Περί Ελληνικής Παραδοσιακής Φορεσιάς συνέχεια.

ΦΟΡΕΣΙΑ ΑΓΙΑΝΝΑΣ ΓΕΝΙΚΑ

Η φορεσιά αυτή πήρε την ονομασία της από την κωμόπολη της Αγίας

Άννας στη Β. Α. άκρη της Εύβοιας. Αν και με κάποιες παραλλαγές στο σχήμα

του σιγκουνιού φοριόταν και στα δεκατρία περίπου χωριά του δήμου Νηλιέως

που γειτονεύουν με την επαρχία του Ξηροχωριού, της σημερινής Ιστιαίας. Γι’

αυτό άλλωστε και παρουσιάζει αρκετά κοινά στοιχεία με τη φορεσιά που

φορούσαν στο Ξηροχώρι και στην Αιδηψό, ιδιαίτερα στο μάλλινο ύφασμα για

το σιγκούνι που έχει και την ίδια ονομασία, τσούκνα. Ο τύπος αυτός της

φορεσιάς συνηθιζόταν με μικρές διαφορές σε όλα τα χωριά και τα

κεφαλοχώρια της Εύβοιας στα βόρεια της Χαλκίδας, καθώς και σε αρκετά

χωριά στα νότια.

Οι κάτοικοι της Αγιάννας καθώς και των γύρω χωριών ασχολούνται με

την κτηνοτροφία, τη γεωργία, τη μελισσοκομία και τη σηροτροφία. Όλη η

περιοχή, ήταν όμως ξακουστή και για το ριζάρι ή αλιζάρι ή αγριοβαφιό, τον

κόκκινο λειχήνα το γνωστό στην αρχαιότητα ως ερυθρόδανο βαφικό. Με τις

ρίζες του φυτού που περιέχουν αλιζαρίνη, η βαφή γινόταν ανεξίτηλη .

Η γιορτινή και νυφιάτικη φορεσιά της Αγιάννας και των χωριών της

περιοχής, γνωστή με το όνομα τα καλά σιγκούνια με το μεγάλο ποκάμισο το

κεντημένο με την πέρδικα με τα δώδεκα περδικάκια, είναι όμοια με την

καθημερινή, ξεχωρίζει μόνο στον πλούτο των κεντημάτων του ποκάμισου και

του σιγκουνιού.

Προτού παντρευτούν τα κορίτσια φορούν το σαγιάδι ή σαγιά που είναι ο

ανοιχτός μπροστά επενδύτης από άσπρο πανί, όμοιος στο σχήμα με το

σιγκούνι με ελάχιστα κεντίδια στην κάτω άκρη. Από το σιγκούνι που το

πρωτοφορούν τη μέρα του γάμου, παίρνει η φορεσιά την ονομασία οι

σιγκούνες. Με την έκφραση είναι σιγκούνα χαρακτηριζόταν και η γυναίκα που

φορούσε την τοπική φορεσιά, ενώ με την έκφραση είναι φουστάνα, αυτή που

ήταν ντυμένη ευρωπαϊκά. Σήμερα πια καμιά δεν ξεχωρίζει και μόνο μερικές

γριές φοράνε κάπου-κάπου σιγκούνα και μαντήλα.

Τη φορεσιά της Αγιάννας αποτελούν η φανέλα, το ποκάμισο, οι μεταξωτές

μάνικες, η τσιπούνα ,το σιγκούνι ή σιγκούνα. Η τραχηλιά, η ποδιά, η

ποδολουρίδα ή λουρίδα, το καντέμι, η ζώστρα, το ζουνάρι και τα τσαρούχια με

τη μύτη. Στον περίπλοκο νυφιάτικο κεφαλόδεσμο ανήκουν ο γύρος, το

μαγκούρι, τα μπερσάνια, οι κοτσίδες ή κρεμέζες, το τριχάκι ή μπούλωμα, το

ζαβόνι, το ασημοβέλονο με το φλουρί, η μπόλια, η μπαρέζα και το μαντήλι και

στον καθημερινό τα μαντηλιάσματα. Κοσμήματα έχει το γιορντάνι, την

καρφίτσα ή κατοστάρα, τα τάλαρα ή φλουριά, το θηλυκωτήρι ή κλειδωτήρι με

τα σταυρουδάκια και τις καμπάνες.

Η φανέλα γίνεται από μαλλομπάμπακο ύφασμα για το χειμώνα και

μπαμπακερό για το καλοκαίρι που υφαίνουν οι γυναίκες. Τα μανίκια της από

τον αγκώνα και κάτω, τα πλέκουν με τις καλτσοβελόνες σε διάφορα τρυπητά

σχέδια για να φαίνονται κάτω από τα μανίκια του πουκάμισου.