Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Γαίας ανάγνωσμα.


 παρακείμενου αγρού! Αναζήτησα τον αύλακα στον οποίο έρεε κάποτε άφθονο αφριστό νερό, ακόμη και το καλοκαίρι. Δεν υπήρχε. Ξεράθηκε και τον μπάζωσαν, αποτελώντας σήμερα ένα «όμορφο» αμπέλι! -Πόσο αβασάνιστα, αλήθεια, χάθηκαν τα όμορφα της φύσης τα στοιχεία!.. [Διερωτάτο, κατά τον ίδιο τρόπο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για το νησί του: «Κάπου εδώ κατέβαινε άλλοτε χείμαρρος. Άλλες φλέβες νερού κυλούσαν κάτω απ' τη χλόη. Τι απέγιναν όλα εκείνα τα ρέματα που δρόσιζαν τον τόπο;» (Περάνθη Μ., «Ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», εκδ. Α. Καραβία, δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1953, σελ. 132)].
kapetanios.2011.01.06.jpg
Φωτ.: Πρόοδος
Η λύπη για τις απώλειες αυτές γίνεται εντονότερη όταν διαπιστώνω ότι το αγροτικό τοπίο στο οποίο έζησα και το οποίο βίωσα -το αγνό, το ατόφιο-, δεν υπάρχει πια. Είναι ένα τοπίο ξένο, παράταιρο για μένα. Ένα τοπίο στο οποίο κυριαρχούν οι μονοκαλλιέργειες, τ' αλατωμένα εδάφη και τα σύγνεφα των δηλητηρίων που οι ψεκασμοί αφήνουν στον αέρα. Ένα τοπίο στο οποίο εισβάλλουν οι σύγχρονες κατοικίες, από το οποίο έχουν εξαφανισθεί τα φυσικά χωρίσματα των αγρών, οι παλιές πέτρινες αγροικίες, τα σκόρπια δένδρα και οι υδραύλακες. Ένα τοπίο από το οποίο χάθηκαν οι αλεπούδες, τα σπουργίτια, τα κοτσύφια, οι λαγοί, οι νεροφίδες, που η παρουσία τους για τον άνθρωπο της υπαίθρου ήταν αυτονόητη, εικόνα κοινή, προσιτή, οικεία. Όλα αυτά συνιστούσαν μια ζωή, μια πρωτογενή απλή ζωή, που σβήστηκε. Χάριν ευκολίας...
Φωτ.: Γη αργία
Ο μεγάλος Έλληνας ρομαντικός, ο ελληνολάτρης, ο διανοητής της γης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, είπε κάποτε μια μεγάλη κουβέντα, ότι «ο βίος στην Ελλάδα είναι υπαίθριος». Αναλογιζόμενοι το κακό που κάναμε στην ύπαιθρό μας, και έχοντας υπόψη το σημερινό τρόπο ζωής μας, τον ξεκομμένο απ' αυτήν, καθώς και την προσποιητή και δόλια (τις περισσότερες φορές όμως, αδιάφορη...) συμπεριφορά μας προς τη φύση, μας φαίνονται μακρινά, πολύ μακρινά, παράταιρα, τα λόγια του Γιαννόπουλου, τα σοφά. Δυστυχώς, η ζωή που διάγουμε μάς απομακρύνει ολότελα από συμπεριφορές που θα επικύρωναν το αυτονόητο, που ο Γιαννόπουλος υποστήριζε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Γαίας ανάγνωσμα.


 παρακείμενου αγρού! Αναζήτησα τον αύλακα στον οποίο έρεε κάποτε άφθονο αφριστό νερό, ακόμη και το καλοκαίρι. Δεν υπήρχε. Ξεράθηκε και τον μπάζωσαν, αποτελώντας σήμερα ένα «όμορφο» αμπέλι! -Πόσο αβασάνιστα, αλήθεια, χάθηκαν τα όμορφα της φύσης τα στοιχεία!.. [Διερωτάτο, κατά τον ίδιο τρόπο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης για το νησί του: «Κάπου εδώ κατέβαινε άλλοτε χείμαρρος. Άλλες φλέβες νερού κυλούσαν κάτω απ' τη χλόη. Τι απέγιναν όλα εκείνα τα ρέματα που δρόσιζαν τον τόπο;» (Περάνθη Μ., «Ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», εκδ. Α. Καραβία, δεύτερη έκδοση, Αθήνα 1953, σελ. 132)].
kapetanios.2011.01.06.jpg
Φωτ.: Πρόοδος
Η λύπη για τις απώλειες αυτές γίνεται εντονότερη όταν διαπιστώνω ότι το αγροτικό τοπίο στο οποίο έζησα και το οποίο βίωσα -το αγνό, το ατόφιο-, δεν υπάρχει πια. Είναι ένα τοπίο ξένο, παράταιρο για μένα. Ένα τοπίο στο οποίο κυριαρχούν οι μονοκαλλιέργειες, τ' αλατωμένα εδάφη και τα σύγνεφα των δηλητηρίων που οι ψεκασμοί αφήνουν στον αέρα. Ένα τοπίο στο οποίο εισβάλλουν οι σύγχρονες κατοικίες, από το οποίο έχουν εξαφανισθεί τα φυσικά χωρίσματα των αγρών, οι παλιές πέτρινες αγροικίες, τα σκόρπια δένδρα και οι υδραύλακες. Ένα τοπίο από το οποίο χάθηκαν οι αλεπούδες, τα σπουργίτια, τα κοτσύφια, οι λαγοί, οι νεροφίδες, που η παρουσία τους για τον άνθρωπο της υπαίθρου ήταν αυτονόητη, εικόνα κοινή, προσιτή, οικεία. Όλα αυτά συνιστούσαν μια ζωή, μια πρωτογενή απλή ζωή, που σβήστηκε. Χάριν ευκολίας...
Φωτ.: Γη αργία
Ο μεγάλος Έλληνας ρομαντικός, ο ελληνολάτρης, ο διανοητής της γης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, είπε κάποτε μια μεγάλη κουβέντα, ότι «ο βίος στην Ελλάδα είναι υπαίθριος». Αναλογιζόμενοι το κακό που κάναμε στην ύπαιθρό μας, και έχοντας υπόψη το σημερινό τρόπο ζωής μας, τον ξεκομμένο απ' αυτήν, καθώς και την προσποιητή και δόλια (τις περισσότερες φορές όμως, αδιάφορη...) συμπεριφορά μας προς τη φύση, μας φαίνονται μακρινά, πολύ μακρινά, παράταιρα, τα λόγια του Γιαννόπουλου, τα σοφά. Δυστυχώς, η ζωή που διάγουμε μάς απομακρύνει ολότελα από συμπεριφορές που θα επικύρωναν το αυτονόητο, που ο Γιαννόπουλος υποστήριζε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου