Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Γευστικές διαδρομές στην Πλατεία Κλαυθμώνος.


Στην πλατεία Κλαυθμώνος, αντί της πλατείας Συντάγματος, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, θα πραγματοποιηθεί, σήμερα Δευτέρα και αύριο Τρίτη από τις 9 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, η εκδήλωση Ελληνικές Γευστικές Διαδρομές, λόγω της κατάληψης της Πλατείας Συντάγματος από ομάδα διαμαρτυρόμενων «Αγανακτισμένων» πολιτών.
Την εκδήλωση διοργανώνουν η ΕΣΤΙΑ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ, αστική μη κερδοσκοπική εταιρία και το ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουν οι καταναλωτές τα ελληνικά προϊόντα και να ενισχυθεί η ελληνική επιχειρηματικότητα. Συμμετέχουν δεκάδες επιχειρήσεις με ελληνικά προϊόντα διατροφής (ελαιόλαδο, κρασί, γαλακτοκομικά, μαστίχα, κρόκος, αυγοτάραχο, λαχανικά, προϊόντα επεξεργασίας κρέατος, κ.λπ.), από όλη την Ελλάδα.

Οι επιχειρήσεις θα παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό τα προϊόντα τους. Κατά τη διάρκεια του διημέρου θα πραγματοποιηθεί σειρά επιμέρους εκδηλώσεων από τη Λέσχη Αρχιμαγείρων Ελλάδας, όπως η παρασκευή μιας τεράστιας ελληνικής σαλάτας από 100 περίπου σεφ της Λέσχης Αρχιμαγείρων (Chef’s Club of Greece), η οποία στη συνέχεια θα διανεμηθεί στους επισκέπτες της έκθεσης, αλλά και σε Ιδρύματα.

Enhanced by Zemanta

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Τραγούδια της λαϊκής μας παράδοσης.


6. Ξύπνα καλή γειτόνισσα
Ξύπνα καλή γειτόνισσα, παλιά μου φιλινάδα,
ξύπνα ν’ ανάψεις τη φουτιά να σβήσεις του καντήλι
γιατί μας πήρι η χαραή, μας έφτασιν η μέρα.
- Πώς να σ’κουθώ λιβέντη μου απ’ τις χρυσές αγκάλις
μπιρδεύκαν τα μαλλάκια μου μαζί μι τα δικά σου.
7. Θέλου να πάου στη Φραγγιά
Θέλου να πάου στη Φραγγιά να πάρου ένα Φραγγάκι
να κάθουμι να του ρουτώ πως πιάνιτι η αγάπη:
Απού τα μάτια πιάνιτι, στα χείλια κατιβαίνει
κι απού τα χείλια στην καρδιά ριζώνει κι δε βγαίνει.
Ρίζουσιν κι απουρίζουσιν κι απόλυκιν κλουνάρια,
κλουνάρια, χρυσουκλώναρα, χρυσουμαλαματένια.
8. Τ’ς Φανιούλους (1)
- Αχ Φανιούλου μ’, αχ μπουμπούλου μ’,
ποιος σι γέλασιν;
- Η Σουτήρ’ς του Παπαδόπ’λου
κι η Νάσιους του Σουρλόπ’λου.
Μι μπισκότις κι λουκούμια
αυτοί μι γάλασαν,
μι μπισκότις κι λουκούμια
αυτοί μι πλάνιψαν.
Ποιος σι γάλασιν Φανιούλου μ’,
ποιος σι πλάνιψιν
κι πήρις τουν Πουστόλ’ τουν Πουλυζόπουλου.
9. Τ’ς Φανιούλους (2)
Ποιος σι γέλασιν, Φανιούλου μ’, ποιος σι φίλισιν;
- Δεν ’ταν ξένους, μωρέ μάνα μ’, δεν ’ταν μακρινός
γείτουνας μας ήταν, μάνα μ’, φίλους γκαρδιακός.
- Κι αν σι γέλασιν, Φανιούλου μ’, τι σι έδουσιν;
- Δώδικα κουμάτια λίρις κι αχώρια τα φλουριά. - Πάρ’ τα βάλ’ τα, βρε Φανιούλου μ’, βάλτα στου λιμό σ’.
- Πώς να τα φουρέσου μάνα μ’, στου κόσμου πώς να βγω,
πάρτα δώστα όλα πίσου, τουν Κώστα αγαπώ.
10. Μυγδαλιά
Μυγδαλιά, κόρ’ Μυγδαλιά, έχ’ς μιγάλα τα μαλλιά,
έχεις μιγάλα τα μαλλιά κι ζουρλαίνεις τα πιδιά.
Αι, θα φύγου, Μυγδαλιά, κι θα πάνου μακριά
κι θα πάνου σ’ άλλη βάρδια, για να βρω τα παλικάρια.
Στον δρόμου ν’ απού πάινα, βρίσκου μάνα κι θυγατέρα.
Η μάνα ήταν πέρδικα κι η κόρη περιστέρα
Μυγδαλιά, κόρ’ Μυγδαλιά, έχ’ς μιγάλα τα μαλλιά
να πας να κόψεις τα μαλλιά, μπουτί ζουρλαίνεις τα πιδιά.
11. Τι κλαις καημέν’ Μαρία
- Τι κλαις, καημέν’ Μαρία, κι μένα δεν του λες;
- Τι να σι πω συνυμφάδα μ’ τι να σ’ αφηγηθώ;
Δεν ξερ’ς απού μιράκι κι απού κρυφό καημό.
Ικείνον π’ αγαπούσα ταχιά δα παντριφτεί.
Η ήλιους βασιλεύει κι η μέρα σώνιτι
κι ιμένα η νους μου στου κιφάλι δε συμμαζώνιτι.
12. Τρία κουράσια
Τρία κουράσια μάλουναν για ένα παλικάρι
κι η μάνα του του έλιγι κι η μάνα του του λέει:
- Για πάρτις, γιε μου, και τις τρεις, καμιά να μη κακιώσει.
Η μια να φέρνει του νιρό, η άλλη να ζυμώνει,
η τρίτη η μικρότερη να στρώνει να ξεστρώνει.
13. Κατιρίνα Πουντικούδα
Πέντε πιδιά σ’ αγάπησαν, κανένα δε σι πήρι.
Σι γέλασαν, σι πλάνιψαν μι λίγδις κι μ’αλεύρια
κι μι πουλλά φλουριά.
Μι λίγδις κι μαρκάτια κι μι πουλλά φλουριά. Του κρίμα να ’χει η αδιρφή σ’ κι τ’ άδικου η μπαμπάς,
που σ’ έδουκαν του Μπουγιατζή, του Τζόλα του μαράζα,
του Τζόλα του μαράζα, αυτόν του φυσικό.
Δε σ’ έπριπαν πουλλά φλουριά κι άντρα μαραζιάρη,
μον’ σ’ έπριπαν λίγα φλουριά κι άντρα παλικάρι.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Παραδοσιακά τραγούδια.


1. Ένα μικρό τουρκόπουλου
Ένα μικρό τουρκόπουλου, κι ένα πασιά του παίδι,
μια ρουμνιουπούλα αγαπάει κι θέλει να την πάρει
κι η ρουμνιουπούλα τ’ άκουσιν τα ρμάνια – ρμάνια παίρνει.
Παίρνει δρόμουν ανάτριχτουν’, κινούργιου μουνουπάτι.
Του μουνουπάτι τ’ν έβγαλιν καρσί στουν Αϊ-Γιώργη.
- Κρύψεσμ’, Αϊ-Γιώργη μ’, κρύψεσμε, να μη μι πάρει ου Τούρκους,
δα φέρου αμάξια του κίρι κι δυο αμαξιές θυμιάμα.
Τα μάρμαρα ανοίξανι κι χάθηκιν η κόρη.
Να κι ου Τούρκους πόρχιτι στ’ άλουγου καβαλάρης.
- Δείξισμ’, Αϊ-Γιώργη μ’, δείξισμι του που είνι αυτήν η κόρη,
δα φέρου αμάξια του κιρί κι δυο αμαξιές θυμιάμα,
κι μι τα βαλουτόμαρα δα κουβανώ του λάδι.
Τα μάρμαρα σχιζάρισαν κι φάνικιν η κόρη
απ’ τα μαλλιά την άρπαξιν κι στ’ άλουγου την ρίχνει.
Κι η κόρη απού του μπόνου της κι απ’ του βαρύ καημό της
ψιλή λαλίτσα έβγαζιν όση κι αν ημπορούσιν.
«Δεν είδα άγιουν ψεύτικουν, άγιουν μιτανιουμένουν
που να τουρκεύ’ την πίστη του μι λίρις, μι ρουσφέτια».
2. Τ’ς Λένκους
Κόρη μι τα ξανθά μαλλιά κι μι τα μαύρα μάτια,
Κατέβα Λένκου μ’ κι άνοιξι την πόρτα την καρένια
ν’ έχου δυο λόγια να σι πω κι δυο να σι μιλήσου.
Ξένι μ’ αν θέλεις φίλημα, αν θέλεις μαύρα μάτια
για κίνα κι έλα μια βραδιά κι ένα Σαββάτου βράδυ
δα παν’ η μάνα μ’ στ’ν ικκλησιά, άντραζουμ στ’ αργαστήρι
τα δυο μικρά πιδάκια μου δα πάνι στου σκουλειού,
για κίνα κι έλα μια βραδιά. 3. Της γαλανής του φόριμα
Της γαλανής του φόριμα, της ρούσας του φουστάνι
πέντι ραφτάδις το ’ράφταν , πέντ’ έξι μαθητούδια,
κι ένα μικρό ραφτόπουλου ράφτι κι τραγουδάει:
«Φουστάνι μου μιταξουτό, μι τα πουλλά καφάσια
που σι κρατώ στα γόνατα να ’χα κι την κυρά σου».
4. Τα μάτια σου τα παρδαλά, Κατιρίνα μου
Τα μάτια σου τα παρδαλά, τα χείλια σ’ τα γραμμένα.
Σι προυξινούν στου βασιλιά, σι προυξινούν στου ρήγα
Κι συ δε θελτ’ς του βασιλιά, κι συ δε θέλτ’ς του ρήγα
θέλεις άντραν πιρίφανουν, ψηλόν κι μπιλμπιδένιουν
να ’χει σιρβέτα στου λιμό, μιτζίτια στου κιφάλι.
5. Όλις οι όμουρφις
Όλις οι όμουρφις σέρνουν καμάρι
κι μια απ’ τις όμουρφις σέρνει τα κάλλη.
Σιέτι κι λυγίζιτι σαν του καλάμι
μιτράει τη μέση της μι του γαϊτάνι
μιτράει του μπόι της μι του καλάμι.
Τούρκους τ’ν αγάπησιν θέλ’ να την πάρει
κι η σκύλα η μάνα της κρυφά την τάζει.
- Πάρτουνι, κόρη μου, έχει καΐκι
δα σι πααίνει στου Χατζιλίκι.
Πάρτουνι, κόρη μου, έχει βαπόρι
δα σι πααίνει στην Άγια Πόλη.
- Μάνα μου σφάζουμι, μάνα μ’ κριμνιούμι.
Μιλίσσι γένουμι τα ρμάνια παίρνου, Τούρκου δε παίρνου,
ζουμπίλι γένουμι στη γη φυτρώνου.
- Σκιπάρι γένουμι σι ξιπατώνου.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Αυτοί που «ζούνε από τ’ απομεινάρια της ημέρας»




Tου Παντελη Μπουκαλα
Ψάχνοντας σε παλιά, προπολεμικά βιβλία που παρά τη μεγάλη αξία τους δεν ξανατυπώθηκαν ποτέ, για να κοπεί έτσι απότομα κι άδικα ο βίος των ιδεών τους, έπεσα πάνω σε μια υποσημείωση του Γιάννη Αποστολάκη που αφορά τη δική μας συντεχνία, τη δημοσιογραφική. Μια από τις μείζονες προσωπικότητες των γραμμάτων μας κατά τον Μεσοπόλεμο ο φιλόλογος Αποστολάκης (1886-1947), κι ένας από τους αυστηρότερους κριτικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας, μιλάει στο συγκεκριμένο βιβλίο του, με τίτλο «Τα δημοτικά τραγούδια. Μέρος Α΄: Οι συλλογές», έκδοση του 1929, για τον Νικόλαο Πολίτη, τον ανθολόγο της δημοτικής μας ποίησης και εισηγητή της λαογραφικής επιστήμης στην Ελλάδα. Στις προηγούμενες διακόσιες πενήντα σελίδες του βιβλίου του έχει κρίνει με λεπτολόγο αυστηρότητα τόσο την ανθολογία του Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου του 1852, τα «Ασματα δημοτικά της Ελλάδος», όσο και τις «Εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού» του Ν. Γ. Πολίτη, του 1915, και στο ειδικό πια κεφάλαιο για τη συνολική πνευματική παρουσία του Πολίτη γράφει:
«Πολλά βέβαια γραφήκανε στο θάνατό του από πολλούς. Από αυτά λίγα, πολύ λίγα, γράψανε οι ειδικοί επιστήμονες, τα περισσότερα τα έχουν γραμμένα δημοσιογράφοι, άνθρωποι δηλαδή από εκείνη την καινούργια τάξη των μορφωμένων, που τώρα τελευταία πλήθυνε πολύ και σιγά σιγά ανέβηκε απάνω απάνω και παρουσιάζεται στον τόπο μας για καθαυτό πνευματική τάξη. Ετσι ο σοβαρώτερος άνθρωπος της εποχής, ο άνθρωπος που μόχθησε στη ζωή του να έχη πραγματική υπόσταση πνευματική και ψυχική, κρίθηκε απ’ ανθρώπους, που ζούνε από τ’ απομεινάρια μιας ημέρας. Διόλου παράξενο το έργο και η ζωή του Πολίτη να χάσουν το βάρος και την αξία τους. Χιλιομασημένα λόγια (υπομονή, εργατικότητα, αγάπη στη ζωή του λαού) και ξεπλυμένη αισθηματολογία ήταν τα σχετικά μνημόσυνα, πεζά και ποιητικά, γιατί δεν έλειψε και η ποίηση· φανερό πια πως η ζωή και το έργο του Πολίτη είχαν γίνει κι αυτά ένα από τα χίλια δυο μικροπράματα, που μαζώνει ο δημοσιογράφος από το διάβα της μιας ημέρας, για να έχη να τα διαλαλήση την άλλη μέρα για να ζήση».
Ατεγκτος έτσι κι αλλιώς στις αναγνώσεις και τις αποτιμήσεις του ο Γιάννης Αποστολάκης, που, με μέτρο τον Σολωμό και το δημοτικό τραγούδι, δεν δίστασε να απορρίψει όχι μόνο τον Πορφύρα αλλά και τον Παλαμά και τον Κάλβο, συμπληρώνει σε υποσημείωσή του τις παρατηρήσεις του για τη δημοσιογραφία εν γένει: «Στα τελευταία χρόνια όλη η πνευματική ζωή του τόπου κατάντησε να γίνη δημοσιογραφία κι ο δημοσιογράφος ο κυριώτερος τύπος της πνευματικής μας ζωής, που τον βρίσκεις μέσα σε κάθε μορφωμένο, από τον τελειόφοιτο του γυμνασίου ώς τον επιστήμονα μ’ ευρωπαϊκές σπουδές. Αλλού δεν ξέρω τι γίνεται και ούτε με νοιάζει να μάθω, στον τόπο μας όμως η αφθονία αυτή και η υπεροχή του δημοσιογράφου είναι για μένα αλάθευτο σημάδι πόσο έχουν λιγοστέψει οι άνθρωποι, που νοιάζουνται για το είναι, και η καλύτερη απόδειξη πόσο πολύ είναι προχωρημένη η αλλαγή του λαού σε μάζα. Καμμιά έγνοια δεν ταράζει το δημοσιογράφο, δηλαδή το μορφωμένο μας, για το είναι. Ο κόσμος του δεν έχει τίποτε στέρεο, όλα εκεί μέσα σαλεύουν, γλιστρούνε· δεν έχει τίποτε φωτεινό, παντού είναι καταχνιά και ομίχλη. Δοκιμάζει ο μορφωμένος μας να σκεφτή και η σκέψη του δεν πάει στο ένα, που είναι χρεία, παρά στα πολλά, δεν πάει στο πραγματικό, στο αληθινό παρά στις διάφορες δυνατότητες. Δοκιμάζει να θελήση και η θέλησή του σταματά σε σκιές, σε διάφορα δηλαδή σχέδια· δε φτάνει ποτέ στο ένα, που είναι χρεία, δεν φτάνει ποτέ στην πράξη, που είναι φως. [...]»
Από τότε πέρασαν πάνω από ογδόντα βαριά χρόνια, περίπου ένας αιώνας. Και στη δημοσιογραφία (όπου το ένστικτο της αυτοπροστασίας από τη μαζική χλεύη έχει οδηγήσει στη σπανιότατη πλέον χρήση της λέξης «λειτούργημα») άλλαξαν πολλά, σχεδόν όλα, αφού από τις εφημερίδες περάσαμε στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το Διαδίκτυο. Αλλαξε πρώτα πρώτα το ίδιο το εργαλείο της δουλειάς των δημοσιογράφων, τόσο που να μη στέκει καν στην κυριολεξία του ο όρος αυτός αφού τουλάχιστον για τους μισούς, και σίγουρα για τους πιο ισχυρούς, η γραφή δεν είναι απαραίτητη· αρκεί η φωνή, η ομιλία, που αρκετές φορές μπορεί να εκφέρεται ακόμα και ασύντακτη, εφόσον το κρίσιμο είναι να διατηρεί την επιθετικότητά της, την απόλυτη παντογνωστική αυτοπεποίθησή της και τη δοκησισοφία της. Αλλαξε έπειτα η σχέση των δημοσιογραφούντων με το χρόνο, ο οποίος, με την ακατάπαυστη ροή πληροφοριών, οικουμενικής πλέον προέλευσης και διασποράς, ταχύτατης μάλιστα, ακαριαίας, δεν κόβεται πια σε ημέρες, αλλά παίρνει τη μορφή ενός συνεχούς. Πάει καιρός άλλωστε που η διάκριση πρωινών και απογευματινών εφημερίδων είναι ανυπόστατη, και επιπλέον, τα φύλλα του Σαββάτου και της Κυριακής, προτυπωμένα στο μεγαλύτερο μέρος τους, βλέπουν τον ενημερωτικό, καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα τους να αμβλύνεται, αφού μένουν πίσω από τα γεγονότα και την καταγραφή τους· δεν είναι πάντως αυτός ο κύριος λόγος που μειώθηκε η εφημεριδογραφική αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη του αναγνώστη (όταν παραμένει αναγνώστης και δεν εξωθείται να γίνει καταναλωτής «προσφορών») στο φύλλο της προτιμήσεώς του.
Κι ωστόσο, παρ’ όλες αυτές τις διαφοροποιήσεις και τις εξελίξεις, οι παρατηρήσεις Αποστολάκη, όσον αφορά «τ’ απομεινάρια της μέρας» που αποτελούν την ψυχοπνευματική δημοσιογραφική «δίαιτα», την «υπεροχή του δημοσιογράφου» και τη συμβολή της στην «αλλαγή του λαού σε μάζα» διατηρούν ακέραιη τη σημασία τους· άλλωστε με την επικράτηση του ηλεκτρονικού Τύπου, ό, τι νοσηρό υπήρχε ήδη, επιδεινώθηκε και επεκτάθηκε. Αντί να οδηγηθούμε στη μετριοφροσύνη συνειδητοποιώντας ότι τρεφόμαστε με «τ’ απομεινάρια της ημέρας» και όχι με το μεδούλι της, και ότι ο κόσμος κάθε άλλο παρά εξαντλείται στην αναπαράστασή του από τα μίντια (λίγες φέτες του χωρούν εκεί, όχι οπωσδήποτε οι σπουδαιότερες) να οδηγηθούμε στη μετριοφροσύνη, η προπολεμική «υπεροχή του δημοσιογράφου», διαπιστώνουμε ότι η προπολεμική «υπεροχή του δημοσιογράφου» κατέληξε στην τοποθέτηση της δημοσιογραφίας στο ύψος της «τέταρτης εξουσίας», απ’ όπου ελέγχει τα πάντα χωρίς η ίδια να ανέχεται έλεγχο και χωρίς να λογοδοτεί σε άλλον πλην του καθρέφτη της.
Αλλά βέβαια, αν υπάρχει «τέταρτη εξουσία», τη διαθέτουν και μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν αν και όποτε το επιθυμούν οι ιδιοκτήτες των μέσων, με την επικουρία των «αστέρων» και των προθύμων εκείνων που κινούνται επ’ ωφελεία τους στο όριο μεταξύ δημοσιογραφίας και εργοδοσίας. «Τεταρτοεξουσιαστές, δεν μπορεί να είναι οι μισθωτοί των εφημερίδων και των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών· αυτοί, κι αν το τραβάει βέβαια η ηθική όρεξή τους, το πολύ να γεύονται κάποια από τα προνόμια μιας συντεχνίας που, ευτυχώς, δεν είναι πια τόσο ισχυρή όσο όριζαν οι αυταπάτες της.
Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/05/2011_1295198

Enhanced by Zemanta

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Η Ελλάδα γίνεται μια χώρα-πείραμα



 Ο ζωγράφος και σκηνοθέτης Κυριάκος Κατζουράκης δημιουργεί με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην κοινωνική πραγματικότητα
Της Μαριας Κατσουνακη
Ο γιος του Κυριάκου Κατζουράκη, Αρης Κατζουράκης, έχει κάνει διδακτορικό στην εξελικτική - μοριακή βιολογία στην Οξφόρδη όπου και διδάσκει, ως λέκτορας. Του προσφέρθηκε και μια πανεπιστημιακή θέση στο Λονδίνο και βρίσκεται σε δίλημμα. «Πάει, δεν πρόκειται να γυρίσει», λέει ο πατέρας και η φωνή του έχει ένα ανεπαίσθητο παράπονο. «Το παράπονο είναι προσωπικό», τονίζει ο Κυρ. Κατζουράκης. «Δε νομίζω ότι θα είχε κανένα λόγο να επιστρέψει. Με τον Αρη, εκεί, έχω δει στιγμές αξιοκρατίας που δεν τις έχω συναντήσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο», συμπληρώνει ο επί έξι χρόνια καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. «Τι εννοείτε;», ρωτώ. «Θα σας το πω ωμά: κάνει τη δουλειά του χωρίς ταπείνωση, χωρίς να χρειάζεται να δείχνει ότι ανήκει σε κάποια ομάδα, ότι πρόσκειται στον έναν ή στον άλλον. Αναγνωρίστηκε μόνο με τη δουλειά του. Αυτή τη θέση στην Οξφόρδη την κέρδισε κάνοντας μια πάρα πολύ καλή διάλεξη, η οποία ήταν μέσα στη διαδικασία της επιλογής».
Ανορθόδοξη προσέγγιση για έναν εικαστικό που μετράει περίπου μισό αιώνα παρουσίας και, την τελευταία δεκαετία, κινηματογραφιστή. Ομως ο 67χρονος Κυριάκος Κατζουράκης δεν ζει ως αποτραβηγμένος ή επαναπαυμένος δημιουργός.
Οχι μόνο γιατί η γειτονιά του, από το 1997, είναι τα Εξάρχεια αλλά και γιατί το διάστημα της παραμονής του στην Ελλάδα (ώς το 1972 και μετά το 1985, ενδιάμεσα ήταν στην Αγγλία) είχε πάντα το βλέμμα του στραμμένο στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας. Χωρίς η τέχνη του να είναι στρατευμένη. «Τέχνη-άμυνα στη διάχυτη βία των ημερών που κατατρώγει σαν σαράκι τις ανθρώπινες αντιστάσεις», την έχει χαρακτηρίσει ο ιστορικός της Τέχνης Μάνος Στεφανίδης.
Η μονοκατοικία στη Βατατζή, στα Εξάρχεια, είναι εργαστήριο και σπίτι μαζί, το οποίο μοιράζεται με τη σύντροφό του εδώ και μια 20ετία, ηθοποιό Κάτια Γέρου.
Εκτός από τα μεγάλα ταμπλό, πρόσφατα ή και παλαιότερα, ο ζωγράφος επεξεργάζεται εκεί και το υλικό της κινηματογραφικής δουλειάς του.
Πριν από λίγες ημέρες ανέβασε στο vimeo τις δυο πρώτες ταινίες του: το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Ο δρόμος προς τη Δύση» (2003) και τη «Γλυκιά μνήμη» (2005).
Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε σε πόλεμο
- Εδώ και έξι χρόνια διδάσκετε στο ΑΠΘ και πριν από δέκα αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία. Αρκετά μεγάλος…
- Ηρθαν φυσιολογικά. Διδάσκω τη σχέση του κινηματογράφου με τη ζωγραφική. Τη σχέση της σταθερής εικόνας με την κινούμενη. Εχω κάνει και μια εγκατάσταση μαζί με έναν συνεργάτη μου, τον Μπάμπη Βενετόπουλο, που παρουσιάστηκε στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα τον περασμένο Οκτώβριο. Πέντε ανεξάρτητες προβολές συνθέτουν ένα χώρο φυλακής, με ήχο. Ενας μονόλογος, νερό, και η μυρωδιά της υγρασίας. Θα ξαναδοκίμαζα μια βιντεοεγκατάσταση.
- Εχετε άγχος να ακολουθήσετε την εποχή; Αυτό σας οδηγεί στην τόσο στενή σχέση με την τεχνολογία;
- Οχι. Το θέμα είναι πού σε οδηγεί η σχέση αυτή. Πιστεύω ότι η ζωγραφική δεν θα πεθάνει ποτέ. Η πρώτη μου ταινία, «Ο δρόμος προς τη δύση», με οπερατέρ τον Αλέξη Γρίβα, ξεκίνησε ξαφνικά και απρόβλεπτα. Επί δραχμής, ακόμα. Υπάρχουν πλάνα με κατοστάρικα. Ηθελα να ασχοληθώ με τους μετανάστες, ζωγραφίζοντας κατ' αρχάς. Να τους συναντήσω, να δω τι είναι η αλλαγή αυτή που παρατηρούσα να έρχεται στην πόλη. Αγόρασα μια ψηφιακή μηχανή, διάβασα το μενού, την έμαθα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Στον δρόμο άρχισε να διαμορφώνεται ένα αφήγημα. Πρώτα, ανεβάσαμε το θεατρικό, στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και σιγά σιγά άρχισε να χτίζεται η ιστορία της Ιρίνας (σ.σ.: Μετανάστρια από τις πρώην ανατολικές χώρες που υποδύεται η Κάτια Γέρου).
- Από εκεί και πέρα δεν τον εγκαταλείψατε τον κινηματογράφο. Τι σας συγκινεί σε αυτήν την τέχνη;
- Είναι πολύ καθαρή η διαφορά με τη ζωγραφική στη χρήση του χρόνου. Ο χρόνος στη ζωγραφική χάνει την πραγματική του αξία. Στο σινεμά «τρέχουν» τα 24 καρέ και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Αυτό με μάγεψε. Το μόνο σινεμά που με αφορά σαν έργο τέχνης, που με ρουφάει, είναι ο Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ. Εχει ανατρέψει ένα δεδομένο. Αυτό που λέω, ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, σ' εκείνον γυρίζει. Σου θυμίζει ότι αυτό που είδες έχει μια αιτία… Περνάω καλά με το σινεμά. Αν και σας ομολογώ ότι κουράστηκα. Τρεις ταινίες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και χωρίς τα μέσα. Μου αρέσει αυτό, όμως.
- Χρειάζονται τα μέσα;
- Είτε χρειάζονται είτε όχι, τώρα πια δεν υπάρχουν. Η ερώτηση είναι ακαδημαϊκή πλέον!..
- Συντάσσοντας το βιογραφικό σας, ως τι θέλετε να αναφέρεστε; Ως εικαστικός ή ως κινηματογραφιστής;
- Ως εικαστικός. Μου αρέσει που γράφω: ζωγράφος - σκηνοθέτης. Και τα δύο σημαίνουν εικαστικός.
- Ποια κριτική σάς ενοχλεί περισσότερο; Για τα εικαστικά ή για τα κινηματογραφικά έργα σας;
- Νομίζω ακριβώς το ίδιο και οι δύο... Χαίρομαι πολύ που βλέπω τις τελευταίες ημέρες την επισκεψιμότητα στο vimeo για τις δύο ταινίες. Το ψηφιακό εργαλείο είναι φτηνό, ταπεινό, αλλά μαγικό. Οταν έδειξα το «Δρόμο προς τη Δύση» στην Ιαπωνία, με ρωτούσαν πού βρήκα λεφτά να γυρίσω τόσες ώρες φιλμ. Τόσο καλό transfer είχα κάνει. Δεν πίστευαν ότι το γύρισμα έγινε με μια ψηφιακή, που είχαν κατασκευάσει αυτοί μάλιστα!
Αναγκαστική εποχή
- Είναι μια νέα εποχή;
- Είναι μια αναγκαστική εποχή. Ο φυσικός χώρος μιας ταινίας είναι η αίθουσα. Αλλά το vimeo είναι μια προσωρινή «αίθουσα» του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Οι δύο αυτές ταινίες, εξάλλου («Ο δρόμος προς τη Δύση» και η «Γλυκιά μνήμη») έχουν κάνει τον κύκλο τους, με διεθνείς συμμετοχές και βραβεία. Παιδεύτηκα για να τις ανεβάσω στο Διαδίκτυο. Το vimeο συνιστά μια διαδικτυακή κοινότητα, που τα μέλη της επικοινωνούν μεταξύ τους. Γνωρίζοντάς τους και παρακολουθώντας τις δουλειές τους, είδα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
- Το δικό σας ενδιαφέρον, θεματικά, πού επικεντρώνεται; Στον μετανάστη, στον ξένο, στον ξεριζωμό;
- Στο περιθώριο. Το οποίο όλο και διευρύνεται. Τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι είμαστε σε πόλεμο. Και δεν έχω την ψυχραιμία και την αντικειμενικότητα να σταθώ μακριά και να πω τι είναι καλό και τι όχι. Τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα υφίστανται επίθεση. Δεν λέω ότι θα γίνουμε Μέση Ανατολή. Πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα, όμως, δοκιμάζεται ένα ευρωπαϊκό πείραμα, αντίστοιχο με αυτά που έχουν γίνει στη Λατινική Αμερική. Η ψαλίδα ανοίγει και ανοίγοντας όλο και περισσότερος κόσμος περιθωριοποιείται. Τα μαγαζιά κλείνουν, θα αντέξουν οι άνθρωποι; Η κουβέντα στην περιοχή μας είναι: έκλεισε, πάει να κλείσει, θα κλείσει σε ένα μήνα.
- Βιώνετε αυτήν την κατάσταση στη γειτονιά σας;
- Τα Εξάρχεια είναι κατ' εξοχήν γειτονιά της κρίσης. Στις δημοτικές εκλογές, ξεκίνησα από εδώ για να πάω στο σχολείο στην Ασκληπιού, διασχίζοντας την Ιπποκράτους, και έλεγα μέσα μου: «Αν από τη Βατάτζη έως το σχολείο μετρήσω πάνω από 10 κλειστά μαγαζιά, δεν θα πάω να ψηφίσω»… Παρότι ήμουν και υποψήφιος με τον συνδυασμό «Ανοιχτή πόλη». Μέτρησα 30!.. Και πήγα και ψήφισα.
Τις ταινίες του Κυριάκου Κατζουράκη μπορείτε να τις βρείτε στις εξής διευθύνσεις: vimeo.com/21444544 και vimeo.com/22244602.
Χάσαμε το τρένο της Ευρώπης
- Η επόμενη χρονιά περιλαμβάνει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση σας στο Μουσείο Μπενάκη.
- Εργο ζωής. Στο τέλος του 2012 ή αρχές του 2013. Θα εκτεθούν γύρω στα 200 έργα που συγκεντρώνονται απ' όλον τον κόσμο. Η έμφαση είναι πιο πολύ στα παλιά παρά στα καινούργια. Μαζί θα στηθεί και η βινεοεγκατάσταση, θα προβάλλονται οι ταινίες μου, θα παρουσιαστούν και τα σκηνικά που είχα κάνει για παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης με τον Γιώργο Λαζάνη.
- Γενέθλιο γεγονός…
- Και πολιτική πράξη για μένα. Πραγματεύεται ένα σχόλιο πάνω στην πολιτική και στην κοινωνία.
- Η δική σας γενιά τι διαφορά έχει από τη σημερινή;
- Εγραφα ένα σημείωμα για τον Γιώργο Λαζάνη πριν έρθετε, γιατί πρόκειται να εκδοθεί ένα βιβλίο γι' αυτόν. Ο Λαζάνης είναι ένας χαρακτηριστικός καλλιτέχνης της γενιάς πριν από μένα. Κι εγώ ακούμπησα σ' αυτήν τη γενιά. Εγραφα, λοιπόν, ότι ένα μεγάλο προσόν που είχε, είναι ότι άκουγε. Πιο πολύ άκουγε παρά μίλαγε. Τώρα οι άνθρωποι θέλουν να μιλάνε. Να λένε απόψεις, θεωρίες. Είναι πολύ σημαντικό εργαλείο στην τέχνη να ακούς. Το έργο δημιουργείται στη διαδικασία. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω και στους μαθητές μου στη σχολή. Πονάει η ψυχή μου με αυτά τα παιδιά. Τι μέλλον έχουν; Διάλεξαν να γίνουν ζωγράφοι. Κάτι αναζητάνε, λοιπόν. Εμείς, τότε, είμαστε 20 μαθητές γύρω από τον Μόραλη. Τώρα, έχω 130 παιδιά στο δικό μου εργαστήρι στο ΑΠΘ. Χωρίς εφόδια, χωρίς εργαλεία. Ο ετήσιος προϋπολογισμός του τμήματος ήταν 120.000 ευρώ. Τώρα είναι 30.000. Εχουν κάθε δικαίωμα αυτά τα παιδιά να θέλουν να αποκτήσουν γνώση. Και μάλιστα από κάτι αντιπαραγωγικό. Τρέφω μεγάλο σεβασμό για την επιλογή τους. Εκείνο όμως που πραγματικά έχει αλλάξει είναι η ποιότητα της Μέσης Εκπαίδευσης. Ερχονται με το 1/3 των γνώσεων που είχαμε εμείς όταν τελειώναμε το σχολείο. Η παπαγαλία έχει εξοντώσει την εμβάθυνση στη γνώση.
- Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
- Νιώθω ότι μπαίνουμε πάλι στο περιθώριο της Ευρώπης. Χάσαμε, φοβάμαι, οριστικά, τη δυνατότητα να γίνουμε Ευρωπαίοι. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την Ευρώπη.
- Θα επιστρέφατε στην Αγγλία;
- Αν ήμουν 10 χρόνια νεότερος, ναι. Δεν με συνδέει τίποτα με την Αθήνα εκτός από το γεγονός ότι αγαπάω πάρα πολύ την πόλη μου. Τη λατρεύω. Εχει τον καπνό των Βαλκανίων και ταυτόχρονα θέλει να είναι και ευρωπαία. Γοητευτική αντίφαση.
- Η ζωγραφική είναι ανακούφιση;
- Ηδονή, πολύ μεγάλη. Δεν ξεκινάω ποτέ από ένα οπτικό ερέθισμα. Οταν ζωγράφιζα «το τέμπλο» απελευθερώθηκε η γραφή μου. Θα ήθελα να το επιχειρήσω πάλι.
- Υπάρχουν θέματα στα οποία επιστρέφετε;
- Το σώμα. Το ανθρώπινο σώμα. Η συνειρμική σχέση με τα αντικείμενα. Η μνήμη εικόνων και πραγμάτων. Είναι επιλεκτική όχι ονειρική. Η μνήμη είναι η ερμηνεία του ονείρου, όχι το όνειρο.
- Μετά το vimeo, τι;
- Ετοιμάζομαι για να γυρίσω το δεύτερο μέρος του «Δρόμου προς τη Δύση», με τους ίδιους συνεργάτες. Τον Αλέξη Γρίβα και την Κάτια (Γέρου). Θέλω να δω, 10 χρόνια μετά, τη συνέχεια. Θα ακολουθήσω την ίδια διαδρομή όμως το κέντρο βάρους δεν είναι πλέον οι μετανάστες αλλά εμείς. Θα στρέψω, δηλαδή, την κάμερα σε εμάς. Κι αυτό, πονάει.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ :http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_16/05/2011_391019

Συνέχεια του παραδοσιακού κοσμήματος.


