Ελληνικής φορεσιάς συνέχεια.

.ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΟΡΕΣΙΑ 5 

Στα βυζαντινά χρόνια όπως και στα κατοπινά, ως σήμερα ο ράπτης

κεντούσε ο ίδιος και τα φορέματα έτσι που η ονομασία ράπτης κατάντησε

συνώνυμη αλλά και ταυτόσημη με τον κεντητή, όπως και το αντίστροφο. Ο

ράπτης δεν κεντά, αλλά ράβει, στερεώνει, καρφώνει πάνω στο ύφασμα τα υλικά

(κορδονάκια,σιριτάκια). Δεν υπάρχει ράπτης που να μην είναι και κεντητής. Ο

ράφτης ξέρει μονάχα μιας κατηγορίας κέντημα που στα βυζαντινά χρόνια

λεγόταν κλαπωτό, κεντήματα που συνεχίζουν οι ραφτάδες απ’ τα τούρκικα

χρόνια ως τα σημερινά. Αυτά παίρνουν την ονομασία τερζίδικα και ο τεχνίτης

τερζής. Το επάγγελμα του ράφτη θεωρούνταν από τα πιο αξιοπρεπή. Είχαν

φτάσει να ονομάζουν ράφτη κάθε ξεχωριστό άνθρωπο.

Κεντήματα και κοσμήματα της παραδοσιακής φορεσιάς.

Τα κεντήματα και τα κοσμήματα μπορούν ν’ αποτελέσουν, ενιαίο,

ξεχωριστό κύκλο, μέσα στο σύνολο της λαϊκής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και

τα δυο πηγάζουν απ’ την ίδια προαιώνια διάθεση του ανθρώπου για διάκριση

και επιβολή. Τα κεντήματα αποτελούν ιδιαίτερη ομάδα της κεντητικής, που

είναι ένας από τους βασικότερους κλάδους της ελληνικής λαϊκής τέχνης. Από

τα δύο είδη φορεσιάς την αντρική και γυναικεία, εκείνη που παρουσιάζει

πλουσιότερο κεντητό διάκοσμο και μεγαλύτερη μορφολογική ποικιλία, είναι η

δεύτερη. Η έμφυτη φιλαρέσκεια της γυναίκας και η τάση της προς τον

καλλωπισμό και το στολίδι, μαζί με το γεγονός ότι η διακόσμηση ανήκει στο

χώρο της οικιακής τέχνης κι επηρεάζεται περισσότερο από τοπικές,

πατροπαράδοτες συνήθειες, που η γυναίκα ακολουθεί με θρησκευτική

προσήλωση, δημιούργησαν μια ποικιλία τοπικών παραλλαγών κι ένα

διακοσμητικό πλούτο, που δεν υπάρχει στην απλούστερη και αυστηρότερη

αντρική φορεσιά. Έτσι τα κομμάτια και τα εξαρτήματα της ελληνικής

φορεσιάς, εκείνα που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του κεντητού

διάκοσμου, είναι τα γυναικεία πουκάμισα, φέσια, μπόλιες, ποδιές και οι

διάφοροι ανδρικοί και γυναικείοι επενδύτες σ’ όλες τους τις μορφές, είτε

μακρείς, όπως το πιρπιρί, είτε κοντοί, όπως τα σιγκούνια, οι φέρμελες, τα

μεϊντάνια και τα κοντογούνια.

Οι φορεσιές εκτός απ’ τα κεντήματα στολίζονται και με δαντέλλες. Η

δαντέλλα είναι το στερνοπαίδι της κεντητικής και το μόνο είδος, που έμεινε

αυστηρά γυναικεία χειροτεχνία. Η τεχνική της συνίσταται στο πολύπλοκο

δέσιμο κόμπων και θηλιών, λιγότερων ή περισσότερων ανάλογα με τις

απαιτήσεις του σχεδίου.

Οι γνησιότεροι και αντιπροσωπευτικότεροι τύποι ελληνικής δαντέλλας

είναι η αρατζιδέλλα και η μπιμπίλα. Δύο άλλοι τύποι είναι εκείνη που πλέκεται

στα κοπανέλλια και η χυτή, που πλέκεται με τα δάχτυλα. Επίδραση της

δαντέλλας μαρτυπούν τα λευκά κεντήματα, συνηθισμένα και αυτά κυρίως στα

ελληνικά νησιά.