσπαθεί να ανατρέψει τους κανόνες, αλλά να προσαρμοστεί σε αυτούς -με τη διαφορά πως δεν το κάνει υπάκουα, πειθήνια ή δουλικά.
     Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Καραβοκυρού στο διήγημα «Γυνή πλέουσα», η οποία αποτελεί μια τελική σύνοψη των πιθανών στάσεων της γυναίκας απέναντι στην κοινωνία των ανδρών. Η στάση της συνδυάζει την υπακοή τής Μαρίνας με τη βίαιη αντίδραση της Φραγκογιαννούς. Ο συνδυασμός, ωστόσο, αυτός παρουσιάζεται από τον Παπαδιαμάντη να πραγματοποιείται με έναν τρόπο θεατρικό, με μια επίφαση δραματικής συμπεριφοράς: η Καραβοκυρού απαλύνει τη λανθάνουσα δυσαρέσκεια από τη ζωή της πίνοντας κρασί και μεθώντας, ενώ παράλληλα κρύβει επιμελώς από τον άντρα της αυτή τη συνήθειά της. Και όταν ο τελευταίος το μαθαίνει και απειλεί πως θα την εγκαταλείψει, αυτή επιχειρεί μια αυτοκτονία που ουσιαστικά είναι εικονική. Με τον τρόπο αυτόν ο Παπαδιαμάντης, ύστερα από είκοσι έξι χρόνια, ανακαλεί τη λανθάνουσα, αλλά ουσιαστική αυτοκτονία της Μαρίνας μέσα από μια θεατρική συμπεριφορά που ειρωνεύεται καταλυτικά τα ανδρικά στερεότυπα.



     Πέρα όμως από τη φόνισσα, υπάρχουν και οι Αχτίτσες οι Συρραχίνες, οι Κουμπίνες και πλείστες άλλες γυναίκες ,που καταθέτουν την ψυχή και το είναι  τους στην υπηρεσία των οικείων προσώπων τους, με μόνη ανταμοιβή την ηθική ικανοποίηση αλλά και πρωτίστως την πεποίθηση ότι έτσι είναι η ζωή και συνεπώς η μοίρα τους. Μια μοίρα που δεν επέλεξαν οι ίδιες, μια ζωή στη οποία δεν πρόλαβαν να καταθέσουν τα όνειρα τους, δεν άφησαν το χρόνο να γίνει σύμμαχος τους παρά εχθρός σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που πάντα συναινούσε στο απόμακρο, επιτακτικό και αποπνικτικό γι’αυτές μη αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης. 
     Συνυφασμένο άμεσα με το θέμα των γυναικών είναι το θέμα της προίκας των κοριτσιών, ένα πραγματικά μεγάλο βάσανο για τους γονείς. Από μια απλή γονική προσφορά μεταβάλλεται και παρουσιάζεται στο έργο σαν κοινωνικός θεσμός .Ο εύκολος αυτός τρόπος πλουτισμού των αντρών, λειτουργούσε ψυχαναγκαστικά έως και εκβιαστικά στις οικογένειες των κοριτσιών και είχε άμεση εξάρτηση στο κατά πόσο είναι πιθανό να παντρευτεί ή όχι μια γυναίκα (Ώφειλεν έκαστος να δώση και μετρητήν προίκα. Δισχιλίας, χιλίας, πεντακοσίας, αδιάφορον. Άλλως, ας είχε τας κόρας του να τας καμαρώνη. Ας τας έβαζε στο ράφι. Ας τα έκλειε στο δουλάπι. Ας τας έστελνε στο Μουσείον.). Από την στιγμή της γεννήσεως ενός κοριτσιού, οι γονείς έπρεπε να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τον τρόπο που θα αποκτήσουν την απαραίτητη προίκα για το παιδί τους. Υπό αυτή τη μορφή, η προίκα είχε και μια άλλη κοινωνική επίπτωση: διέλυε και αποσάθρωνε τις μικρές αγροτικές οικογένειες. Ήταν επομένως ανεπιθύμητη η γέννηση θηλυκών από τους φτωχούς γονείς (Τι δούλεψη να κάμη κανείς στη φτώχεια!... Η μεγαλύτερη καλωσύνη που μπορούσε να τους κάμη θα ήταν να είχε κανείς στερφοβότανο να τους δώση -θε μ’ σχώρεσέ με!-. Ας ήτο και παλληκαροβότανο).(archive.gr) 



  
     Έντονη η αναφορά στις σεβάσμιες, πονεμένες γραίες. Όντα μαγικά, αγέρωχα, μυστηριώδη, πλασμένα πάντα σε μια άκρατη θρησκευτικότητα, ουραγό πολλές φορές των πράξεων τους. «- Παιδιά μου, κορίτσια μου, αρχίζει να ομιλή η γρια-Συρραχίνα, παλαιά καπετάνισσα. με το ραβδάκι της και με το καλαθάκι της στο χέρι, με τα ογδόντα χρόνια στην πλάτη της, μπόρεσε κι ανέβη τον ανήφορον και ήλθε -διά να καμαρώση, ίσως διά  τελευταίαν φοράν, το καράβι του γυιου της που έφευγε. Ξέρετε τι μεγάλη χάρη έχει, και πόσο καλό έκαμε στους θαλασσινούς αυτό το εκκλησιδάκι της Μεγαλόχαρης; 
     Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το Αγνάντεμα, του οποίου κυρίαρχο θέμα , πέρα από τους ναυτικούς , είναι και το ήθος των γυναικών. Καπετάνισσα, καλοστεκούμενη η Συρραχίνα και με πολλά χρόνια στη πλάτη της , θεωρεί καθήκον της να αποχαιρετήσει το γιό της, με όποιο τρόπο, κι ας ξεπεράσει τα όρια της, τις αντοχές της, γνωρίζει όμως ότι οι ευχές στην Παναγία θα συνοδεύουν το καράβι και το πλήρωμα του, επομένως ήταν υποχρέωση της να πάει. Είναι η ίδια υποχρέωση που αισθάνεται και η σημερινή μάνα  για τις αντιξοότητες των παιδιών της. 

-          Κυρίαρχος σε όλα ο ρόλος της μάνας που θυσιάζεται, που ξενυχτάει , που υπηρετεί αδιαμαρτύρητα, και τα παιδιά αλλά και τα εγγόνια. Είναι ο ίδιος ρόλος σε μια κοινωνία που άλλαξε σε όλα, αλλά όχι σε αυτό .Και ο Παπαδιαμάντης το αφήνει να εννοηθεί στα περισσότερα των διηγημάτων του, τα οποία χρωματίζονται  και γίνονται έτσι διαχρονικά. Η Αφροδώ με τα 8 κορίτσια και ένα αγόρι που πέθανε, η θειά η Μορισώ, η γνωστή αποσώστρα, που μαλάκωνε τον πόνο της με το κουτσομπολιό. 
-          Μανάδες που δούλευαν σκληρά και όχι μόνο στο σπίτι αλλά και στα χωράφια, στο φούρνο όπως η Σοφιά με τις δυο θυγατέρες, η Σειραινώ η μαία, χήρα του Καντούσου, η γριά Καντούσαινα, χήρα εκ νεότητας με δυο αγόρια. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη χαροκαμένη πτωχή γραία Λούκαινα που είχε χάσει και τα πέντε παιδιά της και η ζωή της ήταν μόνο ένα πένθιμο βαθύ μοιρολόι το οποίο όμως έμελλε να έχει και συνέχεια με το πνιγμό της εγγόνας της , Ακριβούλας. 
     Στην “Τελευταία Βαπτιστική” η ηρωΐδα, η θεία Σοφούλα-Κωνσταντινιά, είναι μια γυναίκα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αρχοντιάς. “Σεβασμία οικοδέσποινα εβδομηκονταετής, με σύνεση, νοικοκυροσύνη και μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη όσο να χωράει κοντά στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της καί.....σαράντα βαφτιστικούς! Σαραντού ήταν το επίθετο που της αποδόθηκε από το “Σαραντανονού”. Ο ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός των βαπτιστικών δεν οφειλόταν σε δική της επιπολαιότητα και άγνοια των ευθυνών της απέναντι σε τόσα πολλά πνευματικά τέκνα, αλλά στην καλοσύνη της και τις προλήψεις του βασανισμένου από την βρεφική θνησιμότητα λαού των ετών 184.... Αποδείχθηκε ότι είχε “καλό χέρι” και ότι όσα παιδιά αναδεχόταν ζούσαν. Έτσι όλοι άρχισαν να την “πολιορκούν”. Η καλοσυνάτη και ευσεβής γυναίκα “υπέφερε μετά χάριτος την αγγαρείαν ταύτην”, η οποία απαιτούσε από αυτήν κάποιες οικονομικές θυσίες και την υπέρβαση της γκρίνιας του κατά τα άλλα αγαθού συζύγου της. 
     Η Μαχούλα, η γυναίκα που πρωταγωνιστεί στο διήγημα «Η Φαρμακολύτρια» του Παπαδιαμάντη, έχει τέσσερις κόρες κι ένα γιο, τον οποίο έχει πλανέψει μια μεγαλύτερή του γυναίκα. Το γεγονός ότι ο γιος της, που είναι μόλις είκοσι χρονών, θέλει με κάθε τρόπο να παντρευτεί μια γυναίκα μεγαλύτερο από αυτόν, τη στιγμή μάλιστα που οι αδερφές του είναι ακόμη ανύπαντρες, η Μαχούλα δεν μπορεί να το δεχτεί ως κάτι το λογικό, γι’ αυτό και το αποδίδει στη χρήση μαγείας.
     Ο απλός μύθος της θείας Σκεύως, που το μητρικό της φίλτρο την ωθεί να μπει Βαρδιάνος στα σπόρκα, φύλακας, δηλαδή, στα επιχόλερα πλοία, ο Παπαδιαμάντης κινεί έναν ασυνήθιστα μεγάλο κύκλο προσώπων και επεισοδίων και χωρίς να απομακρυνθεί από τον κεντρικό μύθο, αναπλάθει έναν κόσμο ολόκληρο με αδρά χρώματα, λιτή γραφικότητα και οραματική ενάργεια. Ιδιαίτερα τον συγκινούν οι πονεμένες γυναίκες, οι χτυπημένες από τη ζωή και τον θάνατο, οι οποίες όμως δεν παύουν να αγωνίζονται, να παλεύουν γι’ αυτούς που αγαπούν, να διεκδικούν το μερίδιό τους στη ζωή, έστω κι αν κάποτε φαίνονται σκληρές, ίδιόρρυθμες ίσως και γραφικές.
     Μια τέτοια γυναίκα – ηρωΐδα του διηγήματος – είναι η θειά  Μαριώ η Χρήσταινα – η Ντελησυφέρω. Γυναίκα με αγωνιστικό, σχεδόν αντρικό, φρόνημα βλέπει τη ζωή σαν έναν πόλεμο, τον οποίο πρέπει να κερδίση πάση θυσία. Πολεμάει μέσα και έξω από το σπίτι της, άνδρας και γυναίκα μαζί, μάνα και πατέρας, πάππος και μάμμη, αφού οι τραγικές συγκυρίες της ζωής της την άφησαν πρώτα χήρα να μεγαλώνη τα ορφανά παιδιά της και αργότερα χαροκαμένη μάνα να μεγαλώση μέσα σε αντίξοες συνθήκες τα ορφανά εγγόνια της. Πόλεμος να επιβληθή μέσα στο σπίτι της, πόλεμος για να βρη το δίκιο της στη γειτονιά, στην αγορά, στα δημόσια γραφεία. Πόλεμος ακόμα και στην Εκκλησία… για το στασίδι της, τη θέση της, “τήν αράδα της”. Καμιά άλλη δεν επιτρέπεται να το καταλάβη. Είναι σχεδόν ιδιοκτησία της, την οποία με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλάξη. Εξ ου και το παρεγκώμι “Ντελησυφέρω”, που της κόλλησαν οι άλλες γυναίκες. Ποιά τολμούσε να τα βάλη μαζί της, γνωρίζοντας μάλιστα ότι είναι ικανή να δείρη ακόμη και άνδρες. ( 7)
     Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη ελάχιστα μαρτυρείται οτι φεύγουν από το νησί. Η θάλασσα φαίνεται ότι έχει θέλγητρα και αποτελεί δρόμο διαφυγής μόνο για τους άνδρες. Οι γυναίκες την βλέπουν ανταγωνιστικά, γιατί τους κλέβει τους άνδρες. Την ονομάζουν άστατη ερωμένη, μάνα, μητριά, πεθερά, ή νύφη.(ΚοκκώναΘάλασσα,Α,213-4).
     Μάλιστα μετά από την αποδημία των ανδρών, φαίνεται σαν οι γυναίκες να κυριαρχούν στο νησί. Το γεγονός ότι οι άνδρες λείπουν ολοχρονίς από το νησί το οποίο όπως και τα περισσότερα χαρακτηρίζεται από λειψανδρία ή και παντελή ανανδρία μερικές φορές, δίνει στις γυναίκες μια αυτονομία, διότι ουσιαστικά αυτές είναι που φέρνουν βόλτα το σπιτικό, τα υποστατικά, τα παιδιά, ταζώα.
     Με το μισεμό των ανδρών, οι γυναίκες μένουν με ένα τρόπο που ουσιαστικά αναπληρώνει την έλλειψή τους. Επωμίζονται όλα τα βάρη, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και απολαμβάνουν κάποιο βαθμό ελευθερίας. Έτσι, ενώ οι γυναίκες είναι καταπιεσμένες λόγω των κοινωνικών αντιλήψεων της εποχής, εν τούτοις δεν παρουσιάζουν τη μιζέρια των καμπίσιων κοινωνιών, όπως αυτή περιγράφεται στα διηγήματα π.χ. του Καρκαβίτσα, τις οποίες περιφρονούσαν και οι ίδιοι οι Σκιαθίτες. (Β, 21) Σύμφωνα με μαρτυρία του Τ. Άγρα, ο οποίος επικαλείται και τη γνώμη του Βλαχογιάννη, η θέση της γυναίκας στα νησιά του Αιγαίου ήταν παράξενη, καθώς εκεί βασίλευε ένα είδος πολίτευμα κοινωνικο-γυναικοκρατικό (Άγρας, 161, κειμ. και σημ.).(1)
     Η παρουσία των γυναικών στο νησί είναι σύμβολο σταθερότητας, ακινησίας και σιγουριάς, σε τέτοιο σημείο δε αποτελεί την παράμετρο της σταθερότητας, ώστε σε κάποια διηγήματα αυτό το ρίζωμα των γυναικών στο νησί παίρνει τη βαρύτητα συμβόλου.
     Στο διήγημα Υπό την βασιλικήν Δρυν , το δέντρο στο όνειρο του συγγραφέα μετατρέπεται σε γυναίκα και η έντονη παρουσία του στο όνειρο του συγγραφέα τον οδηγεί στο να διατυπώσει την άποψη ότι τα δέντρα που βλέπουμε είναι γυναίκες. Στο Αγνάντεμα, ο βράχος ονομάζεται Φλανδρώ και είναι η γυναίκα που μαρμάρωσε περιμένοντας τον άνδρα της να γυρίσει από τα ξένα. Γυναίκα ήταν και ένας άλλος βράχος, η Μαυρομαντηλού, που μαρμάρωσε περιμένοντας. Η Λουλούδω περιμένοντας έγινε ένα άνθος πάνω στα κύματα Στο Άνθος του Γιαλού. Αυτές είναι κάποιες μόνο ενδεικτικές περιπτώσεις, που ποιητικά και συμβολικά συνθέτουν μια εικόνα, που σίγουρα αντκατοπτρίζει μια ιστορική πραγματικότητα.
     Τόσο πολύ η γυναικεία παρουσία είναι δεμένη με το χώρο, με την εστία, ώστε ακόμη και μικρότερης κλίμακας μετακινήσεις της είναι σπάνιες: Έτσι ακόμη και κατά το γάμο ο γαμπρός είναι αυτός που μετακινείται στο σπίτι της νύφης αφού κατά κανόνα το σπίτι ήταν υποχρέωση, προίκα δηλαδή, της νύφης.
     Όσο δύσκολη και αν είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται με τον ξενιτεμό των ανδρών όσο κι αν ερημώνουν τα σπίτια, τα χωριά, οι αγκαλιές και τα κρεβάτια των γυναικών, όμως είναι κάτι που θεωρείται αποδεκτό, σχεδόν φυσικό, αντιμετωπίσιμο. Αντίθετα, στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου έχουμε μετακίνηση γυναίκας, διακρίνουμε σε όλο το κλίμα του διηγήματος μια απαξίωση. Κι ακόμη να πλανάται κάποια απροσδιόριστη απειλή. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η δράση σε αυτά τα διηγήματα, ή και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι τύχες, ιδιαίτερα των ηρωίδων, από την αλληλουχία των γεγονότων μαρτυρεί μια διασάλευση της καθεστηκυίας τάξης με τραγικές συνέπειες για τη ζωή των προσώπων.
     Ο κόσμος αυτός είναι οικείος και κοντινός στον συγγραφέα και, παρά την πολυπλοκότητα, τις αντιφάσεις του ή τη σύγχυση που του προκαλεί, τον κάνει να αισθάνεται ασφαλής και πρόθυμα συνδιαλέγεται μαζί του. Η απόδοση αυτού του κόσμου στα γραπτά του αποτελεί αναμενόμενη κατάληξη, καθώς έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη στον κόσμο των ανδρών, ιδιαίτερα των ανδρών της πόλης, των οποίων πολλές ενασχολήσεις και αντιλήψεις αποδοκιμάζει ως επικίνδυνες. Ασχολείται μαζί τους κυρίως για να τις χλευάσει.
     Nα πού βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφρές σαν το γιασεμί, ακόμη κι όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να 'χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Είναι εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μυστικό, αυτό το "θα μπορούσαμε" είναι ο οίακας που δε γίνεται να γυρίσει, μόνο μας αφήνει με το χέρι μετέωρο ανάμεσα πίκρα και γοητεία, προσδοκώμενο και άφταστο.(Ελύτης) "Σα να 'χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου"...
Αλεξανδριανέ μ' αέρα
........ Και οι ναύται απεχαιρέτιζον τες γυναίκες κράζοντας "καλή νύχτα!". Και αι γυναίκες απήντων μακρόθεν "Καλή νύχτα! Καλή νύχτα σας! Καλό πράτιγο!". Και η κάθε μία εις τον άνδρα της έλεγε : "Καλή νύχτα καλέ μου! νοικοκύρη μου! σταυραετέ μου!". Και εις τον υιόν της η κάθε μία έλεγε: "Καλή νύκτα, καναρίνι μου!πουλί μου! ξεπεταρούδι μου!". Και πολλάκις επρόσθετον παρονομασίαν τινά, κατά το όνομα εκάστου. Αν ο εκτελών την κάθαρσιν ωνομάζετο Γιαλής, ως ο σύζυγος της θεία-Σκευώς, τότε το θωπευτικόν όνομα ήτο "Γιαλέινέ μου" [...] Αν εκαλείτο Αλέξανδρος, η προσηγορία ήτο "Αλεξανδριανέ μ' αέρα".
Βαρδιανός στη Σπόρκα .
     Ο Παπαδιαμάντης και ο κατά Βακαλόπουλο “ιερός μελωδός της πραγματικότητας”, ο δημιουργός αυτών των τόσο δικών μας Ρωμιών που με ενορχηστρωμένη μαεστρία  σκιαγραφεί και τοποθετεί στη χώρα του , τη Σκιάθο, με βεβαιότητα μας οδηγεί στον υπήνεμο λιμένα της συναισθηματικής μας πλήρωσης, με την υπενθύμιση πως η γαλήνη φωλιάζει δίπλα στην απλότητα.



Βιβλιογραφία
  1. (Αγγελική Ταλιγκάρου-Η Ελληνική Μετανάστευση του τέλους του 19ου αι. μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία. Μια μελέτη περίπτωσης").
  2. Η Αυγούστα της "ρομαντικής " Παπαδιαμαντικής δημιουργίας.-Μ.Γκασούκα.
  3. Διδάσκοντας Παπαδιαμάντη. Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
  4. Από τη Μετανάστιδα στη Φόνισσα, και από τη Φόνισσα στη Γυναίκα πλέουσα ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ.
  5. Κ. Βάρναλης, Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά, εκδ. Κέδρος.
  6. Εκκλησιαστική παρέμβαση- Μαρία Κουτούση -Σύψα
  7. Ασλανίδης Ε.Γ.,«Το μητρικό στοιχείο στη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη», στο: Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη (επιμ.), Εισαγωγή στην Πεζογραφία του Παπαδιαμάντη, ΠΕΚ, Ηράκλειο 2005
  8. Beaton R., Εισαγωγή στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, μτφρ. Ε. Ζούγρου και Μ. Σπανάκη, Νεφέλη, Αθήνα 1996
  9. Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη. Αριστείδης Δάγλας
  10. Οδυσσέα Ελύτη "Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη".
  11. archive.gr

Σοφία Δ. Κανταράκη
Φιλολόγος  3ου Γυμνασίου Βόλου.

Συμπερασματικά για την Monsanto.



7 : Μετά από εκτεταµένες έρευνες και πολυάριθµες .
συνεντεύξεις µε αγρότες και δικηγόρους, το Κέντρο για τη ∆ιατροφική Ασφάλεια ανακάλυψε
ότι η Monsanto έχει κάνει χρήση σκληρών ανακρίσεων και ανηλεών διώξεων που έχουν
Greenpeace / Οµάδα Κρούσης Γενετικού Εγκλήµατος

4ουσιαστικά αλλάξει τον τρόπο µε τον οποίο πολλοί Αµερικανοί αγρότες καλλιεργούν τη γη
τους. Το µεγαλύτερο καταγεγραµµένο ποσό που έχει λάβει µέχρι σήµερα η Monsanto µε
απόφαση του δικαστηρίου είναι 3.052.800 $, ως αποτέλεσµα αγωγής που έγινε σε κάποιον
αγρότη. Τα συνολικά καταγεγραµµένα ποσά που έχει λάβει η Monsanto ανέρχονται σε
15.253.602,82 $. Οι αγρότες έχουν πληρώσει κατά µέσο όρο 412.259,54 $ µετά από
καταδικαστικές αποφάσεις.
Κανένας αγρότης δεν είναι ασφαλής από τη δύναµη επιρροής της Monsanto. Έχει γίνει
αγωγή σε αγρότες ακόµα και για το γεγονός ότι ο αγρός τους επιµολύνθηκε από τη γύρη ή
τον σπόρο µεταλλαγµένης καλλιέργειας άλλου αγρότη˙ από γενετικά µεταλλαγµένους
σπόρους της προηγούµενης χρονιάς που ξεπετάχτηκαν, ή «είχαν επιζήσει και φύτρωσαν»,
σε αγρούς µε µη µεταλλαγµένες ποικιλίες την επόµενη χρονιά.
∆έσµευση 7: “∆ηµιουργούµε ένα σπουδαίο χώρο εργασίας”
Θα διασφαλίσουµε την ποικιλοµορφία σε ανθρώπινο δυναµικό και σε σκέψη θα ενθαρρύνουµε την
καινοτοµία, τη δηµιουργικότητα και τη µάθηση˙ θα εφαρµόσουµε το οµαδικό πνεύµα και θα
επιβραβεύσουµε και θα αναγνωρίσουµε τη συνεισφορά των ανθρώπων µας.
Η αλήθεια: «Έφυγα από την εταιρεία διότι εξέφρασα τις ανησυχίες µου σχετικά µε την
εισαγωγή της γενετικής µηχανικής στη Ρουµανία. Πίστευα ότι ούτε η Ρουµανία ούτε η
εταιρεία ήταν έτοιµες και ικανές να διαχειριστούν και να ελέγξουν τη γενετική µηχανική»,
Dragos Dina, πρώην γενικός διευθυντής της Monsanto στη Ρουµανία, που έφυγε από την
εταιρεία το 1998.
* * *
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
η Monsanto κρίνεται ένοχη διότι κατηγορείται για εγκλήµατα ενάντια στη φύση, εγκλήµατα
ενάντια στο δικαίωµα των αγροτών να καλλιεργούν µη µεταλλαγµένα φυτά και των
καταναλωτών να τρώνε µη µεταλλαγµένες τροφές.
ΠΡΟΤΑΣΗ:
Να σταµατήσει η καλλιέργεια των µεταλλαγµένων και να επικεντρωθούµε στην
παραγωγή µη µεταλλαγµένων φυτών και τροφίµων, που βασίζονται στις αρχές τις
βιωσιµότητας, της προστασίας της βιοποικιλότητας, και παρέχουν σε όλους τους
ανθρώπους ελεύθερη πρόσβαση σε ασφαλή και θρεπτική τροφή. 

Enhanced by Zemanta

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Monsanto αλήθειες και ψέματα για τα προιόντα της 1.



5: Greenpeace / Οµάδα Κρούσης Γενετικού Εγκλήµατος

3∆έσµευση 5: “Σεβασµός”
Θα σεβαστούµε τους θρησκευτικούς, πολιτισµικούς και ηθικούς προβληµατισµούς των ανθρώπων σε όλο τον κόσµο. Η ασφάλεια των υπαλλήλων µας, των κοινοτήτων στις οποίες δρούµε, των
καταναλωτών και του περιβάλλοντος θα είναι πρωταρχικό µας µέληµα.
Η αλήθεια: «Τεχνολογία Εξολοθρευτής», κίνδυνος για 1,4 δις. ανθρώπους
Το 1999, η Monsanto υποσχέθηκε δηµόσια να µην χρησιµοποιήσει για εµπορικούς
σκοπούς την «Τεχνολογία Εξολοθρευτής» (φυτά που τροποποιούνται γενετικά για να
παράγουν στείρους σπόρους). Τώρα η Monsanto λέει ότι µπορεί τελικά να αναπτύξει ή να
χρησιµοποιήσει τους σπόρους που ονοµάζονται «αυτοκαταστροφικοί σπόροι». Η νέα
δέσµευση της Monsanto τον Φεβρουάριο του 2006 υπονοεί ότι σκοπεύει να χρησιµοποιήσει
σπόρους της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής» σε προϊόντα που δεν προορίζονται για τη
διατροφή και δεν αποκλείει και άλλες χρήσεις της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής» στο
µέλλον.
6 : Σε απάντηση, περισσότερες από 300 οργανώσεις διακήρυξαν ότι υποστηρίζουν µια
παγκόσµια απαγόρευση της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής», ισχυριζόµενοι ότι οι στείροι
σπόροι απειλούν τη βιοποικιλότητα και ότι θα καταστρέψουν τα µέσα συντήρησης και τις
καλλιέργειες 1,4 δισεκατοµµυρίων ανθρώπων που εξαρτώνται από τους σπόρους που
συλλέγουν και επανακαλλιεργούν. Οι σπόροι φυτεύονται, η σοδειά µαζεύεται και οι σπόροι
φυτεύονται εκ νέου την επόµενη χρονιά. Οι περισσότεροι αγρότες δεν έχουν τη δυνατότητα
να αγοράζουν νέους σπόρους κάθε χρόνο, έτσι η συλλογή και η επανακαλλιέργεια των
σπόρων είναι ζωτικής σηµασίας για την επιβίωσή τους και τον κύκλο της γεωργίας. Με αυτό
τον τρόπο καλλιεργείται η τροφή για χιλιάδες χρόνια.
Με την «Τεχνολογία Εξολοθρευτής» της Monsanto, θα πουλούν σπόρους στους αγρότες
για την καλλιέργεια των φυτών. Όµως αυτοί οι σπόροι έχουν τροποποιηθεί γενετικά, µε
αποτέλεσµα, όταν γίνεται η συγκοµιδή της σοδειάς, όλοι οι νέοι σπόροι από αυτές τις
καλλιέργειες να είναι στείροι (π.χ. νεκροί, άχρηστοι). Με αυτόν τον τρόπο οι αγρότες
αναγκάζονται να αγοράζουν κάθε χρόνο νέους σπόρους από τη Monsanto, προκειµένου να
καλλιεργήσουν τα προϊόντα τους.
Σύµφωνα µε τον Alejandro Argumedo της Ένωσης ANDES (Πάρκο της Πατάτας στο Crusco
του Περού), «Οι αγρότες και οι ιθαγενείς σε όλο τον κόσµο δεν µπορούν να εµπιστευτούν τη
Monsanto». Η υπόσχεση την οποία δεν τήρησε η Monsanto είναι µια πολύ µεγάλη
προδοσία, διότι οι ιθαγενείς και οι αγρότες, κρατώντας τους σπόρους, εξασφαλίζουν τη
διατροφική ασφάλεια και την αυτοδιάθεσή τους».
∆έσµευση 6: “Ενεργούµε ως Ιδιοκτήτες για να επιτύχουµε αποτελέσµατα”
Θα φροντίσουµε ώστε η διαχείριση, οι ρόλοι και οι ευθύνες να είναι σαφείς˙ θα χτίσουµε δυνατές
σχέσεις µε τους πελάτες µας και τους εξωτερικούς συνεργάτες µας˙ θα παίρνουµε συνετές
αποφάσεις˙ θα διαχειριζόµαστε τους πόρους τις εταιρείας µας και θα αναλάβουµε την ευθύνη να
επιτύχουµε αυτά που έχουµε συµφωνήσει µε απτά αποτελέσµατα.
Η αλήθεια: Monsanto εναντίον Αµερικανών αγροτών
Το 2005 έκθεση του Κέντρου για τη ∆ιατροφική Ασφάλεια παρουσιάζει µε τεκµήρια αγωγές
της Monsanto κατά Αµερικανών αγροτών, αποκαλύπτοντας χιλιάδες ανακρίσεις, σχεδόν
100 αγωγές και πολυάριθµες πτωχεύσεις

Enhanced by Zemanta

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Πολυθεϊσμός


Ο όρος "Πολυθεϊσμός" προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "πολύς" και "Θεός" και σημαίνει λατρεία πολλών θεοτήτων. Ως "Πολυθεϊσμός" λοιπόν ορίζεται η αντίληψη περί υπάρξεως περισσοτέρων του ενός Θεών. Είναι η αντίληψη μίας πολλαπλότητος των θείων δυνάμεων. Είναι επίσης η αντίληψη ότι το Θείον ενυπάρχει σε πολλές και διαφορετικές οντότητες και υπάρξεις.

Υπάρχουν πολλοί Θεοί και Θεές. Είναι οι ανώτατες και ισχυρότατες όλων των υπάρξεων. Είναι πάνσοφες και δίκαιες. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αθάνατοι και άξιοι κάθε σεβασμού και τιμής.
Οι Θεοί έχουν πολλές μορφές και μπορούν να επιφαίνονται με πολλούς τρόπους. Είναι τόσο έμφυτοι όσο και ένδημοι. Είναι παρόντες στα στοιχεία και τις μορφές της Υπάρξεως. Εκδηλώνονται μέσα από τις φυσικές δυνάμεις, ως ύλη και ενέργεια, αλλά είναι συνάμα και ανώτατες οντότητες που δεν δεσμεύονται από καμμία υλική μορφή. Μπορούν ωστόσο να εμφανούν μέσα από ανθρώπινες ή άλλες υπάρξεις, όπως λ.χ. ζώα ή φυτά, ή μέσα από υλικά αντικείμενα. Δεν υπάρχουν ζωϊκά ή μορφικά όρια για τους Θεούς και τις Θεές. Είναι ό,τι επιθυμούν να είναι.
Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος. Κανένας μοναδικός Θεός ή Θεά δεν κρύβεται πίσω από την πολλαπλότητα των θείων μορφών. Οι Θεοί και οι Θεές είναι αντικειμενικά υπαρκτές οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις κατωτέρων όντων. Δεν είναι αρχέτυπα. Δεν είναι φανταστικά σύμβολα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων ή της ανθρωπίνης διανοίας. Ούτε είναι αλληγορικές αναπαραστάσεις φυσικών συμβάντων και διαδικασιών.
Οι Θεοί και οι Θεές είναι πραγματικοί. Υπάρχουν. Η σοφία και η δύναμή τους δίνουν μορφή σε αυτό το Σύμπαν, σε αυτή την συγκεκριμένη μορφή του Κόσμου. Η ομορφιά και η χάρις τους θα διαρκέσουν αιώνια.
Οι Θεοί και οι Θεές είναι ελεύθερες και ανεξάρτητες υπάρξεις. Είναι όλοι τους εξίσου θείοι. Δεν εξουσιάζονται από καμμία άλλη οντότητα ή δύναμη.
Οι Θεοί και οι Θεές χαίρονται όταν κατώτερα όντα ΕΛΕΥΘΕΡΑ αναγνωρίζουν την ύπαρξή τους και τους απονέμουν σεβασμό και τιμές. Δεν έχουν ωστόσο ανάγκη αυτής της αναγνωρίσεως, ούτε την επιζητούν. Οι παντοδύναμοι Θεοί και Θεές δεν χρειάζονται τίποτε. Απλώς σχηματίζουν ό,τι επιθυμούν. 

Καταδίκη εισπρακτικής εταιρείας

Σταθμό για τους δανειολήπτες που δέχονται ενοχλήσεις από εισπρακτικές εταιρείες αποτελεί απόφαση του Εφετείου Αθηνών που καταδίκασε εισπρακτική εταιρεία να πληρώσει αποζημίωση σε οφειλέτη για παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Μετά την απόφαση του εφετείου που δικαίωσε τον οφειλέτη, δεκάδες ομοιοπαθείς του προσφεύγουν τώρα στα δικαστήρια σε βάρος εισπρακτικών εταιρειών για να διεκδικήσουν αποζημίωση.

Το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση λογά ηθικής βλάβης υποχρεώνοντας την τράπεζα και την εισπρακτική εταιρεία να πληρώσουν στον οφειλέτη συνολικά περίπου έξι χλιδές ευρώ.

Το εφετείο έκρινε ότι η μεταβίβαση προσωπικών δεδομένων του οφειλέτη ερήμην του από την τράπεζα στην εισπρακτική συνιστά παραβίαση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

Ο Ασβεστοποιός.


Ο ασβέστης χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως επίστρωμα στα σπίτια, στις
 αυλές,  στα καλντερίμια και στις κρήνες. Οι ασβεστοποιοί έφτιαχναν
 τον ασβέστη  στα  ασβεστοκάμινα χρησιμοποιώντας ως καύσιμη
 ύλη τους πρίνους και τα  κλαδιά της ελιάς, μετά την περίοδο του 
κλαδέματος. Τα ασβεστοκάμινα  τα  κατασκεύαζαν οι ίδιοι: άνοιγαν
 ένα μεγάλο λάκκο, έχτιζαν τα  τοιχώματά  του  με "λιγδόπετρες" και
 συνέχιζαν προς τα πάνω με  μαρμαρόπετρες και λάσπη
. Τις μαρμαρόπετρες τις εξόρυσσαν από τα νταμάρια με τη βοήθεια
 λοστού  ή βαριοπούλας. Η καύση μετέτρεπε τις μαρμαρόπετρες
 σε ασβέστη. Η φωτιά στο ασβεστοκάμινο ξεκινούσε τα ξημερώματα,
 ενώ η καύση έπρεπε να είναι συνεχής για ένα εικοσιτετράωρο, 
ώστε να ασβεστοποιηθεί η πέτρα. Μετά την καύση χρειαζόταν 
ακόμα μία μέρα για να κρυώσει το καμίνι.  Στη συνέχεια τη διανομή
 του ασβέστη αναλάμβαναν οι αγωγιάτες, που  κουβαλούσαν τον
 ασβέστη μέσα σε τρίχινα τσουβάλια.. Σήμερα δεν  υπάρχουν πια
 ασβεστοποιοί, εφόσον ο ασβέστης παράγεται μαζικά
 από ειδικευμένες βιομηχανίες.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Βρετανικές Βάσεις και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη


Με αφορμή τις  συζητήσεις γύρω από την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) από την Κυπριακή Δημοκρατία αναδείχθηκε εκ νέου η τεράστια γεωπολιτική  σημασία του θαλασσίου χώρου της Κύπρου και η ανάγκη κατοχύρωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων του κυπριακού κράτους μέσω διεθνών συμφωνιών. Θα ήταν καλό όμως να έχουμε κατά νου, πέραν της τουρκικής στρατηγικής στοχοθεσίας σχετικά με το θαλάσσιο χώρο της Κύπρου και το πώς η βρετανική εξωτερική πολιτική έχει συνδέσει το θέμα των Βάσεων με το περιεχόμενο της λύσης του Κυπριακού και πως αυτό συνδέεται με τις θαλάσσιες ζώνες.
Το 2004, μέσα στα  πλαίσια του Σχεδίου Ανάν, η Βρετανία είχε κάνει μια πρόταση για επιστροφή εδάφους των Βάσεων σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού. Αυτό το έκανε για δύο λόγους: πρώτον, με δεδομένο ότι οι Βάσεις δεν αποτελούν έδαφος της ΕΕ, προσέφερε την επιστροφή εδαφών με πληθυσμόπροκειμένου να αποφύγει μελλοντικά το ενδεχόμενο ενός πιθανού δημοψηφίσματος για το καθεστώς των Βάσεων, όπως έγινε και με το Γιβραλτάρ, και δεύτερον, επεδίωξε επανακαθορισμό του καθεστώτος των Βάσεων, με εν δυνάμει προνομιακές ρυθμίσεις, μέσω της εποικοδομητικής ασάφειας.Το δεύτερο θυμίζει τον έντονο διάλογο που προκλήθηκε μετά την υποβολή του Σχεδίου Ανάν 5, σχετικά με τις πιθανότητες να αποκτήσουν οι Βρετανικές Βάσεις, μέσω της εποικοδομητικής ασάφειας, δικαιώματα που να συνδέονται με τις θαλάσσιες ζώνες της Κύπρου.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη  Εγκαθίδρυσης του 1960, οι Βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο δεν είναι κράτος. Από την άλλη, η Βρετανία επιμελώς δεν τις χαρακτηρίζει ως αποικία αφού δεν καταθέτει ετήσιες εκθέσεις στον ΟΗΕ (άρθρο 73 του Καταστατικού  Χάρτη) όπως κάνει με άλλες περιοχές (π.χ. Βερμούδες, Νησιά Πίτκαιρν κά), αλλά απολαμβάνουν ενός ιδιότυπου καθεστώτος  που δεν συναντάται άλλο παρόμοιο στο διεθνές δίκαιο.
Στο Παράρτημα  Α (παράγραφος 3) της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης, η Κυπριακή Δημοκρατία δεσμευόταν να μην διεκδικήσει ως μέρος των  δικών της χωρικών υδάτων θαλάσσιες περιοχές που εφάπτονται των Βάσεων σε πλάτος τριών ναυτικών μιλίων, για λόγους ασφαλείας των Βάσεων. Οι θαλάσσιες αυτές περιοχές μπορεί να μην ευρίσκονται εντός των χωρικών υδάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχουν όμως το χαρακτήρα χωρικών υδάτων των Βάσεων. Με άλλα λόγια δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ούτε διάταγμα των Βάσεων ούτε νόμος του Ηνωμένου Βασιλείου που να θεωρεί τις θαλάσσιες περιοχές αυτές ως χωρικά ύδατα των Βάσεων, σύμφωνα με τον ορισμό της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και κατ’ επέκταση δεν μπορούν να διεκδικήσουν ούτε υφαλοκρηπίδα, ούτε συνορεύουσα ζώνη και, ακόμη περισσότερο, ούτε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Με το Σχέδιο Ανάν 5, κατέστη αναγκαίο να επαναοριοθετηθεί η θαλάσσια περιοχή των τριών  ναυτικών μιλίων αφού η Βρετανία παρουσιάστηκε  διατεθειμένη να επιστρέψει 45 από τα 99 τετραγωνικά μίλια των Βάσεων στα δύο συνιστώντα κρατίδια, μέρος  των οποίων εφάπτετο της θάλασσας.
Έκτοτε, επί του  θέματος αυτού διεμορφώθησαν  δύο διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά  με τις προθέσεις των Βρετανών. Ήταν δηλαδή μία απλή τεχνική διαδικασία προκειμένου να προσαρμοστεί ο χάρτης στη βάση των νέων αναπροσαρμογών μετά την επιστροφή εδάφους ή ήταν μία συγκεκαλυμμένη προσπάθεια να διεκδικήσουν οι Βάσεις θαλάσσιες ζώνες μέσω της διαδικασίας επαναοριοθέτησης.
Η πρώτη άποψη  θεωρούσε ότι η επαναριοθέτηση θα γινόταν μόνο στην περιοχή των  Βάσεων Δεκέλειας αφού ένα τμήμα  της ακτογραμμής θα περνούσε μετά την επιστροφή εδάφους υπό τον έλεγχο του ελληνοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου με αποτέλεσμα να γίνεται διακεκομμένα ο βρετανικός έλεγχος επί της ακτογραμμής. Έτσι, προκειμένου να διασφαλίσουν οι Βρετανοί ότι το ελληνοκυπριακό κρατίδιο δεν θα διεκδικούσε χωρικά ύδατα σε αυτό το τμήμα που θα περνούσε υπό τον έλεγχό του επεδίωξαν μία τεχνική ρύθμιση ούτως ώστε να παρέμενε σε ισχύ το σημερινό καθεστώς για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη διακίνηση των πολεμικών τους σκαφών σε αυτή τη ζώνη.
Η δεύτερη άποψη θεωρούσε ότι επειδή το Σχέδιο Ανάν 5 διαλαμβάνει ότι η επαναριοθέτηση θα γινόταν μόνο από ένα ειδικό που θα διόριζε η βρετανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με το Σχέδιο Ανάν 4 όπου η επαναριοθέτηση θα γινόταν από κοινού με ειδικό που θα διοριζόταν από το νέο κράτος, θα μπορούσαν μελλοντικά οι Βάσεις να ισχυριστούν ότι είναι παράκτιο κράτος και κατ’ επέκταση να διεκδικήσουν θαλάσσιες ζώνες και δικαιώματα. Την άποψη αυτή ενίσχυε το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή έγινε κατόπιν απαίτησης της Βρετανίας και όταν η ελληνική πλευρά υπέβαλε αίτημα διασαφήνισης γι’ αυτό το θέμα, ότι δηλαδή οι Βάσεις δεν θα μετετρέποντο σε παράκτιο κράτος σύμφωνα με το συνθήκη των θαλασσών, οι Βρετανοί το απέρριψαν σιωπηλώς.
Ανεξαρτήτως των  προθέσεων της Βρετανίας, η προτίμησή  της για ασάφεια επί του θέματος αυτού προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Ως εκ τούτου, ο προβληματισμός αυτός καθιστά περισσότερο από αναγκαίο στην όποια λύση να γίνει ξεκάθαρο το θέμα των θαλασσίων ζωνών γιατί εκεί θα επικεντρωθεί η Βρετανική διπλωματία και η εποικοδομητική ασάφεια αποτελεί πλέον την προδιαγεγραμμένη συνταγή μελλοντικής κατοχύρωσης τόσο της ισχυροποποίησης του καθεστώτος των Βάσεων όσο και της δημιουργίας νέων κυριαρχικών δικαιωμάτων.
* Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ). Ως ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής αρθρογραφεί τακτικά στο Geopolitics-GR.

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/8463 

Τριώδιο, Αποκριά, Μασκαράς κ.ά.;


ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Οι λέξεις της εβδομάδας από τα 24γράμματαΤι σημαίνουν οι λέξεις: Τριώδιο, Αποκριά, Μασκαράς κ.ά.;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Τριώδιο: «άνοιξε το Tριώδιο»: H φράση χρησιμοποιείται μεταφορικά και σημαίνει την έναρξη της Aποκριάς. Για την Oρθόδοξη Eκκλησία, όμως, η φράση κυριολεκτείται, επειδή δέκα Κυριακές πριν το Πάσχα αναγνώσκεται το εκκλησιαστικό βιβλίο, το λεγόμενο Tριώδιο< τρεις ωδές. Πρόκειται για Υμνογραφικούς Κανόνες – εκκλησιαστικά ποιήματα- που αποτελούνται μόνο από τρεις ωδές αντί από εννέα ωδές, που είναι το σύνηθες.24γράμματα
Απόκρεως, αποκριά, απόκριες: Η αποκρέα (ενν. Κυριακή ή ημέρα), αρχικά, προσδιόριζε την τελευταία μέρα κατανάλωσης του κρέατος (από+κρέας). Η εβδομάδα πριν τη μεγάλη Σαρακοστή θεωρείται προπαρασκευαστική για τη νηστεία των σαράντα ημερών. Σ’ αυτή την εβδομάδα επιτρέπεται η κατανάλωση γαλακτομικών αλλά όχι του κρέατος (από + κρέως> γεν. ενικ. του ουσ. “κρέας”). Γι αυτό, άλλωστε, η σαρκοφαγία, τιμάται ιδιαίτερα κατά την προηγούμενη εβδομάδα, με αποκορύφωμα την Τσικνοπέμπτη. Η τελευταία ημέρα σαρκοφαγίας (η αποκριά) προσδιόρισε, τελικά, όλη την περίοδο των αποκριάτικων εορτασμών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πιστοί αποκρεύουν (απέχουν από το κρέας) την ημέρα του Aγίου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου), πριν αρχίσει η νηστεία των Χριστουγέννων, την Κυριακή των Aγίων Πάντων (την Kυριακή μετά την Πεντηκοστή) και την τελευταία ημέρα του Ιουλίου, για τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου.24γράμματα
Μασκαράς: Η Ιταλική λέξη maschera σημαίνει το “προσωπείο”. Το maschera παράγεται από το masca, το οποίο ακόμα και σήμερα στη διάλεκτο του Piemonte προσδιορίζει τη μάγισσα. Κατα τους Deviz, Dozy, Mahn το υστερολατινικό masca παράγεται από το αραβικό maskara (: γελωτοποιός). Kατά το συνεργάτη μας, τον κ. Ραχίμι, το maskara παράγεται από το ρήμα ΣΟΧΡ سخر που σημαίνει «κοροϊδεύω, ξεγελάω, αστειεύομαι». Από το ρήμα παράγεται το όνομα ΜΑΣΧΑΡΕ مسخره (: γελοίος). Πάντως είτε Ιταλική, είτε Αραβική είναι η λέξη στην ελληνική έδωσε τις λέξεις: μάσκα, μασκέ, μάσκαρα, μασκαράς, μασκαρεύω, μασκάρεμα μασκαριλίκι, μασκότ κ.ά.
http://www.24grammata.com/

Enhanced by Zemanta

Πως θα πληρωθούν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ.



Με εντολές πληρωμής δίμηνης ισχύος σε οποιοδήποτε κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας θα πληρωθούν τη σύνταξη του Μαρτίου οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ που δεν πρόλαβαν να απογραφούν και να ενταχθούν στο νέο σύστημα πληρωμής των συντάξεων μέσω λογαριασμού μέχρι 11 Φεβρουαρίου.
Για την πληρωμή τους στην Τράπεζα θα πρέπει να έχουν μαζί τους:
α)την αστυνομική τους ταυτότητα και
β) απόκομμα ταχυδρομικής επιταγής πληρωμής της σύνταξής τους προηγούμενου μήνα ή το βιβλιάριο υγείας, στα οποία αναγράφεται ο Αριθμός Μητρώου Συνταξιούχου.
Για την πληρωμή των συντάξεων επιζώντων μελών (χηρείας-ορφανικές), υποχρεωτικά θα προσκομισθεί από τους δικαιούχους και πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
Ο ΟΓΑ καλεί ακόμη όωσους συνταξιούχους δεν έχουν απογραφεί πρέπει να φροντίσουν άμεσα να απογραφούν, ώστε να μην υπάρξουν καθυστερήσεις και να ομαλοποιηθεί από το μήνα Απρίλιο 2011 η καταβολή των συντάξεών τους, με πίστωση του λογαριασμού τους.
Η ημερομηνία παράτασης απογραφής λήγει 11 Μαρτίου 2011. Για την απογραφή απαιτούνται το Δελτίο Αστυνομικής Ταυτότητας, ο ΑΜΚΑ και ο ΑΦΜ.

Άνοιξη και παραδόσεις .


ΕΘΙΜΑ..ΜΑΡΤΗ
Ο Μάρτης  είναι  ο  πρώτος  μήνας της  Άνοιξης, γι' αυτό  και  στην  αγροτική  ζωή  τον  πρόσεχαν  ιδιαίτερα. Οι  μητέρες   δένουν  ακόμα  και  σήμερα  στα  χέρια  των  παιδιών  τους  ένα  βραχιόλι  από  πολύχρωμες  κλωστές, που  το  λένε «μάρτη», για  να  μην  τα  «μαυρίσει»  ο  ήλιος. Είναι  γενικότερα  ένα  μαγικό  προφύλαγμα  για  τη  νέα  εποχική  περίοδο. Το  περίδεμα  αυτό   το  φορούσαν  τα  παιδιά  ως  τη  Ανάσταση ή  ώσπου  να πρωτοδούν χελιδόνι. Σε άλλα μέρη την ημέρα  αυτή όλοι μικροί μεγάλοι εξορμούν στην εξοχή και μαζεύουν αγριολούλουδα  και φτιάχνουν στεφάνια. Έχουμε το καλωσόρισμα του  γιου της Άνοιξης με τραγούδια και κάλαντα.
ΤΑ.ΧΕΛΙΔΟΝΙΣΜΑΤΑ

  Το  μήνα  αυτό  τα  παιδιά  έφτιαχναν  ένα  ξύλινο  ομοίωμα  χελιδόνας, το  οποίο  στόλιζαν  με  ζουμπούλια. Έπειτα  το  γύριζαν  από  σπίτι  σε  σπίτι  σ' όλο  το  χωριό  τραγουδώντας  τραγούδια  για  τον  ερχομό  των  χελιδονιών. Οι  νοικοκυρές  έδιναν  στα  παιδιά  λεφτά, λάδι, κρασί, αλεύρι, σιτάρι. Τα  λεφτά  καθώς  και  τα  προϊόντα  αυτά  τα  αφιέρωναν  τα  παιδιά  στην  εκκλησία. Είναι  σημαντικό  ότι  το  έθιμο  αυτό  επιβιώνει  από  τους  αρχαίους  Έλληνες  και  σε  άλλα  μέρη  της  πατρίδας  μας όπως στη Μακεδονία, Θράκη, Δωδεκάνησα. Πρόκειται  για  τα  λεγόμενα  «χελιδονίσματα».
ΕΘΙΜΑ ΑΠΡΙΛΗΧαρακτηριστικό  είναι  ένα  ανοιξιάτικο  έθιμο που  σχετίζεται  με  την  ανησυχία  του  αγροτικού  κόσμου  για  τη  βροχή  και  γίνεται συνήθως λίγο  πριν  τη  Μεγάλη  Εβδομάδα. Μαζεύονταν  λοιπόν  παιδιά  μέχρι  δεκαοκτώ  χρονών  και  ορίζονταν  με  κλήρωση  ένα  από  αυτά  που  το  έντυναν  με  χόρτα.  Έπειτα  έπαιρναν  ένα  παγούρι  και  ένα  ποτήρι  και  γύριζαν  από  σπίτι  σε  σπίτι. Στο  κάθε  έριχναν στο  ντυμένο  με  χόρτα  παιδί ένα  ποτήρι  νερό, το  οποίο  κουνιόταν  με  αποτέλεσμα  να  στάζει  κάτω  το  νερό. Κάθε  φορά  έλεγαν  την  παρακάτω  προσευχή:«να  βρέξει  αγαπημένε  Θεέ  να  μεγαλώσουν  τα  σπαρτά».

ΕΘΙΜΑ ΜΑΗ


Επίσημο  «καλωσόρισμα»  της  Άνοιξης  θεωρούνταν  όμως  ο  εορτασμός  της  Πρωτομαγιάς. Μικροί  μεγάλοι  ξεχύνονταν  στην  ύπαιθρο  μαζεύοντας  λουλούδια  και  πλέκοντας  στεφάνια. Η  συνήθεια  να  κρεμάει  κάθε  οικογένεια  ένα  στεφάνι  στην  εξώπορτα  του  σπιτιού  επικρατεί  και  σήμερα. 

ΦΤΥΣΙΜΟ
Πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι το "φτύσιμο" διώκει τον διάβολο και τις αναποδιές. Για αυτόν τον λόγο όταν κάποιος εξιστορεί δυσάρεστα γεγονότα (θανάτους, ατυχήματα, κ.τ.λ.) οι ακροατές συχνά πυκνά φτύνουν τρεις φορές στον κόρφο τους. Επίσης πολλές φορές, για να αποτρέψει το κακό μάτι, όταν κάποιος θαυμάζει ένα μωρό ή κάνει κομπλιμέντα, επαναλαμβάνει στο τέλος τρεις φορές "φτου".
ΠΙΑΣΕ.ΚΟΚΚΙΝO
Όταν δύο άτομα πουν συγχρόνως το ίδιο πράγμα φωνάζουν «πιάσε κόκκινο»: πρέπει και οι δύο να βρουν ένα κόκκινα αντικείμενο δίπλα τους και να το αγγίξουν για να αποτραπεί το ενδεχόμενο ενός καβγά (Οι Έλληνες πιστεύουν όταν δύο άνθρωποι ξεστομίζουν αναπάντεχα την ίδια λέξη προοιωνίζεται καβγάς).
ΠΑΠΑΣ
Οι πιστοί σέβονται ιδιαίτερα τους κληρικούς και συνηθίζεται κάθε φορά που ένας κοινός θνητός συναντά ένα παπά στο δρόμο να του φιλάει το χέρι. Το να δει όμως κάποιος τη ίδια μέρα έναν παπά και ένα μαύρο γάτο είναι γρουσουζιά.
ΜΑΧΑΙΡΙΑ
Οι Έλληνες δεν δίνουν χέρι με χέρι ένα μαχαίρι όταν κάθονται μαζί στο τραπέζι
 γιατί θεωρούν ότι, εάν συμβεί κάτι τέτοιο, έστω και εξ αμελείας, θα προκύψει
 μεγάλος τσακωμός. Όταν ένας συνδαιτυμόνας χρειαστεί ένα μαχαίρι, η νοικοκυρά
 αφήνει το μαχαίρι δίπλα του πάνω στο τραπεζομάντιλο για να το σηκώσει από 
εκεί ο ίδιος.
ΤΟ.ΚΑΚΟ.ΜΑΤΙ
  Πολλοί Έλληνες, ιδίως στην επαρχία, πιστεύουν ότι ένα άτομο μπορεί να 
"ματιάσει" ένα άλλο είτε από φθόνο είτε από υπερβολικό θαυμασμό. 
Ο "ματιασμένος" νοιώθει άσχημα σωματικά και ψυχολογικά. Για να
 αποφύγουν το κακό μάτι, όσοι πιστεύουν σε αυτό φοράνε ένα μπλε
 ματόχαντρο ή ένα μπλε βραχιόλι. Οι προληπτικοί και όσοι πιστεύουν
 στη βασκανία δηλώνουν ότι το μπλε χρώμα διώχνει το κακό μάτι.
 Παραδόξως όμως πιστεύουν ότι οι γαλανομάτηδες είναι αυτοί που 
κυρίως "ματιάζουν". Εκτός από το ματόχαντρο, ένας άλλος τρόπος
 για να προστατευθεί κανείς από το κακό μάτι είναι να κρεμάσει
 σε μια γωνία του σπιτιού του σκόρδα. Οι Έλληνες πιστεύουν 
ότι το σκόρδο (όπως και τα κρεμμύδια) έχει και άλλες θεραπευτικές 
ιδιότητες. Έτσι λοιπόν όταν κάποιος είναι άρρωστος τον συμβουλεύουν 
να εμπλουτίσει τη δίαιτά του με σκόρδο.
ΨΩΜΙ
Το ψωμί θεωρείται δώρου Θεού. Οι ηλικιωμένες γυναίκες ευλογούν το ψωμί αποτυπώνοντας ελαφρά το σήμα του σταυρού με το μαχαίρι πριν το κόψουν.
ΤΡΙΤΗ.ΚΑΙ.13
Για τους Έλληνες η γρουσούζικη μέρα δεν είναι η Παρασκευή και 13 αλλά η Τρίτη και 13.

Enhanced by Zemanta

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Ρωμιές στη Χώρα του Παπαδιαμάντη.



Ρωμιές στη Χώρα του Παπαδιαμάντη-  μικρό αφιέρωμα στις πρωταγωνίστριες του μεγάλου πεζογράφου.

 Συντάκτης: 
Κανταράκη Σοφία






    Είναι αδιαμφισβήτητο ότι στο επίκεντρο της  παπαδιαμαντικής δημιουργίας εξέχουσα σημασία καταλαμβάνουν οι γυναίκες, οι Ρωμιές ,κατά τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, οι οποίες έχουν κατακτήσει το δικό τους κοινωνικό ρόλο και θέση στην τότε κοινωνία που ζουν, δημιουργώντας έτσι έναν κατάλογο με μορφές και χαρακτήρες, ίσως αρκετά διαχρονικό και συνυφασμένο με τούς σημερινούς τύπους γυναικών. Πώς άραγε θα ήταν η πνευματική του δημιουργία χωρίς την παρουσία αυτών των ηρωίδων; Ποια  ήταν η σχέση του μαζί τους; 
     Γράφει ο Κώστας Βάρναλης στο «Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά»: «Όταν τις νύχτες του χειμώνα στην τρώγλη του και τα πρωινά του καλοκαιριού κάτου από τα πεύκα της Δεξαμενής έδενε τα χέρια του απάνου στην κοιλιά του κ’ έγερνε ....το κεφάλι του στον αριστερό του τον ώμο ο “κοσμοκαλόγερος” Παπαδιαμάντης κι αναπολούσε τα περασμένα της “αμαρτωλής” ζωής του, τι μεγάλες τύψεις και τι πόθοι εξιλασμού ταράζανε τον εσωτερικό του κόσμο! Και ποια ήταν τα “κρίματά του”! Κάποια Παρασκευή θα έφαγε ψάρι (“επτωμοφάγησεν”, όπως θα έλεγε ο ίδιος), κάποιο πρωί του Αυγούστου θα μπήκε μ’ άλλα παιδιά σε ξένο αμπέλι κι έκλεψε σταφύλια, ή όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών, ο οφθαλμός του εσκανδαλίσθη κ’ η καρδιά του φτεροκόπησε βλέποντας άξαφνα τη γειτονοπούλα μ’ ανασκουμπωμένα μανίκια και γυμνό λαιμό να κάνει μπουγάδα στην αυλή .
     Αλλά ίσως να είχε κάμει και “αδικία” σε κάποια κοπέλα! Να. όπως στο περιστατικό με το Μιλτιάδη Μαλακάση στη Δεξαμενή, όπου τον πλησίασε σκυθρωπός και μαζεμένος ο κυρ Αλέξανδρος. “Καλώς τον κυρ Αλέξανδρο”! Ο κυρ Αλέξανδρος δεν κάθισε, παρά είπε όρθιος: “Μίλτο, μπορείς να μου δανείσεις μια μαύρη γραβάτα;”. “Ευχαρίστως, αλλά τι τη θες;”. “Πέθανε η τάδε…Την είχα “αδικήσει”. Και τώρα θέλω να πενθήσω ”! Θα φαντάζεται κανείς τι μεγάλο “αδίκημα” της είχε κάνει! Τουλάχιστο την απάτησε κι ύστερα την εγκατάλειψε…Κι όμως το “αδίκημά” του ήτανε πολύ φοβερότερο- έτσι το ένιωθε! Όταν ήτανε δώδεκα χρονών στη Σκιάθο, τόνε πήρε ένα Σαββατοκύριακο ο πατέρας του ο παπάς και μαζί μ’ άλλους πιστούς πήγανε στο ξωκλήσι του Αη- Γιάννη του Μαγκούφη, όπου θα περνούσανε τη νύχτα…Τη νύχτα κοιμηθήκανε σε χωριστό δωμάτιο οι θηλυκοί και σε χωριστό οι αρσενικοί. Αλλ’ ένας συνομήλικος του Παπαδιαμάντη τον παρέσυρε στο «βάραθρο της ακολασίας»! Του είπε να πάνε κρυφά έξω από το δωμάτιο των γυναικών και να τις ιδούνε από τη χαραμάδα. Ο Αλέξανδρος υπόκυψε στον πειρασμό. Ανέβηκε σε μια πέτρα, τέντωσε το λαιμό του κ’ είδε την κοπέλα να..γδύνεται! Αυτό ήταν το μεγάλο “αδίκημά” του, Αν την έβλεπε γυμνή, χωρίς να θέλει, το αδίκημα θα ήταν μικρότερο. Αλλά τώρα πηγ’ επίτηδες. Και “ήδη εμοίχευσεν εν τη καρδία αυτού”, γράφει ο Βάρναλης με αγαθήν “ειρωνία”.(Κ. Βάρναλης, Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά, εκδ. Κέδρος).
     Οι μορφές γυναικών που σκιαγραφεί ο Παπαδιαμάντης, μη φανταστείτε ότι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις σημερινές. Πρόκειται για χήρες, γραίες, καλλίκομες, ευσταλείς και νεοδρεπείς νεάνιδες, νεαρά κορίτσια γεμάτα όρεξη για ζωή, πτωχές κόρες απλοϊκές, παντρεμένες με οικογενειακά άχθη, ορφανές όπως η Σοφία και η Λουκρητία, η Νταντώ κ.α Στο διήγημα «Θέρος-έρος», προβαίνει σε μια από τις γλαφυρότερες περιγραφές του, απαριθμώντας τις χάρες της έφηβης Ματούλας: «Υπό την λεπτήν φανέλαν, όπου εφαίνοντο ανατέλλουσαι αι σάρκες της, θα έλεγε τις ότι είχεν αποταμιευμένα νεοδρεπή, δροσερά ωχρόλευκα κρίνα, με φλεβιζούσας αποχρώσεις λευκού ρόδου. Η κόμη επέστρεφε το μέτωπόν της ως ερυθραινόμενον νέφος μη επαρκούν να συστείλη την αίγλην του φωτός και οι οφρύες της ως λευκή ομίχλη επιπολάζουσα την πρωίαν επί του ανταυγάζοντος αιγιαλού».
     Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάναστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα, ήταν νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει μαγική, η ναύς των ανείρων…».περιγράφει τη Μοσχούλα στο Ονειρο στο κύμα.