Παρακάτω θα αναλύσω τα περισσότερα από αυτά τα κοσμήματα και ιδιαίτερα τα
πιο σημαντικά για τη ρουμλουκιώτικη φορεσιά:
ƒ Το μαγλικουτάρι ήταν ένα υποχρεωτικό κόσμημα για τη νυφιάτικη γυναικεία
φορεσιά του Ρουμλουκιού. Το μαγλικουτάρι φοριόνταν στο κεφάλι γύρω από
το κατσούλι. Το μαγλικουτάρι φοριόνταν για πρώτη φορά στο γάμο μιας
γυναίκας και ήταν ένα από τα απαραίτητα δώρα του γαμπρού προς τη νύφη.
Το μαγλικουτάρι στο κατσούλι συμβόλιζε τη γυναικεία τιμή και την
αξιοπρέπεια. Οι νιόπαντρες, όταν είχαν δύο μαγλικουτάρια, τοποθετούσαν το
ένα κάτω από τη μπροστινή φούντα πάνω από το χρυσοτσέμπερο και το άλλο
πίσω στο κατσούλι. Τα παλιότερα μαγλικουτάρια είχαν διαφορετική
κατασκευή, λεπτότερη επεξεργασία και κόκκινες χάντρες που κρέμονταν στις
άκρες.
Οι δούλοι ή τα δούλια σκαλώνονταν πάνω από τα αφτιά στο κεφαλόδεσμο.
Οι δούλοι ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στολίδια της φορεσιάς και
θύμιζαν τις πόρπες των παραγναθίδων στα αρχαία κράνη. Η ονομασία, όμως,
δούλος έχει γενικότερη σημασία στο Ρουμλούκι υποδηλώνει κάθε κόσμημα
με άγκιστρο
Δούλοι.

ƒ Τα τσουράκια είναι σκουλαρίκια, που φοριόνταν από όλες τις
Ρουμλουκιώτισσες όταν στολίζονταν. Από ένα αστερένιο κόσμημα, τον τοκά,
ο οποίος σκαλώνεται με γάντζο πίσω στον κεφαλόδεσμο, κρέμονταν δύο
αλυσίδες με φλουράκια, που είχαν στις άκρες τους τα τσουράκια. Τα
τσουράκια σκαλώνονταν με τους δούλους μπροστά στο μαφέσι ώστε τα
φλουριά να κρέμονται στα πλάγια
Τσουράκια.
Τα φλουριά. Οι νύφες που δεν είχαν χρυσοτσέμπερο έβαζαν πάνω στο
μέτωπο και κάτω από το μαφέσι μια σειρά από φλουριά (νομίσματα). Από τα
χρυσά νομίσματα προτιμούσαν τις αυστριακές ντούμπλες και τα τεσσάρια
γιατί απεικόνιζαν το δικέφαλο αετό.
Φλουριά για το στήθος.
ƒ Το ασημογιόρτανο φοριόνταν άλλοτε στο λαιμό σαν περιδέραιο. Με τον
καιρό όμως σταμάτησαν να το φορούν και έβαζαν μόνο τρεις σειρές φλουριά.
Το ασημογιόρτανο κατασκευάζονταν συνήθως στη Βέροια και τη Νάουσα.
Αποτελούνταν από μια ταινία πλάτους 2 εκ. πλεγμένη με ασημένιο σύρμα.
Στη μπροστινή του όψη εφαρμόζονταν μετάλλινο έλασμα με χρωματιστές
πέτρες
Ασημογιόρτανα.
Οι καδένες και οι ασπροθηλιές. Για το στόλισμα του στήθους οι γυναίκες
του Ρουμλουκιού φορούσαν την καδένα με τις ντούμπλες και τα τεσσάρια,
την καδένα με τη βάφτιση ή την καδένα με το σταυρό. Άλλοτε, στη θέση τους
φορούσαν μόνο τις ασπροθηλιές, τρεις σειρές αλυσίδες με τρανά άσπρα
εξάρια
ƒ Το σκαλομάγκαρο έμπαινε στη μέση πάνω από το ζωνάρι και οι αλυσίδες
του με τους παλιούς ασημένιους παράδες, που σκαλώνονταν με τους δούλους,
έπεφταν δεξιά και αριστερά.
1) Μαγλικουτάρι, 2) Σκαλομάγκαρο, 3) Μικροί τουκάδες.
ƒ Ο κοψάς ή τουκάς ήταν το στρόγγυλο κόσμημα που σκαλώνονταν κάτω
αριστερά στο ζωνάρι και οι αλυσίδες του με τα άσπρα σφαντζίκια (αυστριακά
νομίσματα) έπεφταν πάνω στη φούτα.
ƒ Το ασημομάχαιρο ήταν ένας ασημένιος σουγιάς, δεμένος σε διπλή ή τριπλή
αλυσίδα με ένα δούλο στην άκρη για να σκαλώνεται στο ζωνάρι. Τον σουγιά
τον έβαζαν μέσα στην τσέπη του σαϊά, αφήνοντας να φαίνονται πάνω στη
φούτα οι αλυσίδες του
1) Ασημομάχαιρο, 2 και 3) Τσουράκια.
ƒ Τα παφίλια ήταν τα γνωστά θηλυκωτάρια, κλειδωτάρια ή κλειδώματα όπως
ονομάζονται σε άλλες ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές. Έχουν μια μεγάλη
ασημένια πόρπη πάνω σε μία χρυσοκέντητη ζώνη και τα φορούσαν οι νύφες
στη μέση μεταξύ του ζωναριού και της φούτας
1) Παφίλια, 2) Δούλοι.
ƒ Η ζώστρα και τα μπιλιντζίκια. Η ζώστρα είχε διπλές αλυσίδες με παράδες
και πεταλούδες. Σκαλώνονταν στη μέση πίσω από το ζωνάρι με το κεντρικό
κόσμημα, το δούλο. Οι αλυσίδες που κρέμονταν από το δούλο έπεφταν πάνω
στις σηκωμένες ποδιές και σκαλώνονταν στα πλάγια προς τα μπρος. Από την
άλλη, τα μπιλιντζίκια ήταν τα βραχιόλια των Ρουμλουκιώτισσων και
συνηθίζονταν στις περιοχές γύρω από τη Βέροια. Ήταν απλοί ασημένιοι
κρίκοι που είχαν σε αποστάσεις ασημένιες σφαίρες
Ζώστρα με τους παράδες και τις πεταλούδες.  

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Έναρξη αποζημιώσεων ΕΛΓΑ.


Αποζημιώσεις φυτικής παραγωγής ύψους 10,6 εκατ. ευρώ καταβάλλει αύριο Παρασκευή στους τραπεζικούς λογαριασμύς 10.029 δικαιούχων ο ΕΛΓΑ.
Η καταβολή αφορά ζημιές που επήλθαν από διάφορα ζημιογόνα αίτια (παγετό, χαλάζι, βροχόπτωση, ανεμοθύελλα κλπ) την χρονική περίοδο Ιούλιος 2010 - Δεκέμβριος 2010, εκτός των καλλιεργειών εσπεριδοειδών και φθινοπωρινής πατάτας στους ακόλουθους νομούς:
Αιτωλοακαρνανίας, Αργολίδας, Αρκαδίας, ’ρτας, Αττικής, Αχαΐας, Βοιωτίας, Γρεβενών, Δράμας, Δωδεκανήσων, Έβρου, Ευβοίας, Ευρυτανίας, Ηλείας, Ημαθίας, Ηρακλείου, Θεσπρωτίας, Θεσ/νίκης, Ιωαννίνων, Καβάλας, Καρδίτσας, Καστοριάς, Κιλκίς, Κοζάνης, Κορινθίας, Κυκλάδων, Λακωνίας, Λάρισας, Λέσβου, Λευκάδος, Μαγνησίας, Μεσσηνίας, Ξάνθης, Πειραιώς, Πέλλας, Πιερίας, Πρέβεζας, Ροδόπης, Σερρών, Τρικάλων, Φθιώτιδας, Φλωρίνης, Φωκίδος, Χαλκιδικής και Χίου.
Αναλυτικές πληροφορίες μπορούν να αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι στην ιστοσελίδα του οργανισμού στην διεύθυνση www.elga.gr.

Συνέχεια της παραδοσιακής φορεσιάς του Ρυμουλκιού.


ƒ Το τσεμπέρι φοριόνταν ως κεφαλόδεσμος από τα νεαρά κορίτσια ηλικίας 15
με 16 χρονών όταν έβαζαν για πρώτη φορά και το σαϊά. Το τσεμπέρι
αποτελούνταν από δύο μαντήλια, τον άσπρο νταρτμά και το γεράνιο μαφέσι.
Το τσεμπέρι στολίζονταν με λουλούδια φυσικά και χάρτινα και με καρφίτσες
με φτερά παγωνιών. Για να στερεώσουν το τσεμπέρι έκαναν την ίδια
κόμμωση με αυτού του κατσουλιού, μόνο που τη μεσαία κοτσίδα την
κάρφωναν στην κορφή του κεφαλιού
Άσπρος νταρτμάς.

ƒ Το μαύρο μαφέσι και το κρεπ μαύρο μαντήλι. Οι Ρουμλουκιώτισσες όταν
είχαν "ρίξει" (δε φορούσαν πια) τα κατσούλια, είτε για λόγους πένθους είτε
γήρατος, χρησιμοποιούσαν για να καλύπτουν το κεφάλι τους το μαύρο μαφέσι
ή το κρεπ μαύρο μαντήλι. Το κρεπ μαντήλι ήταν αγοραστό, βαμβακερό και
σχετικά μικρό. Κάλυπτε όλο το μέρος του κεφαλιού και δένονταν σφιχτά στο
πίσω μέρος του. Το μαύρο μαφέσι ήταν διπλάσιο σε μέγεθος από το κρεπ
μαντήλι. Ήταν και αυτό βαμβακερό. Το μαφέσι μπορούσε να δεθεί με τρεις
τρόπους την περιστέρα, το μπουρμπούλιασμα και το κεφαλοδέσιμο. Ο πρώτος
ήταν πιο ελεύθερος και άφηνε ακάλυπτο το μέτωπο, το πρόσωπο και το λαιμό.
Με το μπουρμπούλιασμα καλύπτονταν σχεδόν όλο το πρόσωπο εκτός από τα
μάτια και τη μύτη και συνήθως τον τρόπο αυτόν τον προτιμούσαν γυναίκες με
βαρύ πένθος. Στον τρίτο τρόπο, τον οποίο προτιμούσαν οι ηλικιωμένες
γυναίκες, το μαντήλι περνιόνταν κάτω από το πηγούνι και δένονταν σφιχτό
κόμπο πάνω από το κεφάλι
Η στολισιά, τα κοσμήματα που φοράνε οι Ρουμλουκιώτισσες είναι ίδια για τις
γυναίκες και τα κορίτσια με τη μόνη διαφορά ότι η γυναίκα φοράει πολλά
περισσότερα, εκτός από τα δικά της και αυτά που της κάνει δώρο ο γαμπρός.
Τα κοσμήματα που προορίζονταν για τον στολισμό του κεφαλιού ήταν το
μαγλικουτάρι, οι δούλοι ή τα δούλια, τα τσουράκια, τα φλουριά και το
ασημογιόρτανο. Η στολισιά του κορμιού αποτελούνταν από τη καδένα με τις
ντούμπλες, τις ασπροθηλιές, το σκαλομάγκαρο, τον κοψά, το ασημομάχαιρο, τα
παφίλια, τα σκαλουτάρια, τη ζώστρα, τα μπιλιντζίκια και τα δαχτυλίδια

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Καφές κατά του καρκίνου του προστάτη


Η κατανάλωση καφέ δείχνει ότι μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο να πεθάνει κανείς από καρκίνο του προστάτη σύμφωνα με έρευνα στην οποία συμμετείχαν 50.000 Αμερικανοί άντρες.
Όσοι άνδρες κατανάλωναν έξι ή περισσότερους καφέδες την ημέρα βρέθηκαν ότι είχαν 20% μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν κάποια μορφή καρκίνου του προστάτη και 60% μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν την πιο θανατηφόρα και μεταστατική μορφή καρκίνου του προστάτη.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια επιδημιολογίας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Λορελέϊ Μούτσι, δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των ΗΠΑ, ενώ διάφορες οργανώσεις χαρακτηρίζουν τα στοιχεία ως μη επαρκή και δεν συνιστούν την υπερβολική κατανάλωση καφέ για την πρόληψη αυτής της μορφής καρκίνου.
Στην έρευνα εξετάστηκαν περίπου 48.000 άνδρες, επαγγελματίες στον τομέα υγείας, επί 12 έτη, και κάθε τέσσερα χρόνια από το 1986 έως και το 2006 τους ζητούσαν να δηλώσουν  το μέσο όρο  καφέ που κατανάλωσαν. Κατά τη διάρκεια της έρευνας 5.035 από τους συμμετέχοντες στην έρευνα διαγνώσθηκαν με καρκίνο του προστάτη εκ των οποίων τα 642 ήταν θανατηφόρα περιστατικά.
Σημειώνεται, σύμφωνα με τους ερευνητές, ότι ακόμη και μια με τρεις κούπες καφέ την ημέρα φαίνεται ότι μπορεί να μειώσει τα θανατηφόρα περιστατικά του καρκίνου του προστάτη κατά 30%, ενώ όπως τόνισαν δεν παίζει ρόλο αν ο καφές είναι κανονικός ή ντεκαφεΐνέ, καθώς εκτιμούν ότι δεν είναι η καφεΐνη που κάνει τη διαφορά  άλλα, άλλες άγνωστες μέχρι στιγμής ουσίες που βρίσκονται σε αυτόν.

Ιδού η πορεία των αρχαιοκαπήλων


Οχι, δεν έχει σχέση με αντίποινα της Ελλάδας για τη σκληρή στάση της Γερμανίας στο δανειακό πρόβλημα της χώρας μας. Αλλωστε, δεν λέμε εμείς στους Γερμανούς ότι οφείλουν να μας επιστρέψουν δύο σημαντικές αρχαιότητες που εκτίθενται σε μουσείο της Καρλσρούης, αλλά ο σερ Κόλιν Ρένφριου, ο καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και ανασκαφέας της Κέρου, που υπήρξε «θύμα» μιας από τις μεγαλύτερες λαθρανασκαφές και καταστροφές αρχαιολογικού χώρου τού 20ού αιώνα.
Ειδώλια αποτελούσαν, κατά κύριο λόγο, τον Θησαυρό της Κέρου, που υπήρξε η μεγαλύτερη λαθρανασκαφή του 20ού αιώναΕιδώλια αποτελούσαν, κατά κύριο λόγο, τον Θησαυρό της Κέρου, που υπήρξε η μεγαλύτερη λαθρανασκαφή του 20ού αιώναΤα αρχαία που ο κ. Ρένφριου προτρέπει τη χώρα μας να διεκδικήσει είναι ένα κυκλαδικό ειδώλιο, που παρόμοιό του εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και ένα τηγανόσχημο σκεύος.
Τη σαφή αυτή προτροπή έκανε στη διάρκεια ομιλίας του (11/5) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την οποία παρακολούθησαν, εκτός των εκπροσώπων της ακαδημαϊκής κοινότητας, πολλά στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Μιλώντας με θέμα: «Προστατεύοντας την Πολιτιστική Κληρονομιά: Η Πρόκληση του Διεθνούς Εμπορίου Αρχαιοτήτων», εξέφρασε αρχικά την απογοήτευσή του γιατί το πρόβλημα της αρχαιοκαπηλίας παραμένει άλυτο ακόμη και σήμερα, όχι μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που ο ίδιος αποδίδει στις πολύ υψηλές τιμές που πωλούνται αρχαιότητες αγνώστου προέλευσης.
Η παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων δεν συνδέεται μόνο με ιδιώτες συλλέκτες, αλλά και με μεγάλα μουσεία, είπε ο σερ Κόλιν Ρένφριου. Και αναφέρθηκε σε τρία, που έχουν αναμειχθεί σε τέτοια σκάνδαλα: το Metropolitan Museum of New York με τον κρατήρα του Ευφρονίου, το Getty Museum με το χρυσό στεφάνι από τη Μακεδονία που επιστράφηκε πρόσφατα στην Ελλάδα, και το Badischen Landesmuseum Karlsruhe, με τα κυκλαδικά του αποκτήματα.
Οι λόγοι, τους οποίους προέβαλε για την επιστροφή των δύο παραπάνω αρχαίων, είναι δύο. Πρώτον, γιατί αποκτήθηκαν μετά το 1975, όταν ήταν ήδη (από το 1970) σε ισχύ η συνθήκη της UNESCO, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η διακίνηση αρχαιοτήτων άγνωστης προέλευσης. Και δεύτερον, γιατί το ίδιο το μουσείο δηλώνει πως τα αρχαία είναι από τις Κυκλάδες.
Αδιαφορία
Η Ελλάδα στο παρελθόν έχει επιδείξει μεγάλη αδιαφορία για τη διεκδίκηση προϊόντων αρχαιοκαπηλίας. Το 1975 έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να πάρει πίσω τη συλλογή κυκλαδικών αρχαιοτήτων από το ίδιο γερμανικό μουσείο. Τότε, είχε εκθέσει εκατοντάδες αντικείμενα, που ανήκαν σε ιδιώτη συλλέκτη, τα οποία είχαν κριθεί «γκρίζας προέλευσης» και στη συνέχεια τα αγόρασε. Η εμφάνιση των αρχαίων σε εκείνη την έκθεση λειτούργησε ως «πλυντήριο». Εφόσον η χώρα μας δεν τα διεκδίκησε, έχασε αυτό το δικαίωμά της και για το μέλλον.
Αλλά μήπως το μουσείο της Καρλσρούης είναι το μοναδικό που αγοράζει αρχαία χωρίς καθαρή ταυτότητα; «Υπάρχουν μεγάλα μουσεία που αγοράζουν αρχαία με προέλευση "τη σοφίτα της γιαγιάς", ανέφερε ο κ. Ρένφριου. «Ωραία. Ολοι είχαμε γιαγιάδες και στις σοφίτες τους καμιά φορά υπήρχαν αρχαία. Αλλά όχι και τόσα!», είπε χαμογελώντας. Και πρόσθεσε: «Οταν αγοράζουν αντικείμενα χωρίς λεπτομερή έρευνα για την προέλευσή τους, δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην αρχαιολογία. Το θέμα δεν είναι η ομορφιά ενός αρχαίου, αλλά και οι πληροφορίες που δίνει για την εποχή του». Αλλά «όσο στα διοικητικά συμβούλια μουσείων συμμετέχουν άνθρωποι χωρίς ηθικούς φραγμούς και σεβασμό στην πολιτιστική κληρονομιά, η απειλή της αρχαιοκαπηλίας δεν θα εξαλειφθεί».
Αντιδράσεις για Κούνο
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα η επιλογή του Τζέιμς Κούνο για τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Μουσείου Γκετί.
Ο Κούνο, όταν ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνών στο Σικάγο και υπήρχαν αιτήματα επιστροφών αντικειμένων που είχε αγοράσει, είχε χαρακτηρίσει «εθνικισμό», «λάθος» και «επικίνδυνες» τις προσπάθειες ξένων κυβερνήσεων να περισώσουν τον εθνικό τους πλούτο. Αποτελούσε γι' αυτόν «κοσμοπολιτισμό» να έχεις ξένα έργα τέχνης στις συλλογές σου. Τελευταία, δήλωσε πως διαφωνεί με διάφορους νόμους που απαγορεύουν την (ανεξέλεγκτη) διακίνηση αρχαιοτήτων, αλλά υπόσχεται να μην τους παραβεί. Πάντως, στο παρελθόν, όταν ήταν στο Χάρβαρντ, αγόρασε μεταξύ άλλων και 180 όστρακα ελληνικών αγγείων. Τα προμηθεύτηκε από τον Ρόμπερτ Χεχτ και τη Φρίντα Τσάκος, με την απλή διαβεβαίωση ότι ήταν «καθαρά», κάτι που ουδέποτε αποδείχθηκε.
Τέλος, οι γείτονές μας οι Τούρκοι κατάφεραν πρόσφατα να λάβουν επίσημη διαβεβαίωση από τον υπουργό Πολιτισμού της Γερμανίας ότι τον προσεχή Νοέμβριο θα τους επιστραφεί η Σφίγγα του Μπογιάζκιοϊ ή Σφίγγα της Χατούσας. Το γλυπτό αυτό των Χετταίων, ηλικίας 3.300 ετών, είχε βρεθεί μαζί με ένα δίδυμό του στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατά τη διάρκεια ανασκαφής στην ενδοχώρα της Τουρκίας. Ταξίδεψαν για να συντηρηθούν στη Γερμανία και επέστρεψε μόνο το ένα. Το άλλο φυλάσσεται στο Μουσείο της Περγάμου, στο Βερολίνο. Οι Τούρκοι πέτυχαν τον σκοπό τους, όταν προ ολίγων εβδομάδων προειδοποίησαν τη Γερμανία πως, αν δεν τους το επιστρέψει, θα ανακαλέσουν όλες τις άδειες ανασκαφής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο έδαφός τους. *

Enhanced by Zemanta

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

«Πτωχεύστε και φύγετε από την Ε.Ε.»


Μια παγκόσμια μορφή της πολιτικής σκέψης και της λογοτεχνικής δημιουργίας, ο 68χρονος Πακιστανός, με βρετανική υπηκοότητα, Ταρίκ Αλι θα βρίσκεται στη φετινή 8η Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης (5-8 Μαΐου).
Καθόλου τυχαία, αφού στο πλαίσιό της διοργανώνεται επίκαιρο φεστιβάλ με τίτλο «Μέση Ανατολή - όταν οι ιδέες εξεγείρονται...».
Ο Ταρίκ Αλι έχει γράψει μια μυθιστορηματική πενταλογία με θέμα το Ισλάμ, η οποία εγκαινιάστηκε με το βιβλίο «Στον ίσκιο της ροδιάς». Είναι εκδότης του περιοδικού «New Left Review» και ζει μόνιμα στο Λονδίνο.
- Μετά το ντόμινο των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, πώς βλέπετε να διαμορφώνεται ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης;
«Είναι δύο διαφορετικά επεισόδια, που θα σημαδέψουν τον 21ο αιώνα. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να προβεί ο αραβικός κόσμος σε οριστικές αποφάσεις. Οι μαζικές κινητοποιήσεις έχουν τεράστια σημασία, όμως το μέλλον της Αιγύπτου παραμένει αβέβαιο. Η αστάθεια που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή, σε Ιορδανία και Υεμένη, θα πρέπει να ανησυχεί το Ριάντ και το Τελ Αβίβ. Η απομάκρυνση από την εξουσία του Μπουμπάρακ -ο οποίος πλιατσικολόγησε 40 εκατ. δολάρια-, χωρίς άλλες μεταρρυθμίσεις, πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ένας τεράστιος πολιτικός θρίαμβος, αφού έθεσε σε κίνηση ορισμένες νέες πολιτικές δυνάμεις. Αν, όμως, η μετάβαση σε νέους τρόπους διακυβέρνησης γίνει βιαστικά, η εφαρμογή τους θα είναι βραχύβια εμπειρία.
Πρέπει να τονίσω ότι αυτές οι μαζικές κινήσεις και εξεγέρσεις έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με αυτές στην Ανατολική Ευρώπη του 1989. Τότε, εκφράστηκε η επιθυμία να ενωθούν με τη Δύση, να στηρίξουν τις σταυροφορίες της, να μιμηθούν τους εγκληματίες της, να αποδεχτούν τον «πολιτισμό» της. Στον αραβικό κόσμο θέλουν ανεξαρτησία και δημοκρατία, και να απομακρυνθούν από το άσχημο ιμπεριαλιστικό αγκάλιασμα της Δύσης, που έχει στηρίξει τους δυνάστες τους».
- Πώς αποτιμάτε την καταστροφή της Φουκουσίμα;
«Ως ένα τρομερό "κατηγορώ" εναντίον της αμερικανοποιημένης ιαπωνικής ελίτ, η οποία κυβέρνησε τη χώρα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τον τρόμο που έσπειρε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η νέα ελίτ ξεκίνησε μια σειρά από καταστροφικά πειράματα, παρά το γεγονός ότι η ιαπωνική μηχανική και τεχνολογία μέχρι τώρα βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου. Υπέγραψαν, στο σκοτάδι, τη συνθήκη Ασφαλείας με τις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1950, παρά το θυμό και την εχθρότητα του πληθυσμού και τις βίαιες διαδηλώσεις των φοιτητών. Ποτέ η ελίτ δεν εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες της για μια Ιαπωνία-πυρηνική χώρα, κι αυτό είχε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Αν επιμείνουν στην πυρηνική ενέργεια, παρά το ατύχημα αυτό, θα είναι μια τρομερή ήττα για την κοινωνία των πολιτών. Αλλά ούτε τα γεγονότα στον αραβικό κόσμο ούτε το ατύχημα στην Φουκουσίμα άλλαξαν συντριπτικά το γεωπολιτικό χάρτη».
- Αν σας έλεγαν να επιλέξετε τον τρόπο για να εκφράσετε την παγκοσμιοποίηση της οδύνης και του πόνου, με ποια ιδιότητα θα τον αποτυπώνατε: του πολιτικού αναλυτή ή του συγγραφέα;
«Και με τις δύο. Στο τελευταίο μυθιστόρημα της ισλαμικής πενταλογίας μου φαντασίας "The night of the golden butterfly", η θλίψη και ο πόνος είναι πάντα παρόντες και σημαδεύονται από εκρήξεις χιούμορ και ελπίδας. Από την άλλη, στο τελευταίο πολιτικό μου βιβλίο "The Obama syndrome", γράφω για το ότι υπάρχει συνέχεια από τον Μπους στον Ομπάμα αλλά και πώς διατηρήθηκε το status quo, αλλά με... καλύτερη μουσική για τα αυτιά του κόσμου».
- Στους «Πειρατές της Καραϊβικής» υπερασπίζεστε το πείραμα του προέδρου Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα κι όπως αυτό διαχύθηκε στον Εβο Μοράλες στη Βολιβία και στον Ραφαέλ Κορέ στο Εκουαδόρ. Γιατί πιστεύετε ότι η κληρονομιά της κουβανικής επανάστασης εξακολουθεί να διαμορφώνει τον πολιτικό χάρτη στη Λατινική Αμερική;
«Το γεγονός ότι έχει κάποιες επιπτώσεις, μπορεί να το δει κανείς στη νέα πραγματικότητα. Η απομόνωση της Κούβας έχει διακοπεί. Η βολιβιανή συγκυρία στη Νότια Αμερική είναι βέβαια πολύ διαφορετική από την εποχή του Φιντέλ, του Τσε και του Αλιέντε, αλλά έχει μάθει από όλες αυτές τις εμπειρίες. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, οι Νοτιοαμερικανοί διατηρούν μια ισχυρή ιστορική μνήμη».
- Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός χρησιμοποιεί πολιτικά και θρησκευτικά εργαλεία του παρελθόντος; Γιατί ο δυτικός κόσμος συγκρούεται μαζί του, με πολιτικά και ιδεολογικά όπλα τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπίεση των μειονοτήτων, ενώ την ίδια στιγμή όλοι καταλαβαίνουν ότι την τελική λύση τη δίνει η μηχανή του πολέμου;
«Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι μια περιθωριακή δύναμη. Το γεγονός της 11/9 δεν έκανε την Αλ Κάιντα ένα μαζικό κίνημα. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την ύπαρξή της για να αναδιαμορφώσουν τον κόσμο. Αυτό δεν είναι καν μυστικό. Η διαδικασία τής αποαποικιοποίησης ξεκίνησε με το Αφγανιστάν, κινήθηκε προς το Ιράκ, και αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα στη Λιβύη».
- Ποια φάση της παγκόσμιας Ιστορίας του παρελθόντος θυμίζει η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα; Σας μυρίζουν προεόρτια ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου, με αυτονόητο διακύβευμα το πετρέλαιο;
«Το λιγότερο πιθανό σενάριο είναι αυτό ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν μια αμερικανική φοβία. Τώρα ξέρουμε ότι ποτέ η πρώην Σοβιετική Ενωση δεν είχε μελετήσει οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της Δύσης. Η τωρινή περίοδος της Ιστορίας είναι μεταβατική, μια αντίληψη των δυνάμεων σαν εκείνη που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη από την πρωσική και κεντροευρωπαϊκή κυριαρχία».
- Η πενταλογία σας με θέμα το Ισλάμ έχει την αρχή της στον ηγέτη του αραβικού κόσμου Σαλαντίν εναντίον των σταυροφόρων. Περνάει μέσα από την πτώση της μαυριτανικής Γρανάδας στους χριστιανούς της Ιεράς Εξέτασης και από την κατάκτηση της αραβικής Σικελίας από τους Νορμανδούς. Τελικώς, εκτιμάτε ότι η αφήγηση της Ιστορίας, έτσι όπως διδάσκεται στη Δύση, έχει υποβαθμίσει την παρουσία των Αράβων;
«Ναι, δεν είναι μυστικό. Τα θεμέλια της σύγχρονης Ευρώπης δημιουργήθηκαν το 1492 και το 1526, όταν Εβραίοι και Αραβες εξορίστηκαν από την Ισπανία. Η νέα ταυτότητα χτίστηκε πάνω στην έννοια της καθαρότητας και την επιβολή της μεταστροφής στο χριστιανισμό. Τα μυθιστορήματά μου προσφέρουν έναν τρόπο να καταλάβουν οι άνθρωποι τι ήταν κάποτε η Ευρώπη. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα, που τη μαστίζει η ισλαμοφοβία και οι ακροδεξιές ομάδες στοχοποιούν τους νέους μουσουλμάνους πολίτες της ηπείρου. Το μυθιστόρημα «The night of the golden butterfly» είναι κατά κάποιον τρόπο και ένα μυθιστόρημα της μετανάστευσης. Διαδραματίζεται κυρίως στο σημερινό κόσμο, όπου οι καλλιτέχνες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κρίση και η θρησκεία επανεμφανίζεται παντού με διάθεση εκδίκησης».
- Εχετε παρακολουθήσει την πορεία και την αρνητική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία; Την ίδια τύχη θα έχει και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός Νότος;
«Είναι αδύνατον να μη γνωρίζεις τις τεράστιες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν υπερβολικά απερίσκεπτο από την πλευρά της ευρωπαϊκής ελίτ να φανταστεί ότι για να προχωρήσει έπρεπε να ζήσει με πίστωση ή χρησιμοποιώντας λεφτά για να παράγει λεφτά. Αυτό που κατάφερε ήταν να καταστήσει την Ευρώπη αδύναμη, διατηρώντας τον πλούτο των τραπεζών, αλλά και τις πολιτικές και κοινωνικές ελίτ που τις στηρίζουν. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πρέπει να κηρύξουν πτώχευση και να αποχωρήσουν αμέσως από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτό θα ήταν ευρέως αποδεκτό από το λαό και θα έδινε μια καινούργια βάση για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Αλλά οι mainstream πολιτικοί κοιμούνται τόσο καιρό στο ίδιο κρεβάτι με τα χρήματα, που οι εγκέφαλοί τους σταμάτησαν να λειτουργούν. Δεν έχουν όραμα και, αλίμονο, δεν έχει εμφανιστεί ακόμη καμία εναλλακτική πρόταση».
* Διεθνής Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης: 5-8 Μαΐου, εγκαταστάσεις HELEXPO, πληροφορίες www.thessalonikibookfair.com
info:Στα ελληνικά κυκλοφορούν «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «1968», «Ενας σουλτάνος στο Παλέρμο», «Ο Μπους στη Βαβυλώνα. Η νέα αποικιοποίηση του Ιράκ», «Η πέτρινη γυναίκα», «Η σύγκρουση των φονταμενταλισμών», «Στον ίσκιο της ροδιάς» («Αγρα»), «Το βιβλίο του Σαλαντίν» («Αγκυρα»), «Μάης '68: στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσμο» («Modern Times»).

Enhanced by Zemanta

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Γευστικές διαδρομές στην Πλατεία Κλαυθμώνος.