     Ιδιαίτερης μνείας, από την άλλη πλευρά, αξίζει το πλήθος των γραίων και χηρευουσών που με επιτηδευμένη σκηνοθεσία ο Παπαδιαμάντης έχει ενσωματώσει στην σκιαθίτικη κοινωνία. Μέσω της παπαδιαμαντικής ευρηματικότητας αυτές οι γραίες, και όχι μόνο, αντιπροσωπεύουν τη γυναικεία επιδεξιότητα, χαρισματικότητα και ευελιξία στους καθημερινούς γυναικείους χειρισμούς, αποκτώντας ίσως επάξια τα ηνία μιας υπολανθάνουσας μητριαρχικής κοινωνίας, χρήζοντας εαυτούς ηγήτορες φεμινιστικών κινημάτων. 
     Πέρα όμως από την οικογενειακή κατάσταση, ενδιαφέρουσα είναι και η κοινωνική ιδιότητα που φέρει η καθεμιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αποσώστρα, μια γυναίκα που καταφέρνει να ξεπεράσει το βαρετό της καθημερινότητας αλλά και το βαρύ πεπρωμένο του παρελθόντος της με το δηκτικό αλλά και λακωνικό σχολιασμό των συντοπιτών της.
     Οι γυναίκες κυριαρχούν με το δικό τους περίεργο τρόπο, χωρίς να έχουν υποστεί κάποια ιδιαίτερη μετατροπή από το δημιουργό τους. Απλά,  ξεδιπλώνουν όλες τις πτυχές τη ζωή τους μέσα στο συνηθισμένο, καθημερινό γίγνεσθαι, βγάζουν τα ενδόμυχα τους με τις περίεργες σκέψεις που κάνουν, αφήνοντας έτσι κάπου- κάπου μια γεύση οικειοθελούς υποδούλωσης και υποταγής στον καθωσπρεπισμό και την κοινωνική επιταγή που τις κρατά πάντα ένα βήμα πίσω.
     Ο Παπαδιαμάντης, ξεδιπλώνοντας αυτό το πολύπτυχο των γυναικείων χαρακτήρων, εγκαινιάζει τη φιλογυναικεία λογοτεχνία μολονότι οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι ιδιότυπες, περίπλοκες και συχνά αντιφατικές: σχέσεις αγάπης, φόβου, συμπόνιας, αποστροφής και κατανόησης, ανομολόγητου έρωτα και ομολογουμένης απόρριψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τ’ Αστεράκι που καταφέρνει ίσως να αγγίξει τις ιδιαίτερες χορδές του πεζογράφου, και πάλι μέσα από το όνειρο. Δε στιγματίζει την αμαρτωλή γυνή, στηλιτεύει, όμως, την ψευτομετάνισσα, και στο πρόσωπό της στηλιτεύει ευθαρσώς την άκρατη υποκρισία που ελλοχεύει στους κόλπους την θρησκευόντων. Στηλιτεύει το ναρκισσισμό της πίστης και τη λανθάνουσα υπερηφάνεια, την αλαζονεία κάποτε και την αυτοπροβολή, μα πόσο εύκολο είναι κανείς να αυτοθαυμάζεται και να αυτοθωπεύει την άκρατη συγκατάβαση. 
     Τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις που οι γυναίκες προκαλούν στον Παπαδιαμάντη παραμένουν συνήθως κρυμμένα πίσω από μία μοναχική και προσηλωμένη θρησκευτικότητα, η οποία δεν πρόσφερε πολλά περιθώρια σ' αυτούς που θα επιθυμούσαν, ίσως, να διερευνήσουν αυτό το κομμάτι του εαυτού του, ενόσω ακόμα ζούσε. Αρκετοί το επιχείρησαν αργότερα, αρκέστηκαν, όμως, στην προσπάθεια αποκάλυψης μιας μόνο πτυχής της στάσης του Παπαδιαμάντη απέναντι στις γυναίκες, της ερωτικής, μη υποψιαζόμενοι, προφανώς, την ευρύτητα και το βάθος αυτής της στάσης, μας αναφέρει πολύ πετυχημένα η κ. Γκασούκα που εξειδικεύεται στο φυλετικό ζήτημα. Δεν αρκεί όμως να αναλύσουμε μόνο τη στάση του πεζογράφου στο ερωτικό θέμα, παραβλέποντας τη συμβολή αλλά και το δεσπόζοντα ρόλο του γυναικείου χαρακτήρα στην υπόλοιπη δημιουργία του.
     Επιστρέφοντας στον κοινωνικό ρόλο των γυναικών, μια, πιστεύω, κατόρθωσε να πάρει τον κύριο αλλά και καίριο πρωταγωνιστικό ρόλο, η Φόνισσα. Η κοινωνική διάσταση της φόνισσας, ως μιας γυναίκας που λειτούργησε για πρώτη φορά αυτοβούλως παίρνοντας το νόμο στα χέρια της, ίσως θα έπρεπε να παραλληλιστεί με μια άλλη ηρωίδα , τη Χαρμολίνα,  μια παραλλαγή της φόνισσας  απαλλαγμένης από το φονικό αλλά συνοδευόμενης πάντα από την απόγνωση και την βασανισμένη αυτοσυνειδησία.
     Η Χαρμολίνα είναι η παθητική πλευρά, η ηθογραφική διάσταση της Φόνισσας. Η γυναίκα των «συνήθων αμαρτημάτων», της ανάγκης και της υπηρεσίας που λίγο θα ξεχώριζε από το κοινό βόσκημα, αν δεν υπήρχε ο άλλος κόσμος, η δικαίωση της υπηρεσίας, επίγεια προτύπωση του οποίου είναι το μοναστήρι. Ώστε δεν είναι τυχαίο, αν ο Παπαδιαμάντης δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να τονίσει τη ριζική αντίθεση μεταξύ κοινότητας και συμβατικής κοινωνίας, της «μεγάλης κεντρικής γαστέρας» της «ώτα ουκ έχουσας». Ούτε είναι τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι του ανεξάρτητου Ελληνικού βασιλείου απεικονίζονται ως καρικατούρες ανθρώπων, ως ανέκφραστοι πλην αλύγιστοι φορείς διαταγών. Η δήθεν ατομική ελευθερία τους δεν γνωρίζει την εσωτερική σύγκρουση. Αντίθετα, οι άνθρωποι της αποπνικτικής κοινότητας μπορούν να αντέξουν τα θανάσιμα αμαρτήματα της Φραγκογιαννούς, επειδή διέπονται από την ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι αυτό που είναι και όχι αυτό που γίνεται με τις πράξεις του. Αλλά το να είσαι, έστω και ασυνειδήτως, δεν απαιτεί λιγότερη ελευθερία από το να γίνεις. 
      Όσο αφορά το πρώτο του μυθιστόρημα «Η μετανάστις» (1879-1880), και το διήγημα «Γυνή πλέουσα» (1905) μαζί με την προαναφερθείσα φόνισσα (1903)  παρατηρούμε τα εξής. Σε αυτά πρωταγωνιστούν τρεις τύποι γυναικών που ενώ σε μια πρώτη εκτίμηση φαίνονται σαν εντελώς διαφορετικές, με μια προσεκτικότερη εξέταση αποδεικνύεται πως είναι δυνατό να αποτελούν ένα και μόνο γυναικείο πρόσωπο, το οποίο αλλάζει όχι ως προς τη γυναικεία φύση του, αλλά ως προς τη στάση του απέναντι στο κοινωνικό, δηλαδή το ανδρικό, περιβάλλον. Στο πρώτο έργο παρουσιάζεται μια ξεκάθαρη εικόνα της γυναίκας-θύματος, δηλαδή της τυπικής εικόνας της ιδανικής γυναίκας, η οποία κυριαρχούσε στα μέσα του 19ου αιώνα στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Πρόκειται για τη γυναίκα που ζει σαν μια οικιακή μοναχή, με σκοπό της ζωής της να υπηρετεί έναν άνδρα -συνήθως πατέρα ή σύζυγο-, με μοναδική μοίρα της το γάμο ή το θάνατο. Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα της πρωταγωνίστριας του μυθιστορήματος, η οποία πεθαίνει από μαρασμό, όταν την εγκαταλείπει ο αρραβωνιαστικός της, που πίστεψε στη συκοφαντία πως η Μαρίνα πριν από αυτόν είχε αγαπήσει κάποιον άλλον.

     Η Φραγκογιαννού στη Φόνισσα ανατρέπει δυναμικά την παραπάνω ανδροκρατούμενη στερεότυπη εικόνα της γυναίκας: αφού κατορθώνει να επιβιώσει αναπτύσσοντας μια οικονομία της συμπεριφοράς, η οποία αποτελεί καρπό της επιτυχημένης προσαρμογής της στις απαιτήσεις της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, ξαφνικά «ψηλώνει ο νους της» και επαναστατεί με έναν τρόπο που δεν αμφισβητεί απευθείας και προκλητικά τους ισχύοντες κανόνες, αλλά τους υπονομεύει καταλυτικά μέσα από μια κλιμάκωση εκείνης της αποτελεσματικής οικονομίας της συμπεριφοράς και της δράσης της: η Φραγκογιαννού δεν προσπαθεί να ανατρέψει τους κανόνες, αλλά να προσαρμοστεί σε αυτούς -με τη διαφορά πως δεν το κάνει υπάκουα, πειθήνια ή δουλικά.
     Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Καραβοκυρού στο διήγημα «Γυνή πλέουσα», η οποία αποτελεί μια τελική σύνοψη των πιθανών στάσεων της γυναίκας απέναντι στην κοινωνία των ανδρών. Η στάση της συνδυάζει την υπακοή τής Μαρίνας με τη βίαιη αντίδραση της Φραγκογιαννούς. Ο συνδυασμός, ωστόσο, αυτός παρουσιάζεται από τον Παπαδιαμάντη να πραγματοποιείται με έναν τρόπο θεατρικό, με μια επίφαση δραματικής συμπεριφοράς: η Καραβοκυρού απαλύνει τη λανθάνουσα δυσαρέσκεια από τη ζωή της πίνοντας κρασί και μεθώντας, ενώ παράλληλα κρύβει επιμελώς από τον άντρα της αυτή τη συνήθειά της. Και όταν ο τελευταίος το μαθαίνει και απειλεί πως θα την εγκαταλείψει, αυτή επιχειρεί μια αυτοκτονία που ουσιαστικά είναι εικονική. Με τον τρόπο αυτόν ο Παπαδιαμάντης, ύστερα από είκοσι έξι χρόνια, ανακαλεί τη λανθάνουσα, αλλά ουσιαστική αυτοκτονία της Μαρίνας μέσα από μια θεατρική συμπεριφορά που ειρωνεύεται καταλυτικά τα ανδρικά στερεότυπα.



     Πέρα όμως από τη φόνισσα, υπάρχουν και οι Αχτίτσες οι Συρραχίνες, οι Κουμπίνες και πλείστες άλλες γυναίκες ,που καταθέτουν την ψυχή και το είναι  τους στην υπηρεσία των οικείων προσώπων τους, με μόνη ανταμοιβή την ηθική ικανοποίηση αλλά και πρωτίστως την πεποίθηση ότι έτσι είναι η ζωή και συνεπώς η μοίρα τους. Μια μοίρα που δεν επέλεξαν οι ίδιες, μια ζωή στη οποία δεν πρόλαβαν να καταθέσουν τα όνειρα τους, δεν άφησαν το χρόνο να γίνει σύμμαχος τους παρά εχθρός σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που πάντα συναινούσε στο απόμακρο, επιτακτικό και αποπνικτικό γι’αυτές μη αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης. 
     Συνυφασμένο άμεσα με το θέμα των γυναικών είναι το θέμα της προίκας των κοριτσιών, ένα πραγματικά μεγάλο βάσανο για τους γονείς. Από μια απλή γονική προσφορά μεταβάλλεται και παρουσιάζεται στο έργο σαν κοινωνικός θεσμός .Ο εύκολος αυτός τρόπος πλουτισμού των αντρών, λειτουργούσε ψυχαναγκαστικά έως και εκβιαστικά στις οικογένειες των κοριτσιών και είχε άμεση εξάρτηση στο κατά πόσο είναι πιθανό να παντρευτεί ή όχι μια γυναίκα (Ώφειλεν έκαστος να δώση και μετρητήν προίκα. Δισχιλίας, χιλίας, πεντακοσίας, αδιάφορον. Άλλως, ας είχε τας κόρας του να τας καμαρώνη. Ας τας έβαζε στο ράφι. Ας τα έκλειε στο δουλάπι. Ας τας έστελνε στο Μουσείον.). Από την στιγμή της γεννήσεως ενός κοριτσιού, οι γονείς έπρεπε να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τον τρόπο που θα αποκτήσουν την απαραίτητη προίκα για το παιδί τους. Υπό αυτή τη μορφή, η προίκα είχε και μια άλλη κοινωνική επίπτωση: διέλυε και αποσάθρωνε τις μικρές αγροτικές οικογένειες. Ήταν επομένως ανεπιθύμητη η γέννηση θηλυκών από τους φτωχούς γονείς (Τι δούλεψη να κάμη κανείς στη φτώχεια!... Η μεγαλύτερη καλωσύνη που μπορούσε να τους κάμη θα ήταν να είχε κανείς στερφοβότανο να τους δώση -θε μ’ σχώρεσέ με!-. Ας ήτο και παλληκαροβότανο).(archive.gr) 



  
     Έντονη η αναφορά στις σεβάσμιες, πονεμένες γραίες. Όντα μαγικά, αγέρωχα, μυστηριώδη, πλασμένα πάντα σε μια άκρατη θρησκευτικότητα, ουραγό πολλές φορές των πράξεων τους. «- Παιδιά μου, κορίτσια μου, αρχίζει να ομιλή η γρια-Συρραχίνα, παλαιά καπετάνισσα. με το ραβδάκι της και με το καλαθάκι της στο χέρι, με τα ογδόντα χρόνια στην πλάτη της, μπόρεσε κι ανέβη τον ανήφορον και ήλθε -διά να καμαρώση, ίσως διά  τελευταίαν φοράν, το καράβι του γυιου της που έφευγε. Ξέρετε τι μεγάλη χάρη έχει, και πόσο καλό έκαμε στους θαλασσινούς αυτό το εκκλησιδάκι της Μεγαλόχαρης; 
     Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το Αγνάντεμα, του οποίου κυρίαρχο θέμα , πέρα από τους ναυτικούς , είναι και το ήθος των γυναικών. Καπετάνισσα, καλοστεκούμενη η Συρραχίνα και με πολλά χρόνια στη πλάτη της , θεωρεί καθήκον της να αποχαιρετήσει το γιό της, με όποιο τρόπο, κι ας ξεπεράσει τα όρια της, τις αντοχές της, γνωρίζει όμως ότι οι ευχές στην Παναγία θα συνοδεύουν το καράβι και το πλήρωμα του, επομένως ήταν υποχρέωση της να πάει. Είναι η ίδια υποχρέωση που αισθάνεται και η σημερινή μάνα  για τις αντιξοότητες των παιδιών της. 