Στην πλατεία Κλαυθμώνος, αντί της πλατείας Συντάγματος, όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, θα πραγματοποιηθεί, σήμερα Δευτέρα και αύριο Τρίτη από τις 9 το πρωί έως τις 8 το βράδυ, η εκδήλωση Ελληνικές Γευστικές Διαδρομές, λόγω της κατάληψης της Πλατείας Συντάγματος από ομάδα διαμαρτυρόμενων «Αγανακτισμένων» πολιτών.
Την εκδήλωση διοργανώνουν η ΕΣΤΙΑ - ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ, αστική μη κερδοσκοπική εταιρία και το ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουν οι καταναλωτές τα ελληνικά προϊόντα και να ενισχυθεί η ελληνική επιχειρηματικότητα. Συμμετέχουν δεκάδες επιχειρήσεις με ελληνικά προϊόντα διατροφής (ελαιόλαδο, κρασί, γαλακτοκομικά, μαστίχα, κρόκος, αυγοτάραχο, λαχανικά, προϊόντα επεξεργασίας κρέατος, κ.λπ.), από όλη την Ελλάδα.

Οι επιχειρήσεις θα παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό τα προϊόντα τους. Κατά τη διάρκεια του διημέρου θα πραγματοποιηθεί σειρά επιμέρους εκδηλώσεων από τη Λέσχη Αρχιμαγείρων Ελλάδας, όπως η παρασκευή μιας τεράστιας ελληνικής σαλάτας από 100 περίπου σεφ της Λέσχης Αρχιμαγείρων (Chef’s Club of Greece), η οποία στη συνέχεια θα διανεμηθεί στους επισκέπτες της έκθεσης, αλλά και σε Ιδρύματα.

Enhanced by Zemanta

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Τραγούδια της λαϊκής μας παράδοσης.


6. Ξύπνα καλή γειτόνισσα
Ξύπνα καλή γειτόνισσα, παλιά μου φιλινάδα,
ξύπνα ν’ ανάψεις τη φουτιά να σβήσεις του καντήλι
γιατί μας πήρι η χαραή, μας έφτασιν η μέρα.
- Πώς να σ’κουθώ λιβέντη μου απ’ τις χρυσές αγκάλις
μπιρδεύκαν τα μαλλάκια μου μαζί μι τα δικά σου.
7. Θέλου να πάου στη Φραγγιά
Θέλου να πάου στη Φραγγιά να πάρου ένα Φραγγάκι
να κάθουμι να του ρουτώ πως πιάνιτι η αγάπη:
Απού τα μάτια πιάνιτι, στα χείλια κατιβαίνει
κι απού τα χείλια στην καρδιά ριζώνει κι δε βγαίνει.
Ρίζουσιν κι απουρίζουσιν κι απόλυκιν κλουνάρια,
κλουνάρια, χρυσουκλώναρα, χρυσουμαλαματένια.
8. Τ’ς Φανιούλους (1)
- Αχ Φανιούλου μ’, αχ μπουμπούλου μ’,
ποιος σι γέλασιν;
- Η Σουτήρ’ς του Παπαδόπ’λου
κι η Νάσιους του Σουρλόπ’λου.
Μι μπισκότις κι λουκούμια
αυτοί μι γάλασαν,
μι μπισκότις κι λουκούμια
αυτοί μι πλάνιψαν.
Ποιος σι γάλασιν Φανιούλου μ’,
ποιος σι πλάνιψιν
κι πήρις τουν Πουστόλ’ τουν Πουλυζόπουλου.
9. Τ’ς Φανιούλους (2)
Ποιος σι γέλασιν, Φανιούλου μ’, ποιος σι φίλισιν;
- Δεν ’ταν ξένους, μωρέ μάνα μ’, δεν ’ταν μακρινός
γείτουνας μας ήταν, μάνα μ’, φίλους γκαρδιακός.
- Κι αν σι γέλασιν, Φανιούλου μ’, τι σι έδουσιν;
- Δώδικα κουμάτια λίρις κι αχώρια τα φλουριά. - Πάρ’ τα βάλ’ τα, βρε Φανιούλου μ’, βάλτα στου λιμό σ’.
- Πώς να τα φουρέσου μάνα μ’, στου κόσμου πώς να βγω,
πάρτα δώστα όλα πίσου, τουν Κώστα αγαπώ.
10. Μυγδαλιά
Μυγδαλιά, κόρ’ Μυγδαλιά, έχ’ς μιγάλα τα μαλλιά,
έχεις μιγάλα τα μαλλιά κι ζουρλαίνεις τα πιδιά.
Αι, θα φύγου, Μυγδαλιά, κι θα πάνου μακριά
κι θα πάνου σ’ άλλη βάρδια, για να βρω τα παλικάρια.
Στον δρόμου ν’ απού πάινα, βρίσκου μάνα κι θυγατέρα.
Η μάνα ήταν πέρδικα κι η κόρη περιστέρα
Μυγδαλιά, κόρ’ Μυγδαλιά, έχ’ς μιγάλα τα μαλλιά
να πας να κόψεις τα μαλλιά, μπουτί ζουρλαίνεις τα πιδιά.
11. Τι κλαις καημέν’ Μαρία
- Τι κλαις, καημέν’ Μαρία, κι μένα δεν του λες;
- Τι να σι πω συνυμφάδα μ’ τι να σ’ αφηγηθώ;
Δεν ξερ’ς απού μιράκι κι απού κρυφό καημό.
Ικείνον π’ αγαπούσα ταχιά δα παντριφτεί.
Η ήλιους βασιλεύει κι η μέρα σώνιτι
κι ιμένα η νους μου στου κιφάλι δε συμμαζώνιτι.
12. Τρία κουράσια
Τρία κουράσια μάλουναν για ένα παλικάρι
κι η μάνα του του έλιγι κι η μάνα του του λέει:
- Για πάρτις, γιε μου, και τις τρεις, καμιά να μη κακιώσει.
Η μια να φέρνει του νιρό, η άλλη να ζυμώνει,
η τρίτη η μικρότερη να στρώνει να ξεστρώνει.
13. Κατιρίνα Πουντικούδα
Πέντε πιδιά σ’ αγάπησαν, κανένα δε σι πήρι.
Σι γέλασαν, σι πλάνιψαν μι λίγδις κι μ’αλεύρια
κι μι πουλλά φλουριά.
Μι λίγδις κι μαρκάτια κι μι πουλλά φλουριά. Του κρίμα να ’χει η αδιρφή σ’ κι τ’ άδικου η μπαμπάς,
που σ’ έδουκαν του Μπουγιατζή, του Τζόλα του μαράζα,
του Τζόλα του μαράζα, αυτόν του φυσικό.
Δε σ’ έπριπαν πουλλά φλουριά κι άντρα μαραζιάρη,
μον’ σ’ έπριπαν λίγα φλουριά κι άντρα παλικάρι.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Παραδοσιακά τραγούδια.


1. Ένα μικρό τουρκόπουλου
Ένα μικρό τουρκόπουλου, κι ένα πασιά του παίδι,
μια ρουμνιουπούλα αγαπάει κι θέλει να την πάρει
κι η ρουμνιουπούλα τ’ άκουσιν τα ρμάνια – ρμάνια παίρνει.
Παίρνει δρόμουν ανάτριχτουν’, κινούργιου μουνουπάτι.
Του μουνουπάτι τ’ν έβγαλιν καρσί στουν Αϊ-Γιώργη.
- Κρύψεσμ’, Αϊ-Γιώργη μ’, κρύψεσμε, να μη μι πάρει ου Τούρκους,
δα φέρου αμάξια του κίρι κι δυο αμαξιές θυμιάμα.
Τα μάρμαρα ανοίξανι κι χάθηκιν η κόρη.
Να κι ου Τούρκους πόρχιτι στ’ άλουγου καβαλάρης.
- Δείξισμ’, Αϊ-Γιώργη μ’, δείξισμι του που είνι αυτήν η κόρη,
δα φέρου αμάξια του κιρί κι δυο αμαξιές θυμιάμα,
κι μι τα βαλουτόμαρα δα κουβανώ του λάδι.
Τα μάρμαρα σχιζάρισαν κι φάνικιν η κόρη
απ’ τα μαλλιά την άρπαξιν κι στ’ άλουγου την ρίχνει.
Κι η κόρη απού του μπόνου της κι απ’ του βαρύ καημό της
ψιλή λαλίτσα έβγαζιν όση κι αν ημπορούσιν.
«Δεν είδα άγιουν ψεύτικουν, άγιουν μιτανιουμένουν
που να τουρκεύ’ την πίστη του μι λίρις, μι ρουσφέτια».
2. Τ’ς Λένκους
Κόρη μι τα ξανθά μαλλιά κι μι τα μαύρα μάτια,
Κατέβα Λένκου μ’ κι άνοιξι την πόρτα την καρένια
ν’ έχου δυο λόγια να σι πω κι δυο να σι μιλήσου.
Ξένι μ’ αν θέλεις φίλημα, αν θέλεις μαύρα μάτια
για κίνα κι έλα μια βραδιά κι ένα Σαββάτου βράδυ
δα παν’ η μάνα μ’ στ’ν ικκλησιά, άντραζουμ στ’ αργαστήρι
τα δυο μικρά πιδάκια μου δα πάνι στου σκουλειού,
για κίνα κι έλα μια βραδιά. 3. Της γαλανής του φόριμα
Της γαλανής του φόριμα, της ρούσας του φουστάνι
πέντι ραφτάδις το ’ράφταν , πέντ’ έξι μαθητούδια,
κι ένα μικρό ραφτόπουλου ράφτι κι τραγουδάει:
«Φουστάνι μου μιταξουτό, μι τα πουλλά καφάσια
που σι κρατώ στα γόνατα να ’χα κι την κυρά σου».
4. Τα μάτια σου τα παρδαλά, Κατιρίνα μου
Τα μάτια σου τα παρδαλά, τα χείλια σ’ τα γραμμένα.
Σι προυξινούν στου βασιλιά, σι προυξινούν στου ρήγα
Κι συ δε θελτ’ς του βασιλιά, κι συ δε θέλτ’ς του ρήγα
θέλεις άντραν πιρίφανουν, ψηλόν κι μπιλμπιδένιουν
να ’χει σιρβέτα στου λιμό, μιτζίτια στου κιφάλι.
5. Όλις οι όμουρφις
Όλις οι όμουρφις σέρνουν καμάρι
κι μια απ’ τις όμουρφις σέρνει τα κάλλη.
Σιέτι κι λυγίζιτι σαν του καλάμι
μιτράει τη μέση της μι του γαϊτάνι
μιτράει του μπόι της μι του καλάμι.
Τούρκους τ’ν αγάπησιν θέλ’ να την πάρει
κι η σκύλα η μάνα της κρυφά την τάζει.
- Πάρτουνι, κόρη μου, έχει καΐκι
δα σι πααίνει στου Χατζιλίκι.
Πάρτουνι, κόρη μου, έχει βαπόρι
δα σι πααίνει στην Άγια Πόλη.
- Μάνα μου σφάζουμι, μάνα μ’ κριμνιούμι.
Μιλίσσι γένουμι τα ρμάνια παίρνου, Τούρκου δε παίρνου,
ζουμπίλι γένουμι στη γη φυτρώνου.
- Σκιπάρι γένουμι σι ξιπατώνου.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Αυτοί που «ζούνε από τ’ απομεινάρια της ημέρας»




Tου Παντελη Μπουκαλα
Ψάχνοντας σε παλιά, προπολεμικά βιβλία που παρά τη μεγάλη αξία τους δεν ξανατυπώθηκαν ποτέ, για να κοπεί έτσι απότομα κι άδικα ο βίος των ιδεών τους, έπεσα πάνω σε μια υποσημείωση του Γιάννη Αποστολάκη που αφορά τη δική μας συντεχνία, τη δημοσιογραφική. Μια από τις μείζονες προσωπικότητες των γραμμάτων μας κατά τον Μεσοπόλεμο ο φιλόλογος Αποστολάκης (1886-1947), κι ένας από τους αυστηρότερους κριτικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας, μιλάει στο συγκεκριμένο βιβλίο του, με τίτλο «Τα δημοτικά τραγούδια. Μέρος Α΄: Οι συλλογές», έκδοση του 1929, για τον Νικόλαο Πολίτη, τον ανθολόγο της δημοτικής μας ποίησης και εισηγητή της λαογραφικής επιστήμης στην Ελλάδα. Στις προηγούμενες διακόσιες πενήντα σελίδες του βιβλίου του έχει κρίνει με λεπτολόγο αυστηρότητα τόσο την ανθολογία του Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου του 1852, τα «Ασματα δημοτικά της Ελλάδος», όσο και τις «Εκλογές από τα τραγούδια του ελληνικού λαού» του Ν. Γ. Πολίτη, του 1915, και στο ειδικό πια κεφάλαιο για τη συνολική πνευματική παρουσία του Πολίτη γράφει:
«Πολλά βέβαια γραφήκανε στο θάνατό του από πολλούς. Από αυτά λίγα, πολύ λίγα, γράψανε οι ειδικοί επιστήμονες, τα περισσότερα τα έχουν γραμμένα δημοσιογράφοι, άνθρωποι δηλαδή από εκείνη την καινούργια τάξη των μορφωμένων, που τώρα τελευταία πλήθυνε πολύ και σιγά σιγά ανέβηκε απάνω απάνω και παρουσιάζεται στον τόπο μας για καθαυτό πνευματική τάξη. Ετσι ο σοβαρώτερος άνθρωπος της εποχής, ο άνθρωπος που μόχθησε στη ζωή του να έχη πραγματική υπόσταση πνευματική και ψυχική, κρίθηκε απ’ ανθρώπους, που ζούνε από τ’ απομεινάρια μιας ημέρας. Διόλου παράξενο το έργο και η ζωή του Πολίτη να χάσουν το βάρος και την αξία τους. Χιλιομασημένα λόγια (υπομονή, εργατικότητα, αγάπη στη ζωή του λαού) και ξεπλυμένη αισθηματολογία ήταν τα σχετικά μνημόσυνα, πεζά και ποιητικά, γιατί δεν έλειψε και η ποίηση· φανερό πια πως η ζωή και το έργο του Πολίτη είχαν γίνει κι αυτά ένα από τα χίλια δυο μικροπράματα, που μαζώνει ο δημοσιογράφος από το διάβα της μιας ημέρας, για να έχη να τα διαλαλήση την άλλη μέρα για να ζήση».
Ατεγκτος έτσι κι αλλιώς στις αναγνώσεις και τις αποτιμήσεις του ο Γιάννης Αποστολάκης, που, με μέτρο τον Σολωμό και το δημοτικό τραγούδι, δεν δίστασε να απορρίψει όχι μόνο τον Πορφύρα αλλά και τον Παλαμά και τον Κάλβο, συμπληρώνει σε υποσημείωσή του τις παρατηρήσεις του για τη δημοσιογραφία εν γένει: «Στα τελευταία χρόνια όλη η πνευματική ζωή του τόπου κατάντησε να γίνη δημοσιογραφία κι ο δημοσιογράφος ο κυριώτερος τύπος της πνευματικής μας ζωής, που τον βρίσκεις μέσα σε κάθε μορφωμένο, από τον τελειόφοιτο του γυμνασίου ώς τον επιστήμονα μ’ ευρωπαϊκές σπουδές. Αλλού δεν ξέρω τι γίνεται και ούτε με νοιάζει να μάθω, στον τόπο μας όμως η αφθονία αυτή και η υπεροχή του δημοσιογράφου είναι για μένα αλάθευτο σημάδι πόσο έχουν λιγοστέψει οι άνθρωποι, που νοιάζουνται για το είναι, και η καλύτερη απόδειξη πόσο πολύ είναι προχωρημένη η αλλαγή του λαού σε μάζα. Καμμιά έγνοια δεν ταράζει το δημοσιογράφο, δηλαδή το μορφωμένο μας, για το είναι. Ο κόσμος του δεν έχει τίποτε στέρεο, όλα εκεί μέσα σαλεύουν, γλιστρούνε· δεν έχει τίποτε φωτεινό, παντού είναι καταχνιά και ομίχλη. Δοκιμάζει ο μορφωμένος μας να σκεφτή και η σκέψη του δεν πάει στο ένα, που είναι χρεία, παρά στα πολλά, δεν πάει στο πραγματικό, στο αληθινό παρά στις διάφορες δυνατότητες. Δοκιμάζει να θελήση και η θέλησή του σταματά σε σκιές, σε διάφορα δηλαδή σχέδια· δε φτάνει ποτέ στο ένα, που είναι χρεία, δεν φτάνει ποτέ στην πράξη, που είναι φως. [...]»
Από τότε πέρασαν πάνω από ογδόντα βαριά χρόνια, περίπου ένας αιώνας. Και στη δημοσιογραφία (όπου το ένστικτο της αυτοπροστασίας από τη μαζική χλεύη έχει οδηγήσει στη σπανιότατη πλέον χρήση της λέξης «λειτούργημα») άλλαξαν πολλά, σχεδόν όλα, αφού από τις εφημερίδες περάσαμε στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το Διαδίκτυο. Αλλαξε πρώτα πρώτα το ίδιο το εργαλείο της δουλειάς των δημοσιογράφων, τόσο που να μη στέκει καν στην κυριολεξία του ο όρος αυτός αφού τουλάχιστον για τους μισούς, και σίγουρα για τους πιο ισχυρούς, η γραφή δεν είναι απαραίτητη· αρκεί η φωνή, η ομιλία, που αρκετές φορές μπορεί να εκφέρεται ακόμα και ασύντακτη, εφόσον το κρίσιμο είναι να διατηρεί την επιθετικότητά της, την απόλυτη παντογνωστική αυτοπεποίθησή της και τη δοκησισοφία της. Αλλαξε έπειτα η σχέση των δημοσιογραφούντων με το χρόνο, ο οποίος, με την ακατάπαυστη ροή πληροφοριών, οικουμενικής πλέον προέλευσης και διασποράς, ταχύτατης μάλιστα, ακαριαίας, δεν κόβεται πια σε ημέρες, αλλά παίρνει τη μορφή ενός συνεχούς. Πάει καιρός άλλωστε που η διάκριση πρωινών και απογευματινών εφημερίδων είναι ανυπόστατη, και επιπλέον, τα φύλλα του Σαββάτου και της Κυριακής, προτυπωμένα στο μεγαλύτερο μέρος τους, βλέπουν τον ενημερωτικό, καθαρά πληροφοριακό χαρακτήρα τους να αμβλύνεται, αφού μένουν πίσω από τα γεγονότα και την καταγραφή τους· δεν είναι πάντως αυτός ο κύριος λόγος που μειώθηκε η εφημεριδογραφική αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη του αναγνώστη (όταν παραμένει αναγνώστης και δεν εξωθείται να γίνει καταναλωτής «προσφορών») στο φύλλο της προτιμήσεώς του.
Κι ωστόσο, παρ’ όλες αυτές τις διαφοροποιήσεις και τις εξελίξεις, οι παρατηρήσεις Αποστολάκη, όσον αφορά «τ’ απομεινάρια της μέρας» που αποτελούν την ψυχοπνευματική δημοσιογραφική «δίαιτα», την «υπεροχή του δημοσιογράφου» και τη συμβολή της στην «αλλαγή του λαού σε μάζα» διατηρούν ακέραιη τη σημασία τους· άλλωστε με την επικράτηση του ηλεκτρονικού Τύπου, ό, τι νοσηρό υπήρχε ήδη, επιδεινώθηκε και επεκτάθηκε. Αντί να οδηγηθούμε στη μετριοφροσύνη συνειδητοποιώντας ότι τρεφόμαστε με «τ’ απομεινάρια της ημέρας» και όχι με το μεδούλι της, και ότι ο κόσμος κάθε άλλο παρά εξαντλείται στην αναπαράστασή του από τα μίντια (λίγες φέτες του χωρούν εκεί, όχι οπωσδήποτε οι σπουδαιότερες) να οδηγηθούμε στη μετριοφροσύνη, η προπολεμική «υπεροχή του δημοσιογράφου», διαπιστώνουμε ότι η προπολεμική «υπεροχή του δημοσιογράφου» κατέληξε στην τοποθέτηση της δημοσιογραφίας στο ύψος της «τέταρτης εξουσίας», απ’ όπου ελέγχει τα πάντα χωρίς η ίδια να ανέχεται έλεγχο και χωρίς να λογοδοτεί σε άλλον πλην του καθρέφτη της.
Αλλά βέβαια, αν υπάρχει «τέταρτη εξουσία», τη διαθέτουν και μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν αν και όποτε το επιθυμούν οι ιδιοκτήτες των μέσων, με την επικουρία των «αστέρων» και των προθύμων εκείνων που κινούνται επ’ ωφελεία τους στο όριο μεταξύ δημοσιογραφίας και εργοδοσίας. «Τεταρτοεξουσιαστές, δεν μπορεί να είναι οι μισθωτοί των εφημερίδων και των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών· αυτοί, κι αν το τραβάει βέβαια η ηθική όρεξή τους, το πολύ να γεύονται κάποια από τα προνόμια μιας συντεχνίας που, ευτυχώς, δεν είναι πια τόσο ισχυρή όσο όριζαν οι αυταπάτες της.
Πηγή : http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/05/2011_1295198

Enhanced by Zemanta

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Η Ελλάδα γίνεται μια χώρα-πείραμα



 Ο ζωγράφος και σκηνοθέτης Κυριάκος Κατζουράκης δημιουργεί με το βλέμμα πάντα στραμμένο στην κοινωνική πραγματικότητα
Της Μαριας Κατσουνακη
Ο γιος του Κυριάκου Κατζουράκη, Αρης Κατζουράκης, έχει κάνει διδακτορικό στην εξελικτική - μοριακή βιολογία στην Οξφόρδη όπου και διδάσκει, ως λέκτορας. Του προσφέρθηκε και μια πανεπιστημιακή θέση στο Λονδίνο και βρίσκεται σε δίλημμα. «Πάει, δεν πρόκειται να γυρίσει», λέει ο πατέρας και η φωνή του έχει ένα ανεπαίσθητο παράπονο. «Το παράπονο είναι προσωπικό», τονίζει ο Κυρ. Κατζουράκης. «Δε νομίζω ότι θα είχε κανένα λόγο να επιστρέψει. Με τον Αρη, εκεί, έχω δει στιγμές αξιοκρατίας που δεν τις έχω συναντήσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο», συμπληρώνει ο επί έξι χρόνια καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. «Τι εννοείτε;», ρωτώ. «Θα σας το πω ωμά: κάνει τη δουλειά του χωρίς ταπείνωση, χωρίς να χρειάζεται να δείχνει ότι ανήκει σε κάποια ομάδα, ότι πρόσκειται στον έναν ή στον άλλον. Αναγνωρίστηκε μόνο με τη δουλειά του. Αυτή τη θέση στην Οξφόρδη την κέρδισε κάνοντας μια πάρα πολύ καλή διάλεξη, η οποία ήταν μέσα στη διαδικασία της επιλογής».
Ανορθόδοξη προσέγγιση για έναν εικαστικό που μετράει περίπου μισό αιώνα παρουσίας και, την τελευταία δεκαετία, κινηματογραφιστή. Ομως ο 67χρονος Κυριάκος Κατζουράκης δεν ζει ως αποτραβηγμένος ή επαναπαυμένος δημιουργός.
Οχι μόνο γιατί η γειτονιά του, από το 1997, είναι τα Εξάρχεια αλλά και γιατί το διάστημα της παραμονής του στην Ελλάδα (ώς το 1972 και μετά το 1985, ενδιάμεσα ήταν στην Αγγλία) είχε πάντα το βλέμμα του στραμμένο στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας. Χωρίς η τέχνη του να είναι στρατευμένη. «Τέχνη-άμυνα στη διάχυτη βία των ημερών που κατατρώγει σαν σαράκι τις ανθρώπινες αντιστάσεις», την έχει χαρακτηρίσει ο ιστορικός της Τέχνης Μάνος Στεφανίδης.
Η μονοκατοικία στη Βατατζή, στα Εξάρχεια, είναι εργαστήριο και σπίτι μαζί, το οποίο μοιράζεται με τη σύντροφό του εδώ και μια 20ετία, ηθοποιό Κάτια Γέρου.
Εκτός από τα μεγάλα ταμπλό, πρόσφατα ή και παλαιότερα, ο ζωγράφος επεξεργάζεται εκεί και το υλικό της κινηματογραφικής δουλειάς του.
Πριν από λίγες ημέρες ανέβασε στο vimeo τις δυο πρώτες ταινίες του: το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Ο δρόμος προς τη Δύση» (2003) και τη «Γλυκιά μνήμη» (2005).
Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε σε πόλεμο
- Εδώ και έξι χρόνια διδάσκετε στο ΑΠΘ και πριν από δέκα αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία. Αρκετά μεγάλος…
- Ηρθαν φυσιολογικά. Διδάσκω τη σχέση του κινηματογράφου με τη ζωγραφική. Τη σχέση της σταθερής εικόνας με την κινούμενη. Εχω κάνει και μια εγκατάσταση μαζί με έναν συνεργάτη μου, τον Μπάμπη Βενετόπουλο, που παρουσιάστηκε στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα τον περασμένο Οκτώβριο. Πέντε ανεξάρτητες προβολές συνθέτουν ένα χώρο φυλακής, με ήχο. Ενας μονόλογος, νερό, και η μυρωδιά της υγρασίας. Θα ξαναδοκίμαζα μια βιντεοεγκατάσταση.
- Εχετε άγχος να ακολουθήσετε την εποχή; Αυτό σας οδηγεί στην τόσο στενή σχέση με την τεχνολογία;
- Οχι. Το θέμα είναι πού σε οδηγεί η σχέση αυτή. Πιστεύω ότι η ζωγραφική δεν θα πεθάνει ποτέ. Η πρώτη μου ταινία, «Ο δρόμος προς τη δύση», με οπερατέρ τον Αλέξη Γρίβα, ξεκίνησε ξαφνικά και απρόβλεπτα. Επί δραχμής, ακόμα. Υπάρχουν πλάνα με κατοστάρικα. Ηθελα να ασχοληθώ με τους μετανάστες, ζωγραφίζοντας κατ' αρχάς. Να τους συναντήσω, να δω τι είναι η αλλαγή αυτή που παρατηρούσα να έρχεται στην πόλη. Αγόρασα μια ψηφιακή μηχανή, διάβασα το μενού, την έμαθα. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Στον δρόμο άρχισε να διαμορφώνεται ένα αφήγημα. Πρώτα, ανεβάσαμε το θεατρικό, στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και σιγά σιγά άρχισε να χτίζεται η ιστορία της Ιρίνας (σ.σ.: Μετανάστρια από τις πρώην ανατολικές χώρες που υποδύεται η Κάτια Γέρου).
- Από εκεί και πέρα δεν τον εγκαταλείψατε τον κινηματογράφο. Τι σας συγκινεί σε αυτήν την τέχνη;
- Είναι πολύ καθαρή η διαφορά με τη ζωγραφική στη χρήση του χρόνου. Ο χρόνος στη ζωγραφική χάνει την πραγματική του αξία. Στο σινεμά «τρέχουν» τα 24 καρέ και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Αυτό με μάγεψε. Το μόνο σινεμά που με αφορά σαν έργο τέχνης, που με ρουφάει, είναι ο Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ. Εχει ανατρέψει ένα δεδομένο. Αυτό που λέω, ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, σ' εκείνον γυρίζει. Σου θυμίζει ότι αυτό που είδες έχει μια αιτία… Περνάω καλά με το σινεμά. Αν και σας ομολογώ ότι κουράστηκα. Τρεις ταινίες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και χωρίς τα μέσα. Μου αρέσει αυτό, όμως.
- Χρειάζονται τα μέσα;
- Είτε χρειάζονται είτε όχι, τώρα πια δεν υπάρχουν. Η ερώτηση είναι ακαδημαϊκή πλέον!..
- Συντάσσοντας το βιογραφικό σας, ως τι θέλετε να αναφέρεστε; Ως εικαστικός ή ως κινηματογραφιστής;
- Ως εικαστικός. Μου αρέσει που γράφω: ζωγράφος - σκηνοθέτης. Και τα δύο σημαίνουν εικαστικός.
- Ποια κριτική σάς ενοχλεί περισσότερο; Για τα εικαστικά ή για τα κινηματογραφικά έργα σας;
- Νομίζω ακριβώς το ίδιο και οι δύο... Χαίρομαι πολύ που βλέπω τις τελευταίες ημέρες την επισκεψιμότητα στο vimeo για τις δύο ταινίες. Το ψηφιακό εργαλείο είναι φτηνό, ταπεινό, αλλά μαγικό. Οταν έδειξα το «Δρόμο προς τη Δύση» στην Ιαπωνία, με ρωτούσαν πού βρήκα λεφτά να γυρίσω τόσες ώρες φιλμ. Τόσο καλό transfer είχα κάνει. Δεν πίστευαν ότι το γύρισμα έγινε με μια ψηφιακή, που είχαν κατασκευάσει αυτοί μάλιστα!
Αναγκαστική εποχή
- Είναι μια νέα εποχή;
- Είναι μια αναγκαστική εποχή. Ο φυσικός χώρος μιας ταινίας είναι η αίθουσα. Αλλά το vimeo είναι μια προσωρινή «αίθουσα» του ανεξάρτητου κινηματογράφου. Οι δύο αυτές ταινίες, εξάλλου («Ο δρόμος προς τη Δύση» και η «Γλυκιά μνήμη») έχουν κάνει τον κύκλο τους, με διεθνείς συμμετοχές και βραβεία. Παιδεύτηκα για να τις ανεβάσω στο Διαδίκτυο. Το vimeο συνιστά μια διαδικτυακή κοινότητα, που τα μέλη της επικοινωνούν μεταξύ τους. Γνωρίζοντάς τους και παρακολουθώντας τις δουλειές τους, είδα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.
- Το δικό σας ενδιαφέρον, θεματικά, πού επικεντρώνεται; Στον μετανάστη, στον ξένο, στον ξεριζωμό;
- Στο περιθώριο. Το οποίο όλο και διευρύνεται. Τον τελευταίο καιρό πιστεύω ότι είμαστε σε πόλεμο. Και δεν έχω την ψυχραιμία και την αντικειμενικότητα να σταθώ μακριά και να πω τι είναι καλό και τι όχι. Τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα υφίστανται επίθεση. Δεν λέω ότι θα γίνουμε Μέση Ανατολή. Πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα, όμως, δοκιμάζεται ένα ευρωπαϊκό πείραμα, αντίστοιχο με αυτά που έχουν γίνει στη Λατινική Αμερική. Η ψαλίδα ανοίγει και ανοίγοντας όλο και περισσότερος κόσμος περιθωριοποιείται. Τα μαγαζιά κλείνουν, θα αντέξουν οι άνθρωποι; Η κουβέντα στην περιοχή μας είναι: έκλεισε, πάει να κλείσει, θα κλείσει σε ένα μήνα.
- Βιώνετε αυτήν την κατάσταση στη γειτονιά σας;
- Τα Εξάρχεια είναι κατ' εξοχήν γειτονιά της κρίσης. Στις δημοτικές εκλογές, ξεκίνησα από εδώ για να πάω στο σχολείο στην Ασκληπιού, διασχίζοντας την Ιπποκράτους, και έλεγα μέσα μου: «Αν από τη Βατάτζη έως το σχολείο μετρήσω πάνω από 10 κλειστά μαγαζιά, δεν θα πάω να ψηφίσω»… Παρότι ήμουν και υποψήφιος με τον συνδυασμό «Ανοιχτή πόλη». Μέτρησα 30!.. Και πήγα και ψήφισα.
Τις ταινίες του Κυριάκου Κατζουράκη μπορείτε να τις βρείτε στις εξής διευθύνσεις: vimeo.com/21444544 και vimeo.com/22244602.
Χάσαμε το τρένο της Ευρώπης
- Η επόμενη χρονιά περιλαμβάνει μια μεγάλη αναδρομική έκθεση σας στο Μουσείο Μπενάκη.
- Εργο ζωής. Στο τέλος του 2012 ή αρχές του 2013. Θα εκτεθούν γύρω στα 200 έργα που συγκεντρώνονται απ' όλον τον κόσμο. Η έμφαση είναι πιο πολύ στα παλιά παρά στα καινούργια. Μαζί θα στηθεί και η βινεοεγκατάσταση, θα προβάλλονται οι ταινίες μου, θα παρουσιαστούν και τα σκηνικά που είχα κάνει για παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης με τον Γιώργο Λαζάνη.
- Γενέθλιο γεγονός…
- Και πολιτική πράξη για μένα. Πραγματεύεται ένα σχόλιο πάνω στην πολιτική και στην κοινωνία.
- Η δική σας γενιά τι διαφορά έχει από τη σημερινή;
- Εγραφα ένα σημείωμα για τον Γιώργο Λαζάνη πριν έρθετε, γιατί πρόκειται να εκδοθεί ένα βιβλίο γι' αυτόν. Ο Λαζάνης είναι ένας χαρακτηριστικός καλλιτέχνης της γενιάς πριν από μένα. Κι εγώ ακούμπησα σ' αυτήν τη γενιά. Εγραφα, λοιπόν, ότι ένα μεγάλο προσόν που είχε, είναι ότι άκουγε. Πιο πολύ άκουγε παρά μίλαγε. Τώρα οι άνθρωποι θέλουν να μιλάνε. Να λένε απόψεις, θεωρίες. Είναι πολύ σημαντικό εργαλείο στην τέχνη να ακούς. Το έργο δημιουργείται στη διαδικασία. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω και στους μαθητές μου στη σχολή. Πονάει η ψυχή μου με αυτά τα παιδιά. Τι μέλλον έχουν; Διάλεξαν να γίνουν ζωγράφοι. Κάτι αναζητάνε, λοιπόν. Εμείς, τότε, είμαστε 20 μαθητές γύρω από τον Μόραλη. Τώρα, έχω 130 παιδιά στο δικό μου εργαστήρι στο ΑΠΘ. Χωρίς εφόδια, χωρίς εργαλεία. Ο ετήσιος προϋπολογισμός του τμήματος ήταν 120.000 ευρώ. Τώρα είναι 30.000. Εχουν κάθε δικαίωμα αυτά τα παιδιά να θέλουν να αποκτήσουν γνώση. Και μάλιστα από κάτι αντιπαραγωγικό. Τρέφω μεγάλο σεβασμό για την επιλογή τους. Εκείνο όμως που πραγματικά έχει αλλάξει είναι η ποιότητα της Μέσης Εκπαίδευσης. Ερχονται με το 1/3 των γνώσεων που είχαμε εμείς όταν τελειώναμε το σχολείο. Η παπαγαλία έχει εξοντώσει την εμβάθυνση στη γνώση.
- Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
- Νιώθω ότι μπαίνουμε πάλι στο περιθώριο της Ευρώπης. Χάσαμε, φοβάμαι, οριστικά, τη δυνατότητα να γίνουμε Ευρωπαίοι. Και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την Ευρώπη.
- Θα επιστρέφατε στην Αγγλία;
- Αν ήμουν 10 χρόνια νεότερος, ναι. Δεν με συνδέει τίποτα με την Αθήνα εκτός από το γεγονός ότι αγαπάω πάρα πολύ την πόλη μου. Τη λατρεύω. Εχει τον καπνό των Βαλκανίων και ταυτόχρονα θέλει να είναι και ευρωπαία. Γοητευτική αντίφαση.
- Η ζωγραφική είναι ανακούφιση;
- Ηδονή, πολύ μεγάλη. Δεν ξεκινάω ποτέ από ένα οπτικό ερέθισμα. Οταν ζωγράφιζα «το τέμπλο» απελευθερώθηκε η γραφή μου. Θα ήθελα να το επιχειρήσω πάλι.
- Υπάρχουν θέματα στα οποία επιστρέφετε;
- Το σώμα. Το ανθρώπινο σώμα. Η συνειρμική σχέση με τα αντικείμενα. Η μνήμη εικόνων και πραγμάτων. Είναι επιλεκτική όχι ονειρική. Η μνήμη είναι η ερμηνεία του ονείρου, όχι το όνειρο.
- Μετά το vimeo, τι;
- Ετοιμάζομαι για να γυρίσω το δεύτερο μέρος του «Δρόμου προς τη Δύση», με τους ίδιους συνεργάτες. Τον Αλέξη Γρίβα και την Κάτια (Γέρου). Θέλω να δω, 10 χρόνια μετά, τη συνέχεια. Θα ακολουθήσω την ίδια διαδρομή όμως το κέντρο βάρους δεν είναι πλέον οι μετανάστες αλλά εμείς. Θα στρέψω, δηλαδή, την κάμερα σε εμάς. Κι αυτό, πονάει.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ :http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_16/05/2011_391019

Συνέχεια του παραδοσιακού κοσμήματος.