-          Κυρίαρχος σε όλα ο ρόλος της μάνας που θυσιάζεται, που ξενυχτάει , που υπηρετεί αδιαμαρτύρητα, και τα παιδιά αλλά και τα εγγόνια. Είναι ο ίδιος ρόλος σε μια κοινωνία που άλλαξε σε όλα, αλλά όχι σε αυτό .Και ο Παπαδιαμάντης το αφήνει να εννοηθεί στα περισσότερα των διηγημάτων του, τα οποία χρωματίζονται  και γίνονται έτσι διαχρονικά. Η Αφροδώ με τα 8 κορίτσια και ένα αγόρι που πέθανε, η θειά η Μορισώ, η γνωστή αποσώστρα, που μαλάκωνε τον πόνο της με το κουτσομπολιό. 
-          Μανάδες που δούλευαν σκληρά και όχι μόνο στο σπίτι αλλά και στα χωράφια, στο φούρνο όπως η Σοφιά με τις δυο θυγατέρες, η Σειραινώ η μαία, χήρα του Καντούσου, η γριά Καντούσαινα, χήρα εκ νεότητας με δυο αγόρια. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη χαροκαμένη πτωχή γραία Λούκαινα που είχε χάσει και τα πέντε παιδιά της και η ζωή της ήταν μόνο ένα πένθιμο βαθύ μοιρολόι το οποίο όμως έμελλε να έχει και συνέχεια με το πνιγμό της εγγόνας της , Ακριβούλας. 
     Στην “Τελευταία Βαπτιστική” η ηρωΐδα, η θεία Σοφούλα-Κωνσταντινιά, είναι μια γυναίκα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της αρχοντιάς. “Σεβασμία οικοδέσποινα εβδομηκονταετής, με σύνεση, νοικοκυροσύνη και μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη όσο να χωράει κοντά στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της καί.....σαράντα βαφτιστικούς! Σαραντού ήταν το επίθετο που της αποδόθηκε από το “Σαραντανονού”. Ο ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός των βαπτιστικών δεν οφειλόταν σε δική της επιπολαιότητα και άγνοια των ευθυνών της απέναντι σε τόσα πολλά πνευματικά τέκνα, αλλά στην καλοσύνη της και τις προλήψεις του βασανισμένου από την βρεφική θνησιμότητα λαού των ετών 184.... Αποδείχθηκε ότι είχε “καλό χέρι” και ότι όσα παιδιά αναδεχόταν ζούσαν. Έτσι όλοι άρχισαν να την “πολιορκούν”. Η καλοσυνάτη και ευσεβής γυναίκα “υπέφερε μετά χάριτος την αγγαρείαν ταύτην”, η οποία απαιτούσε από αυτήν κάποιες οικονομικές θυσίες και την υπέρβαση της γκρίνιας του κατά τα άλλα αγαθού συζύγου της. 
     Η Μαχούλα, η γυναίκα που πρωταγωνιστεί στο διήγημα «Η Φαρμακολύτρια» του Παπαδιαμάντη, έχει τέσσερις κόρες κι ένα γιο, τον οποίο έχει πλανέψει μια μεγαλύτερή του γυναίκα. Το γεγονός ότι ο γιος της, που είναι μόλις είκοσι χρονών, θέλει με κάθε τρόπο να παντρευτεί μια γυναίκα μεγαλύτερο από αυτόν, τη στιγμή μάλιστα που οι αδερφές του είναι ακόμη ανύπαντρες, η Μαχούλα δεν μπορεί να το δεχτεί ως κάτι το λογικό, γι’ αυτό και το αποδίδει στη χρήση μαγείας.
     Ο απλός μύθος της θείας Σκεύως, που το μητρικό της φίλτρο την ωθεί να μπει Βαρδιάνος στα σπόρκα, φύλακας, δηλαδή, στα επιχόλερα πλοία, ο Παπαδιαμάντης κινεί έναν ασυνήθιστα μεγάλο κύκλο προσώπων και επεισοδίων και χωρίς να απομακρυνθεί από τον κεντρικό μύθο, αναπλάθει έναν κόσμο ολόκληρο με αδρά χρώματα, λιτή γραφικότητα και οραματική ενάργεια. Ιδιαίτερα τον συγκινούν οι πονεμένες γυναίκες, οι χτυπημένες από τη ζωή και τον θάνατο, οι οποίες όμως δεν παύουν να αγωνίζονται, να παλεύουν γι’ αυτούς που αγαπούν, να διεκδικούν το μερίδιό τους στη ζωή, έστω κι αν κάποτε φαίνονται σκληρές, ίδιόρρυθμες ίσως και γραφικές.
     Μια τέτοια γυναίκα – ηρωΐδα του διηγήματος – είναι η θειά  Μαριώ η Χρήσταινα – η Ντελησυφέρω. Γυναίκα με αγωνιστικό, σχεδόν αντρικό, φρόνημα βλέπει τη ζωή σαν έναν πόλεμο, τον οποίο πρέπει να κερδίση πάση θυσία. Πολεμάει μέσα και έξω από το σπίτι της, άνδρας και γυναίκα μαζί, μάνα και πατέρας, πάππος και μάμμη, αφού οι τραγικές συγκυρίες της ζωής της την άφησαν πρώτα χήρα να μεγαλώνη τα ορφανά παιδιά της και αργότερα χαροκαμένη μάνα να μεγαλώση μέσα σε αντίξοες συνθήκες τα ορφανά εγγόνια της. Πόλεμος να επιβληθή μέσα στο σπίτι της, πόλεμος για να βρη το δίκιο της στη γειτονιά, στην αγορά, στα δημόσια γραφεία. Πόλεμος ακόμα και στην Εκκλησία… για το στασίδι της, τη θέση της, “τήν αράδα της”. Καμιά άλλη δεν επιτρέπεται να το καταλάβη. Είναι σχεδόν ιδιοκτησία της, την οποία με κάθε τρόπο πρέπει να διαφυλάξη. Εξ ου και το παρεγκώμι “Ντελησυφέρω”, που της κόλλησαν οι άλλες γυναίκες. Ποιά τολμούσε να τα βάλη μαζί της, γνωρίζοντας μάλιστα ότι είναι ικανή να δείρη ακόμη και άνδρες. ( 7)
     Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη ελάχιστα μαρτυρείται οτι φεύγουν από το νησί. Η θάλασσα φαίνεται ότι έχει θέλγητρα και αποτελεί δρόμο διαφυγής μόνο για τους άνδρες. Οι γυναίκες την βλέπουν ανταγωνιστικά, γιατί τους κλέβει τους άνδρες. Την ονομάζουν άστατη ερωμένη, μάνα, μητριά, πεθερά, ή νύφη.(ΚοκκώναΘάλασσα,Α,213-4).
     Μάλιστα μετά από την αποδημία των ανδρών, φαίνεται σαν οι γυναίκες να κυριαρχούν στο νησί. Το γεγονός ότι οι άνδρες λείπουν ολοχρονίς από το νησί το οποίο όπως και τα περισσότερα χαρακτηρίζεται από λειψανδρία ή και παντελή ανανδρία μερικές φορές, δίνει στις γυναίκες μια αυτονομία, διότι ουσιαστικά αυτές είναι που φέρνουν βόλτα το σπιτικό, τα υποστατικά, τα παιδιά, ταζώα.
     Με το μισεμό των ανδρών, οι γυναίκες μένουν με ένα τρόπο που ουσιαστικά αναπληρώνει την έλλειψή τους. Επωμίζονται όλα τα βάρη, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και απολαμβάνουν κάποιο βαθμό ελευθερίας. Έτσι, ενώ οι γυναίκες είναι καταπιεσμένες λόγω των κοινωνικών αντιλήψεων της εποχής, εν τούτοις δεν παρουσιάζουν τη μιζέρια των καμπίσιων κοινωνιών, όπως αυτή περιγράφεται στα διηγήματα π.χ. του Καρκαβίτσα, τις οποίες περιφρονούσαν και οι ίδιοι οι Σκιαθίτες. (Β, 21) Σύμφωνα με μαρτυρία του Τ. Άγρα, ο οποίος επικαλείται και τη γνώμη του Βλαχογιάννη, η θέση της γυναίκας στα νησιά του Αιγαίου ήταν παράξενη, καθώς εκεί βασίλευε ένα είδος πολίτευμα κοινωνικο-γυναικοκρατικό (Άγρας, 161, κειμ. και σημ.).(1)
     Η παρουσία των γυναικών στο νησί είναι σύμβολο σταθερότητας, ακινησίας και σιγουριάς, σε τέτοιο σημείο δε αποτελεί την παράμετρο της σταθερότητας, ώστε σε κάποια διηγήματα αυτό το ρίζωμα των γυναικών στο νησί παίρνει τη βαρύτητα συμβόλου.
     Στο διήγημα Υπό την βασιλικήν Δρυν , το δέντρο στο όνειρο του συγγραφέα μετατρέπεται σε γυναίκα και η έντονη παρουσία του στο όνειρο του συγγραφέα τον οδηγεί στο να διατυπώσει την άποψη ότι τα δέντρα που βλέπουμε είναι γυναίκες. Στο Αγνάντεμα, ο βράχος ονομάζεται Φλανδρώ και είναι η γυναίκα που μαρμάρωσε περιμένοντας τον άνδρα της να γυρίσει από τα ξένα. Γυναίκα ήταν και ένας άλλος βράχος, η Μαυρομαντηλού, που μαρμάρωσε περιμένοντας. Η Λουλούδω περιμένοντας έγινε ένα άνθος πάνω στα κύματα Στο Άνθος του Γιαλού. Αυτές είναι κάποιες μόνο ενδεικτικές περιπτώσεις, που ποιητικά και συμβολικά συνθέτουν μια εικόνα, που σίγουρα αντκατοπτρίζει μια ιστορική πραγματικότητα.
     Τόσο πολύ η γυναικεία παρουσία είναι δεμένη με το χώρο, με την εστία, ώστε ακόμη και μικρότερης κλίμακας μετακινήσεις της είναι σπάνιες: Έτσι ακόμη και κατά το γάμο ο γαμπρός είναι αυτός που μετακινείται στο σπίτι της νύφης αφού κατά κανόνα το σπίτι ήταν υποχρέωση, προίκα δηλαδή, της νύφης.
     Όσο δύσκολη και αν είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται με τον ξενιτεμό των ανδρών όσο κι αν ερημώνουν τα σπίτια, τα χωριά, οι αγκαλιές και τα κρεβάτια των γυναικών, όμως είναι κάτι που θεωρείται αποδεκτό, σχεδόν φυσικό, αντιμετωπίσιμο. Αντίθετα, στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου έχουμε μετακίνηση γυναίκας, διακρίνουμε σε όλο το κλίμα του διηγήματος μια απαξίωση. Κι ακόμη να πλανάται κάποια απροσδιόριστη απειλή. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η δράση σε αυτά τα διηγήματα, ή και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι τύχες, ιδιαίτερα των ηρωίδων, από την αλληλουχία των γεγονότων μαρτυρεί μια διασάλευση της καθεστηκυίας τάξης με τραγικές συνέπειες για τη ζωή των προσώπων.
     Ο κόσμος αυτός είναι οικείος και κοντινός στον συγγραφέα και, παρά την πολυπλοκότητα, τις αντιφάσεις του ή τη σύγχυση που του προκαλεί, τον κάνει να αισθάνεται ασφαλής και πρόθυμα συνδιαλέγεται μαζί του. Η απόδοση αυτού του κόσμου στα γραπτά του αποτελεί αναμενόμενη κατάληξη, καθώς έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη στον κόσμο των ανδρών, ιδιαίτερα των ανδρών της πόλης, των οποίων πολλές ενασχολήσεις και αντιλήψεις αποδοκιμάζει ως επικίνδυνες. Ασχολείται μαζί τους κυρίως για να τις χλευάσει.
     Nα πού βρίσκεται η αληθινή μαγεία του Παπαδιαμάντη. Δε ζητά να τεντώσει τα νεύρα μας, να σείσει πύργους και να επικαλεστεί τέρατα. Οι νύχτες του, ελαφρές σαν το γιασεμί, ακόμη κι όταν περιέχουν τρικυμίες, πέφτουν επάνω στην ψυχή μας σαν μεγάλες πεταλούδες που αλλάζουν ολοένα θέση, αφήνοντας μια στιγμή να δούμε στα διάκενα τη χρυσή παραλία όπου θα μπορούσαμε να 'χαμε περπατήσει χωρίς βάρος, χωρίς αμαρτία. Είναι εκεί που βρίσκεται το μεγάλο μυστικό, αυτό το "θα μπορούσαμε" είναι ο οίακας που δε γίνεται να γυρίσει, μόνο μας αφήνει με το χέρι μετέωρο ανάμεσα πίκρα και γοητεία, προσδοκώμενο και άφταστο.(Ελύτης) "Σα να 'χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου"...
Αλεξανδριανέ μ' αέρα
........ Και οι ναύται απεχαιρέτιζον τες γυναίκες κράζοντας "καλή νύχτα!". Και αι γυναίκες απήντων μακρόθεν "Καλή νύχτα! Καλή νύχτα σας! Καλό πράτιγο!". Και η κάθε μία εις τον άνδρα της έλεγε : "Καλή νύχτα καλέ μου! νοικοκύρη μου! σταυραετέ μου!". Και εις τον υιόν της η κάθε μία έλεγε: "Καλή νύκτα, καναρίνι μου!πουλί μου! ξεπεταρούδι μου!". Και πολλάκις επρόσθετον παρονομασίαν τινά, κατά το όνομα εκάστου. Αν ο εκτελών την κάθαρσιν ωνομάζετο Γιαλής, ως ο σύζυγος της θεία-Σκευώς, τότε το θωπευτικόν όνομα ήτο "Γιαλέινέ μου" [...] Αν εκαλείτο Αλέξανδρος, η προσηγορία ήτο "Αλεξανδριανέ μ' αέρα".
Βαρδιανός στη Σπόρκα .
     Ο Παπαδιαμάντης και ο κατά Βακαλόπουλο “ιερός μελωδός της πραγματικότητας”, ο δημιουργός αυτών των τόσο δικών μας Ρωμιών που με ενορχηστρωμένη μαεστρία  σκιαγραφεί και τοποθετεί στη χώρα του , τη Σκιάθο, με βεβαιότητα μας οδηγεί στον υπήνεμο λιμένα της συναισθηματικής μας πλήρωσης, με την υπενθύμιση πως η γαλήνη φωλιάζει δίπλα στην απλότητα.