Παρακάτω θα αναλύσω τα περισσότερα από αυτά τα κοσμήματα και ιδιαίτερα τα
πιο σημαντικά για τη ρουμλουκιώτικη φορεσιά:
ƒ Το μαγλικουτάρι ήταν ένα υποχρεωτικό κόσμημα για τη νυφιάτικη γυναικεία
φορεσιά του Ρουμλουκιού. Το μαγλικουτάρι φοριόνταν στο κεφάλι γύρω από
το κατσούλι. Το μαγλικουτάρι φοριόνταν για πρώτη φορά στο γάμο μιας
γυναίκας και ήταν ένα από τα απαραίτητα δώρα του γαμπρού προς τη νύφη.
Το μαγλικουτάρι στο κατσούλι συμβόλιζε τη γυναικεία τιμή και την
αξιοπρέπεια. Οι νιόπαντρες, όταν είχαν δύο μαγλικουτάρια, τοποθετούσαν το
ένα κάτω από τη μπροστινή φούντα πάνω από το χρυσοτσέμπερο και το άλλο
πίσω στο κατσούλι. Τα παλιότερα μαγλικουτάρια είχαν διαφορετική
κατασκευή, λεπτότερη επεξεργασία και κόκκινες χάντρες που κρέμονταν στις
άκρες.
Οι δούλοι ή τα δούλια σκαλώνονταν πάνω από τα αφτιά στο κεφαλόδεσμο.
Οι δούλοι ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στολίδια της φορεσιάς και
θύμιζαν τις πόρπες των παραγναθίδων στα αρχαία κράνη. Η ονομασία, όμως,
δούλος έχει γενικότερη σημασία στο Ρουμλούκι υποδηλώνει κάθε κόσμημα
με άγκιστρο
Δούλοι.

ƒ Τα τσουράκια είναι σκουλαρίκια, που φοριόνταν από όλες τις
Ρουμλουκιώτισσες όταν στολίζονταν. Από ένα αστερένιο κόσμημα, τον τοκά,
ο οποίος σκαλώνεται με γάντζο πίσω στον κεφαλόδεσμο, κρέμονταν δύο
αλυσίδες με φλουράκια, που είχαν στις άκρες τους τα τσουράκια. Τα
τσουράκια σκαλώνονταν με τους δούλους μπροστά στο μαφέσι ώστε τα
φλουριά να κρέμονται στα πλάγια
Τσουράκια.
Τα φλουριά. Οι νύφες που δεν είχαν χρυσοτσέμπερο έβαζαν πάνω στο
μέτωπο και κάτω από το μαφέσι μια σειρά από φλουριά (νομίσματα). Από τα
χρυσά νομίσματα προτιμούσαν τις αυστριακές ντούμπλες και τα τεσσάρια
γιατί απεικόνιζαν το δικέφαλο αετό.
Φλουριά για το στήθος.
ƒ Το ασημογιόρτανο φοριόνταν άλλοτε στο λαιμό σαν περιδέραιο. Με τον
καιρό όμως σταμάτησαν να το φορούν και έβαζαν μόνο τρεις σειρές φλουριά.
Το ασημογιόρτανο κατασκευάζονταν συνήθως στη Βέροια και τη Νάουσα.
Αποτελούνταν από μια ταινία πλάτους 2 εκ. πλεγμένη με ασημένιο σύρμα.
Στη μπροστινή του όψη εφαρμόζονταν μετάλλινο έλασμα με χρωματιστές
πέτρες
Ασημογιόρτανα.
Οι καδένες και οι ασπροθηλιές. Για το στόλισμα του στήθους οι γυναίκες
του Ρουμλουκιού φορούσαν την καδένα με τις ντούμπλες και τα τεσσάρια,
την καδένα με τη βάφτιση ή την καδένα με το σταυρό. Άλλοτε, στη θέση τους
φορούσαν μόνο τις ασπροθηλιές, τρεις σειρές αλυσίδες με τρανά άσπρα
εξάρια
ƒ Το σκαλομάγκαρο έμπαινε στη μέση πάνω από το ζωνάρι και οι αλυσίδες
του με τους παλιούς ασημένιους παράδες, που σκαλώνονταν με τους δούλους,
έπεφταν δεξιά και αριστερά.
1) Μαγλικουτάρι, 2) Σκαλομάγκαρο, 3) Μικροί τουκάδες.
ƒ Ο κοψάς ή τουκάς ήταν το στρόγγυλο κόσμημα που σκαλώνονταν κάτω
αριστερά στο ζωνάρι και οι αλυσίδες του με τα άσπρα σφαντζίκια (αυστριακά
νομίσματα) έπεφταν πάνω στη φούτα.
ƒ Το ασημομάχαιρο ήταν ένας ασημένιος σουγιάς, δεμένος σε διπλή ή τριπλή
αλυσίδα με ένα δούλο στην άκρη για να σκαλώνεται στο ζωνάρι. Τον σουγιά
τον έβαζαν μέσα στην τσέπη του σαϊά, αφήνοντας να φαίνονται πάνω στη
φούτα οι αλυσίδες του
1) Ασημομάχαιρο, 2 και 3) Τσουράκια.
ƒ Τα παφίλια ήταν τα γνωστά θηλυκωτάρια, κλειδωτάρια ή κλειδώματα όπως
ονομάζονται σε άλλες ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές. Έχουν μια μεγάλη
ασημένια πόρπη πάνω σε μία χρυσοκέντητη ζώνη και τα φορούσαν οι νύφες
στη μέση μεταξύ του ζωναριού και της φούτας
1) Παφίλια, 2) Δούλοι.
ƒ Η ζώστρα και τα μπιλιντζίκια. Η ζώστρα είχε διπλές αλυσίδες με παράδες
και πεταλούδες. Σκαλώνονταν στη μέση πίσω από το ζωνάρι με το κεντρικό
κόσμημα, το δούλο. Οι αλυσίδες που κρέμονταν από το δούλο έπεφταν πάνω
στις σηκωμένες ποδιές και σκαλώνονταν στα πλάγια προς τα μπρος. Από την
άλλη, τα μπιλιντζίκια ήταν τα βραχιόλια των Ρουμλουκιώτισσων και
συνηθίζονταν στις περιοχές γύρω από τη Βέροια. Ήταν απλοί ασημένιοι
κρίκοι που είχαν σε αποστάσεις ασημένιες σφαίρες
Ζώστρα με τους παράδες και τις πεταλούδες.  

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Έναρξη αποζημιώσεων ΕΛΓΑ.


Αποζημιώσεις φυτικής παραγωγής ύψους 10,6 εκατ. ευρώ καταβάλλει αύριο Παρασκευή στους τραπεζικούς λογαριασμύς 10.029 δικαιούχων ο ΕΛΓΑ.
Η καταβολή αφορά ζημιές που επήλθαν από διάφορα ζημιογόνα αίτια (παγετό, χαλάζι, βροχόπτωση, ανεμοθύελλα κλπ) την χρονική περίοδο Ιούλιος 2010 - Δεκέμβριος 2010, εκτός των καλλιεργειών εσπεριδοειδών και φθινοπωρινής πατάτας στους ακόλουθους νομούς:
Αιτωλοακαρνανίας, Αργολίδας, Αρκαδίας, ’ρτας, Αττικής, Αχαΐας, Βοιωτίας, Γρεβενών, Δράμας, Δωδεκανήσων, Έβρου, Ευβοίας, Ευρυτανίας, Ηλείας, Ημαθίας, Ηρακλείου, Θεσπρωτίας, Θεσ/νίκης, Ιωαννίνων, Καβάλας, Καρδίτσας, Καστοριάς, Κιλκίς, Κοζάνης, Κορινθίας, Κυκλάδων, Λακωνίας, Λάρισας, Λέσβου, Λευκάδος, Μαγνησίας, Μεσσηνίας, Ξάνθης, Πειραιώς, Πέλλας, Πιερίας, Πρέβεζας, Ροδόπης, Σερρών, Τρικάλων, Φθιώτιδας, Φλωρίνης, Φωκίδος, Χαλκιδικής και Χίου.
Αναλυτικές πληροφορίες μπορούν να αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι στην ιστοσελίδα του οργανισμού στην διεύθυνση www.elga.gr.

Συνέχεια της παραδοσιακής φορεσιάς του Ρυμουλκιού.


ƒ Το τσεμπέρι φοριόνταν ως κεφαλόδεσμος από τα νεαρά κορίτσια ηλικίας 15
με 16 χρονών όταν έβαζαν για πρώτη φορά και το σαϊά. Το τσεμπέρι
αποτελούνταν από δύο μαντήλια, τον άσπρο νταρτμά και το γεράνιο μαφέσι.
Το τσεμπέρι στολίζονταν με λουλούδια φυσικά και χάρτινα και με καρφίτσες
με φτερά παγωνιών. Για να στερεώσουν το τσεμπέρι έκαναν την ίδια
κόμμωση με αυτού του κατσουλιού, μόνο που τη μεσαία κοτσίδα την
κάρφωναν στην κορφή του κεφαλιού
Άσπρος νταρτμάς.

ƒ Το μαύρο μαφέσι και το κρεπ μαύρο μαντήλι. Οι Ρουμλουκιώτισσες όταν
είχαν "ρίξει" (δε φορούσαν πια) τα κατσούλια, είτε για λόγους πένθους είτε
γήρατος, χρησιμοποιούσαν για να καλύπτουν το κεφάλι τους το μαύρο μαφέσι
ή το κρεπ μαύρο μαντήλι. Το κρεπ μαντήλι ήταν αγοραστό, βαμβακερό και
σχετικά μικρό. Κάλυπτε όλο το μέρος του κεφαλιού και δένονταν σφιχτά στο
πίσω μέρος του. Το μαύρο μαφέσι ήταν διπλάσιο σε μέγεθος από το κρεπ
μαντήλι. Ήταν και αυτό βαμβακερό. Το μαφέσι μπορούσε να δεθεί με τρεις
τρόπους την περιστέρα, το μπουρμπούλιασμα και το κεφαλοδέσιμο. Ο πρώτος
ήταν πιο ελεύθερος και άφηνε ακάλυπτο το μέτωπο, το πρόσωπο και το λαιμό.
Με το μπουρμπούλιασμα καλύπτονταν σχεδόν όλο το πρόσωπο εκτός από τα
μάτια και τη μύτη και συνήθως τον τρόπο αυτόν τον προτιμούσαν γυναίκες με
βαρύ πένθος. Στον τρίτο τρόπο, τον οποίο προτιμούσαν οι ηλικιωμένες
γυναίκες, το μαντήλι περνιόνταν κάτω από το πηγούνι και δένονταν σφιχτό
κόμπο πάνω από το κεφάλι
Η στολισιά, τα κοσμήματα που φοράνε οι Ρουμλουκιώτισσες είναι ίδια για τις
γυναίκες και τα κορίτσια με τη μόνη διαφορά ότι η γυναίκα φοράει πολλά
περισσότερα, εκτός από τα δικά της και αυτά που της κάνει δώρο ο γαμπρός.
Τα κοσμήματα που προορίζονταν για τον στολισμό του κεφαλιού ήταν το
μαγλικουτάρι, οι δούλοι ή τα δούλια, τα τσουράκια, τα φλουριά και το
ασημογιόρτανο. Η στολισιά του κορμιού αποτελούνταν από τη καδένα με τις
ντούμπλες, τις ασπροθηλιές, το σκαλομάγκαρο, τον κοψά, το ασημομάχαιρο, τα
παφίλια, τα σκαλουτάρια, τη ζώστρα, τα μπιλιντζίκια και τα δαχτυλίδια

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Καφές κατά του καρκίνου του προστάτη


Η κατανάλωση καφέ δείχνει ότι μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο να πεθάνει κανείς από καρκίνο του προστάτη σύμφωνα με έρευνα στην οποία συμμετείχαν 50.000 Αμερικανοί άντρες.
Όσοι άνδρες κατανάλωναν έξι ή περισσότερους καφέδες την ημέρα βρέθηκαν ότι είχαν 20% μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν κάποια μορφή καρκίνου του προστάτη και 60% μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν την πιο θανατηφόρα και μεταστατική μορφή καρκίνου του προστάτη.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια επιδημιολογίας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Λορελέϊ Μούτσι, δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των ΗΠΑ, ενώ διάφορες οργανώσεις χαρακτηρίζουν τα στοιχεία ως μη επαρκή και δεν συνιστούν την υπερβολική κατανάλωση καφέ για την πρόληψη αυτής της μορφής καρκίνου.
Στην έρευνα εξετάστηκαν περίπου 48.000 άνδρες, επαγγελματίες στον τομέα υγείας, επί 12 έτη, και κάθε τέσσερα χρόνια από το 1986 έως και το 2006 τους ζητούσαν να δηλώσουν  το μέσο όρο  καφέ που κατανάλωσαν. Κατά τη διάρκεια της έρευνας 5.035 από τους συμμετέχοντες στην έρευνα διαγνώσθηκαν με καρκίνο του προστάτη εκ των οποίων τα 642 ήταν θανατηφόρα περιστατικά.
Σημειώνεται, σύμφωνα με τους ερευνητές, ότι ακόμη και μια με τρεις κούπες καφέ την ημέρα φαίνεται ότι μπορεί να μειώσει τα θανατηφόρα περιστατικά του καρκίνου του προστάτη κατά 30%, ενώ όπως τόνισαν δεν παίζει ρόλο αν ο καφές είναι κανονικός ή ντεκαφεΐνέ, καθώς εκτιμούν ότι δεν είναι η καφεΐνη που κάνει τη διαφορά  άλλα, άλλες άγνωστες μέχρι στιγμής ουσίες που βρίσκονται σε αυτόν.