Βιβλιογραφία
  1. (Αγγελική Ταλιγκάρου-Η Ελληνική Μετανάστευση του τέλους του 19ου αι. μέσα από την Ελληνική Λογοτεχνία. Μια μελέτη περίπτωσης").
  2. Η Αυγούστα της "ρομαντικής " Παπαδιαμαντικής δημιουργίας.-Μ.Γκασούκα.
  3. Διδάσκοντας Παπαδιαμάντη. Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
  4. Από τη Μετανάστιδα στη Φόνισσα, και από τη Φόνισσα στη Γυναίκα πλέουσα ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ.
  5. Κ. Βάρναλης, Αισθητικά, κριτικά, σολωμικά, εκδ. Κέδρος.
  6. Εκκλησιαστική παρέμβαση- Μαρία Κουτούση -Σύψα
  7. Ασλανίδης Ε.Γ.,«Το μητρικό στοιχείο στη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη», στο: Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη (επιμ.), Εισαγωγή στην Πεζογραφία του Παπαδιαμάντη, ΠΕΚ, Ηράκλειο 2005
  8. Beaton R., Εισαγωγή στη Νεοελληνική Λογοτεχνία, μτφρ. Ε. Ζούγρου και Μ. Σπανάκη, Νεφέλη, Αθήνα 1996
  9. Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη. Αριστείδης Δάγλας
  10. Οδυσσέα Ελύτη "Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη".
  11. archive.gr

Σοφία Δ. Κανταράκη
Φιλολόγος  3ου Γυμνασίου Βόλου.

Συμπερασματικά για την Monsanto.



7 : Μετά από εκτεταµένες έρευνες και πολυάριθµες .
συνεντεύξεις µε αγρότες και δικηγόρους, το Κέντρο για τη ∆ιατροφική Ασφάλεια ανακάλυψε
ότι η Monsanto έχει κάνει χρήση σκληρών ανακρίσεων και ανηλεών διώξεων που έχουν
Greenpeace / Οµάδα Κρούσης Γενετικού Εγκλήµατος

4ουσιαστικά αλλάξει τον τρόπο µε τον οποίο πολλοί Αµερικανοί αγρότες καλλιεργούν τη γη
τους. Το µεγαλύτερο καταγεγραµµένο ποσό που έχει λάβει µέχρι σήµερα η Monsanto µε
απόφαση του δικαστηρίου είναι 3.052.800 $, ως αποτέλεσµα αγωγής που έγινε σε κάποιον
αγρότη. Τα συνολικά καταγεγραµµένα ποσά που έχει λάβει η Monsanto ανέρχονται σε
15.253.602,82 $. Οι αγρότες έχουν πληρώσει κατά µέσο όρο 412.259,54 $ µετά από
καταδικαστικές αποφάσεις.
Κανένας αγρότης δεν είναι ασφαλής από τη δύναµη επιρροής της Monsanto. Έχει γίνει
αγωγή σε αγρότες ακόµα και για το γεγονός ότι ο αγρός τους επιµολύνθηκε από τη γύρη ή
τον σπόρο µεταλλαγµένης καλλιέργειας άλλου αγρότη˙ από γενετικά µεταλλαγµένους
σπόρους της προηγούµενης χρονιάς που ξεπετάχτηκαν, ή «είχαν επιζήσει και φύτρωσαν»,
σε αγρούς µε µη µεταλλαγµένες ποικιλίες την επόµενη χρονιά.
∆έσµευση 7: “∆ηµιουργούµε ένα σπουδαίο χώρο εργασίας”
Θα διασφαλίσουµε την ποικιλοµορφία σε ανθρώπινο δυναµικό και σε σκέψη θα ενθαρρύνουµε την
καινοτοµία, τη δηµιουργικότητα και τη µάθηση˙ θα εφαρµόσουµε το οµαδικό πνεύµα και θα
επιβραβεύσουµε και θα αναγνωρίσουµε τη συνεισφορά των ανθρώπων µας.
Η αλήθεια: «Έφυγα από την εταιρεία διότι εξέφρασα τις ανησυχίες µου σχετικά µε την
εισαγωγή της γενετικής µηχανικής στη Ρουµανία. Πίστευα ότι ούτε η Ρουµανία ούτε η
εταιρεία ήταν έτοιµες και ικανές να διαχειριστούν και να ελέγξουν τη γενετική µηχανική»,
Dragos Dina, πρώην γενικός διευθυντής της Monsanto στη Ρουµανία, που έφυγε από την
εταιρεία το 1998.
* * *
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
η Monsanto κρίνεται ένοχη διότι κατηγορείται για εγκλήµατα ενάντια στη φύση, εγκλήµατα
ενάντια στο δικαίωµα των αγροτών να καλλιεργούν µη µεταλλαγµένα φυτά και των
καταναλωτών να τρώνε µη µεταλλαγµένες τροφές.
ΠΡΟΤΑΣΗ:
Να σταµατήσει η καλλιέργεια των µεταλλαγµένων και να επικεντρωθούµε στην
παραγωγή µη µεταλλαγµένων φυτών και τροφίµων, που βασίζονται στις αρχές τις
βιωσιµότητας, της προστασίας της βιοποικιλότητας, και παρέχουν σε όλους τους
ανθρώπους ελεύθερη πρόσβαση σε ασφαλή και θρεπτική τροφή. 

Enhanced by Zemanta

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Monsanto αλήθειες και ψέματα για τα προιόντα της 1.



5: Greenpeace / Οµάδα Κρούσης Γενετικού Εγκλήµατος

3∆έσµευση 5: “Σεβασµός”
Θα σεβαστούµε τους θρησκευτικούς, πολιτισµικούς και ηθικούς προβληµατισµούς των ανθρώπων σε όλο τον κόσµο. Η ασφάλεια των υπαλλήλων µας, των κοινοτήτων στις οποίες δρούµε, των
καταναλωτών και του περιβάλλοντος θα είναι πρωταρχικό µας µέληµα.
Η αλήθεια: «Τεχνολογία Εξολοθρευτής», κίνδυνος για 1,4 δις. ανθρώπους
Το 1999, η Monsanto υποσχέθηκε δηµόσια να µην χρησιµοποιήσει για εµπορικούς
σκοπούς την «Τεχνολογία Εξολοθρευτής» (φυτά που τροποποιούνται γενετικά για να
παράγουν στείρους σπόρους). Τώρα η Monsanto λέει ότι µπορεί τελικά να αναπτύξει ή να
χρησιµοποιήσει τους σπόρους που ονοµάζονται «αυτοκαταστροφικοί σπόροι». Η νέα
δέσµευση της Monsanto τον Φεβρουάριο του 2006 υπονοεί ότι σκοπεύει να χρησιµοποιήσει
σπόρους της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής» σε προϊόντα που δεν προορίζονται για τη
διατροφή και δεν αποκλείει και άλλες χρήσεις της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής» στο
µέλλον.
6 : Σε απάντηση, περισσότερες από 300 οργανώσεις διακήρυξαν ότι υποστηρίζουν µια
παγκόσµια απαγόρευση της «Τεχνολογίας Εξολοθρευτής», ισχυριζόµενοι ότι οι στείροι
σπόροι απειλούν τη βιοποικιλότητα και ότι θα καταστρέψουν τα µέσα συντήρησης και τις
καλλιέργειες 1,4 δισεκατοµµυρίων ανθρώπων που εξαρτώνται από τους σπόρους που
συλλέγουν και επανακαλλιεργούν. Οι σπόροι φυτεύονται, η σοδειά µαζεύεται και οι σπόροι
φυτεύονται εκ νέου την επόµενη χρονιά. Οι περισσότεροι αγρότες δεν έχουν τη δυνατότητα
να αγοράζουν νέους σπόρους κάθε χρόνο, έτσι η συλλογή και η επανακαλλιέργεια των
σπόρων είναι ζωτικής σηµασίας για την επιβίωσή τους και τον κύκλο της γεωργίας. Με αυτό
τον τρόπο καλλιεργείται η τροφή για χιλιάδες χρόνια.
Με την «Τεχνολογία Εξολοθρευτής» της Monsanto, θα πουλούν σπόρους στους αγρότες
για την καλλιέργεια των φυτών. Όµως αυτοί οι σπόροι έχουν τροποποιηθεί γενετικά, µε
αποτέλεσµα, όταν γίνεται η συγκοµιδή της σοδειάς, όλοι οι νέοι σπόροι από αυτές τις
καλλιέργειες να είναι στείροι (π.χ. νεκροί, άχρηστοι). Με αυτόν τον τρόπο οι αγρότες
αναγκάζονται να αγοράζουν κάθε χρόνο νέους σπόρους από τη Monsanto, προκειµένου να
καλλιεργήσουν τα προϊόντα τους.
Σύµφωνα µε τον Alejandro Argumedo της Ένωσης ANDES (Πάρκο της Πατάτας στο Crusco
του Περού), «Οι αγρότες και οι ιθαγενείς σε όλο τον κόσµο δεν µπορούν να εµπιστευτούν τη
Monsanto». Η υπόσχεση την οποία δεν τήρησε η Monsanto είναι µια πολύ µεγάλη
προδοσία, διότι οι ιθαγενείς και οι αγρότες, κρατώντας τους σπόρους, εξασφαλίζουν τη
διατροφική ασφάλεια και την αυτοδιάθεσή τους».
∆έσµευση 6: “Ενεργούµε ως Ιδιοκτήτες για να επιτύχουµε αποτελέσµατα”
Θα φροντίσουµε ώστε η διαχείριση, οι ρόλοι και οι ευθύνες να είναι σαφείς˙ θα χτίσουµε δυνατές
σχέσεις µε τους πελάτες µας και τους εξωτερικούς συνεργάτες µας˙ θα παίρνουµε συνετές
αποφάσεις˙ θα διαχειριζόµαστε τους πόρους τις εταιρείας µας και θα αναλάβουµε την ευθύνη να
επιτύχουµε αυτά που έχουµε συµφωνήσει µε απτά αποτελέσµατα.
Η αλήθεια: Monsanto εναντίον Αµερικανών αγροτών
Το 2005 έκθεση του Κέντρου για τη ∆ιατροφική Ασφάλεια παρουσιάζει µε τεκµήρια αγωγές
της Monsanto κατά Αµερικανών αγροτών, αποκαλύπτοντας χιλιάδες ανακρίσεις, σχεδόν
100 αγωγές και πολυάριθµες πτωχεύσεις

Enhanced by Zemanta