Ιδού η πορεία των αρχαιοκαπήλων


Οχι, δεν έχει σχέση με αντίποινα της Ελλάδας για τη σκληρή στάση της Γερμανίας στο δανειακό πρόβλημα της χώρας μας. Αλλωστε, δεν λέμε εμείς στους Γερμανούς ότι οφείλουν να μας επιστρέψουν δύο σημαντικές αρχαιότητες που εκτίθενται σε μουσείο της Καρλσρούης, αλλά ο σερ Κόλιν Ρένφριου, ο καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ και ανασκαφέας της Κέρου, που υπήρξε «θύμα» μιας από τις μεγαλύτερες λαθρανασκαφές και καταστροφές αρχαιολογικού χώρου τού 20ού αιώνα.
Ειδώλια αποτελούσαν, κατά κύριο λόγο, τον Θησαυρό της Κέρου, που υπήρξε η μεγαλύτερη λαθρανασκαφή του 20ού αιώναΕιδώλια αποτελούσαν, κατά κύριο λόγο, τον Θησαυρό της Κέρου, που υπήρξε η μεγαλύτερη λαθρανασκαφή του 20ού αιώναΤα αρχαία που ο κ. Ρένφριου προτρέπει τη χώρα μας να διεκδικήσει είναι ένα κυκλαδικό ειδώλιο, που παρόμοιό του εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας και ένα τηγανόσχημο σκεύος.
Τη σαφή αυτή προτροπή έκανε στη διάρκεια ομιλίας του (11/5) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, την οποία παρακολούθησαν, εκτός των εκπροσώπων της ακαδημαϊκής κοινότητας, πολλά στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Μιλώντας με θέμα: «Προστατεύοντας την Πολιτιστική Κληρονομιά: Η Πρόκληση του Διεθνούς Εμπορίου Αρχαιοτήτων», εξέφρασε αρχικά την απογοήτευσή του γιατί το πρόβλημα της αρχαιοκαπηλίας παραμένει άλυτο ακόμη και σήμερα, όχι μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που ο ίδιος αποδίδει στις πολύ υψηλές τιμές που πωλούνται αρχαιότητες αγνώστου προέλευσης.
Η παράνομη διακίνηση αρχαιοτήτων δεν συνδέεται μόνο με ιδιώτες συλλέκτες, αλλά και με μεγάλα μουσεία, είπε ο σερ Κόλιν Ρένφριου. Και αναφέρθηκε σε τρία, που έχουν αναμειχθεί σε τέτοια σκάνδαλα: το Metropolitan Museum of New York με τον κρατήρα του Ευφρονίου, το Getty Museum με το χρυσό στεφάνι από τη Μακεδονία που επιστράφηκε πρόσφατα στην Ελλάδα, και το Badischen Landesmuseum Karlsruhe, με τα κυκλαδικά του αποκτήματα.
Οι λόγοι, τους οποίους προέβαλε για την επιστροφή των δύο παραπάνω αρχαίων, είναι δύο. Πρώτον, γιατί αποκτήθηκαν μετά το 1975, όταν ήταν ήδη (από το 1970) σε ισχύ η συνθήκη της UNESCO, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η διακίνηση αρχαιοτήτων άγνωστης προέλευσης. Και δεύτερον, γιατί το ίδιο το μουσείο δηλώνει πως τα αρχαία είναι από τις Κυκλάδες.
Αδιαφορία
Η Ελλάδα στο παρελθόν έχει επιδείξει μεγάλη αδιαφορία για τη διεκδίκηση προϊόντων αρχαιοκαπηλίας. Το 1975 έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να πάρει πίσω τη συλλογή κυκλαδικών αρχαιοτήτων από το ίδιο γερμανικό μουσείο. Τότε, είχε εκθέσει εκατοντάδες αντικείμενα, που ανήκαν σε ιδιώτη συλλέκτη, τα οποία είχαν κριθεί «γκρίζας προέλευσης» και στη συνέχεια τα αγόρασε. Η εμφάνιση των αρχαίων σε εκείνη την έκθεση λειτούργησε ως «πλυντήριο». Εφόσον η χώρα μας δεν τα διεκδίκησε, έχασε αυτό το δικαίωμά της και για το μέλλον.
Αλλά μήπως το μουσείο της Καρλσρούης είναι το μοναδικό που αγοράζει αρχαία χωρίς καθαρή ταυτότητα; «Υπάρχουν μεγάλα μουσεία που αγοράζουν αρχαία με προέλευση "τη σοφίτα της γιαγιάς", ανέφερε ο κ. Ρένφριου. «Ωραία. Ολοι είχαμε γιαγιάδες και στις σοφίτες τους καμιά φορά υπήρχαν αρχαία. Αλλά όχι και τόσα!», είπε χαμογελώντας. Και πρόσθεσε: «Οταν αγοράζουν αντικείμενα χωρίς λεπτομερή έρευνα για την προέλευσή τους, δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην αρχαιολογία. Το θέμα δεν είναι η ομορφιά ενός αρχαίου, αλλά και οι πληροφορίες που δίνει για την εποχή του». Αλλά «όσο στα διοικητικά συμβούλια μουσείων συμμετέχουν άνθρωποι χωρίς ηθικούς φραγμούς και σεβασμό στην πολιτιστική κληρονομιά, η απειλή της αρχαιοκαπηλίας δεν θα εξαλειφθεί».
Αντιδράσεις για Κούνο
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στη διεθνή επιστημονική κοινότητα η επιλογή του Τζέιμς Κούνο για τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του Μουσείου Γκετί.
Ο Κούνο, όταν ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Τεχνών στο Σικάγο και υπήρχαν αιτήματα επιστροφών αντικειμένων που είχε αγοράσει, είχε χαρακτηρίσει «εθνικισμό», «λάθος» και «επικίνδυνες» τις προσπάθειες ξένων κυβερνήσεων να περισώσουν τον εθνικό τους πλούτο. Αποτελούσε γι' αυτόν «κοσμοπολιτισμό» να έχεις ξένα έργα τέχνης στις συλλογές σου. Τελευταία, δήλωσε πως διαφωνεί με διάφορους νόμους που απαγορεύουν την (ανεξέλεγκτη) διακίνηση αρχαιοτήτων, αλλά υπόσχεται να μην τους παραβεί. Πάντως, στο παρελθόν, όταν ήταν στο Χάρβαρντ, αγόρασε μεταξύ άλλων και 180 όστρακα ελληνικών αγγείων. Τα προμηθεύτηκε από τον Ρόμπερτ Χεχτ και τη Φρίντα Τσάκος, με την απλή διαβεβαίωση ότι ήταν «καθαρά», κάτι που ουδέποτε αποδείχθηκε.
Τέλος, οι γείτονές μας οι Τούρκοι κατάφεραν πρόσφατα να λάβουν επίσημη διαβεβαίωση από τον υπουργό Πολιτισμού της Γερμανίας ότι τον προσεχή Νοέμβριο θα τους επιστραφεί η Σφίγγα του Μπογιάζκιοϊ ή Σφίγγα της Χατούσας. Το γλυπτό αυτό των Χετταίων, ηλικίας 3.300 ετών, είχε βρεθεί μαζί με ένα δίδυμό του στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κατά τη διάρκεια ανασκαφής στην ενδοχώρα της Τουρκίας. Ταξίδεψαν για να συντηρηθούν στη Γερμανία και επέστρεψε μόνο το ένα. Το άλλο φυλάσσεται στο Μουσείο της Περγάμου, στο Βερολίνο. Οι Τούρκοι πέτυχαν τον σκοπό τους, όταν προ ολίγων εβδομάδων προειδοποίησαν τη Γερμανία πως, αν δεν τους το επιστρέψει, θα ανακαλέσουν όλες τις άδειες ανασκαφής του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο έδαφός τους. *

Enhanced by Zemanta

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

«Πτωχεύστε και φύγετε από την Ε.Ε.»


Μια παγκόσμια μορφή της πολιτικής σκέψης και της λογοτεχνικής δημιουργίας, ο 68χρονος Πακιστανός, με βρετανική υπηκοότητα, Ταρίκ Αλι θα βρίσκεται στη φετινή 8η Διεθνή Εκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης (5-8 Μαΐου).
Καθόλου τυχαία, αφού στο πλαίσιό της διοργανώνεται επίκαιρο φεστιβάλ με τίτλο «Μέση Ανατολή - όταν οι ιδέες εξεγείρονται...».
Ο Ταρίκ Αλι έχει γράψει μια μυθιστορηματική πενταλογία με θέμα το Ισλάμ, η οποία εγκαινιάστηκε με το βιβλίο «Στον ίσκιο της ροδιάς». Είναι εκδότης του περιοδικού «New Left Review» και ζει μόνιμα στο Λονδίνο.
- Μετά το ντόμινο των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, πώς βλέπετε να διαμορφώνεται ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης;
«Είναι δύο διαφορετικά επεισόδια, που θα σημαδέψουν τον 21ο αιώνα. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να προβεί ο αραβικός κόσμος σε οριστικές αποφάσεις. Οι μαζικές κινητοποιήσεις έχουν τεράστια σημασία, όμως το μέλλον της Αιγύπτου παραμένει αβέβαιο. Η αστάθεια που έχει δημιουργηθεί αυτή τη στιγμή, σε Ιορδανία και Υεμένη, θα πρέπει να ανησυχεί το Ριάντ και το Τελ Αβίβ. Η απομάκρυνση από την εξουσία του Μπουμπάρακ -ο οποίος πλιατσικολόγησε 40 εκατ. δολάρια-, χωρίς άλλες μεταρρυθμίσεις, πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ένας τεράστιος πολιτικός θρίαμβος, αφού έθεσε σε κίνηση ορισμένες νέες πολιτικές δυνάμεις. Αν, όμως, η μετάβαση σε νέους τρόπους διακυβέρνησης γίνει βιαστικά, η εφαρμογή τους θα είναι βραχύβια εμπειρία.
Πρέπει να τονίσω ότι αυτές οι μαζικές κινήσεις και εξεγέρσεις έχουν ελάχιστα κοινά στοιχεία με αυτές στην Ανατολική Ευρώπη του 1989. Τότε, εκφράστηκε η επιθυμία να ενωθούν με τη Δύση, να στηρίξουν τις σταυροφορίες της, να μιμηθούν τους εγκληματίες της, να αποδεχτούν τον «πολιτισμό» της. Στον αραβικό κόσμο θέλουν ανεξαρτησία και δημοκρατία, και να απομακρυνθούν από το άσχημο ιμπεριαλιστικό αγκάλιασμα της Δύσης, που έχει στηρίξει τους δυνάστες τους».
- Πώς αποτιμάτε την καταστροφή της Φουκουσίμα;
«Ως ένα τρομερό "κατηγορώ" εναντίον της αμερικανοποιημένης ιαπωνικής ελίτ, η οποία κυβέρνησε τη χώρα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τον τρόμο που έσπειρε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η νέα ελίτ ξεκίνησε μια σειρά από καταστροφικά πειράματα, παρά το γεγονός ότι η ιαπωνική μηχανική και τεχνολογία μέχρι τώρα βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου. Υπέγραψαν, στο σκοτάδι, τη συνθήκη Ασφαλείας με τις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1950, παρά το θυμό και την εχθρότητα του πληθυσμού και τις βίαιες διαδηλώσεις των φοιτητών. Ποτέ η ελίτ δεν εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες της για μια Ιαπωνία-πυρηνική χώρα, κι αυτό είχε τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Αν επιμείνουν στην πυρηνική ενέργεια, παρά το ατύχημα αυτό, θα είναι μια τρομερή ήττα για την κοινωνία των πολιτών. Αλλά ούτε τα γεγονότα στον αραβικό κόσμο ούτε το ατύχημα στην Φουκουσίμα άλλαξαν συντριπτικά το γεωπολιτικό χάρτη».
- Αν σας έλεγαν να επιλέξετε τον τρόπο για να εκφράσετε την παγκοσμιοποίηση της οδύνης και του πόνου, με ποια ιδιότητα θα τον αποτυπώνατε: του πολιτικού αναλυτή ή του συγγραφέα;
«Και με τις δύο. Στο τελευταίο μυθιστόρημα της ισλαμικής πενταλογίας μου φαντασίας "The night of the golden butterfly", η θλίψη και ο πόνος είναι πάντα παρόντες και σημαδεύονται από εκρήξεις χιούμορ και ελπίδας. Από την άλλη, στο τελευταίο πολιτικό μου βιβλίο "The Obama syndrome", γράφω για το ότι υπάρχει συνέχεια από τον Μπους στον Ομπάμα αλλά και πώς διατηρήθηκε το status quo, αλλά με... καλύτερη μουσική για τα αυτιά του κόσμου».
- Στους «Πειρατές της Καραϊβικής» υπερασπίζεστε το πείραμα του προέδρου Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα κι όπως αυτό διαχύθηκε στον Εβο Μοράλες στη Βολιβία και στον Ραφαέλ Κορέ στο Εκουαδόρ. Γιατί πιστεύετε ότι η κληρονομιά της κουβανικής επανάστασης εξακολουθεί να διαμορφώνει τον πολιτικό χάρτη στη Λατινική Αμερική;
«Το γεγονός ότι έχει κάποιες επιπτώσεις, μπορεί να το δει κανείς στη νέα πραγματικότητα. Η απομόνωση της Κούβας έχει διακοπεί. Η βολιβιανή συγκυρία στη Νότια Αμερική είναι βέβαια πολύ διαφορετική από την εποχή του Φιντέλ, του Τσε και του Αλιέντε, αλλά έχει μάθει από όλες αυτές τις εμπειρίες. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, οι Νοτιοαμερικανοί διατηρούν μια ισχυρή ιστορική μνήμη».
- Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός χρησιμοποιεί πολιτικά και θρησκευτικά εργαλεία του παρελθόντος; Γιατί ο δυτικός κόσμος συγκρούεται μαζί του, με πολιτικά και ιδεολογικά όπλα τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπίεση των μειονοτήτων, ενώ την ίδια στιγμή όλοι καταλαβαίνουν ότι την τελική λύση τη δίνει η μηχανή του πολέμου;
«Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι μια περιθωριακή δύναμη. Το γεγονός της 11/9 δεν έκανε την Αλ Κάιντα ένα μαζικό κίνημα. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν την ύπαρξή της για να αναδιαμορφώσουν τον κόσμο. Αυτό δεν είναι καν μυστικό. Η διαδικασία τής αποαποικιοποίησης ξεκίνησε με το Αφγανιστάν, κινήθηκε προς το Ιράκ, και αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα στη Λιβύη».
- Ποια φάση της παγκόσμιας Ιστορίας του παρελθόντος θυμίζει η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα; Σας μυρίζουν προεόρτια ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου, με αυτονόητο διακύβευμα το πετρέλαιο;
«Το λιγότερο πιθανό σενάριο είναι αυτό ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν μια αμερικανική φοβία. Τώρα ξέρουμε ότι ποτέ η πρώην Σοβιετική Ενωση δεν είχε μελετήσει οποιαδήποτε επίθεση εναντίον της Δύσης. Η τωρινή περίοδος της Ιστορίας είναι μεταβατική, μια αντίληψη των δυνάμεων σαν εκείνη που είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη από την πρωσική και κεντροευρωπαϊκή κυριαρχία».
- Η πενταλογία σας με θέμα το Ισλάμ έχει την αρχή της στον ηγέτη του αραβικού κόσμου Σαλαντίν εναντίον των σταυροφόρων. Περνάει μέσα από την πτώση της μαυριτανικής Γρανάδας στους χριστιανούς της Ιεράς Εξέτασης και από την κατάκτηση της αραβικής Σικελίας από τους Νορμανδούς. Τελικώς, εκτιμάτε ότι η αφήγηση της Ιστορίας, έτσι όπως διδάσκεται στη Δύση, έχει υποβαθμίσει την παρουσία των Αράβων;
«Ναι, δεν είναι μυστικό. Τα θεμέλια της σύγχρονης Ευρώπης δημιουργήθηκαν το 1492 και το 1526, όταν Εβραίοι και Αραβες εξορίστηκαν από την Ισπανία. Η νέα ταυτότητα χτίστηκε πάνω στην έννοια της καθαρότητας και την επιβολή της μεταστροφής στο χριστιανισμό. Τα μυθιστορήματά μου προσφέρουν έναν τρόπο να καταλάβουν οι άνθρωποι τι ήταν κάποτε η Ευρώπη. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σήμερα, που τη μαστίζει η ισλαμοφοβία και οι ακροδεξιές ομάδες στοχοποιούν τους νέους μουσουλμάνους πολίτες της ηπείρου. Το μυθιστόρημα «The night of the golden butterfly» είναι κατά κάποιον τρόπο και ένα μυθιστόρημα της μετανάστευσης. Διαδραματίζεται κυρίως στο σημερινό κόσμο, όπου οι καλλιτέχνες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με την πολιτική, οικονομική και πολιτιστική κρίση και η θρησκεία επανεμφανίζεται παντού με διάθεση εκδίκησης».
- Εχετε παρακολουθήσει την πορεία και την αρνητική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία; Την ίδια τύχη θα έχει και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός Νότος;
«Είναι αδύνατον να μη γνωρίζεις τις τεράστιες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν υπερβολικά απερίσκεπτο από την πλευρά της ευρωπαϊκής ελίτ να φανταστεί ότι για να προχωρήσει έπρεπε να ζήσει με πίστωση ή χρησιμοποιώντας λεφτά για να παράγει λεφτά. Αυτό που κατάφερε ήταν να καταστήσει την Ευρώπη αδύναμη, διατηρώντας τον πλούτο των τραπεζών, αλλά και τις πολιτικές και κοινωνικές ελίτ που τις στηρίζουν. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πρέπει να κηρύξουν πτώχευση και να αποχωρήσουν αμέσως από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτό θα ήταν ευρέως αποδεκτό από το λαό και θα έδινε μια καινούργια βάση για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Αλλά οι mainstream πολιτικοί κοιμούνται τόσο καιρό στο ίδιο κρεβάτι με τα χρήματα, που οι εγκέφαλοί τους σταμάτησαν να λειτουργούν. Δεν έχουν όραμα και, αλίμονο, δεν έχει εμφανιστεί ακόμη καμία εναλλακτική πρόταση».
* Διεθνής Εκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης: 5-8 Μαΐου, εγκαταστάσεις HELEXPO, πληροφορίες www.thessalonikibookfair.com
info:Στα ελληνικά κυκλοφορούν «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «1968», «Ενας σουλτάνος στο Παλέρμο», «Ο Μπους στη Βαβυλώνα. Η νέα αποικιοποίηση του Ιράκ», «Η πέτρινη γυναίκα», «Η σύγκρουση των φονταμενταλισμών», «Στον ίσκιο της ροδιάς» («Αγρα»), «Το βιβλίο του Σαλαντίν» («Αγκυρα»), «Μάης '68: στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσμο» («Modern Times»).

Enhanced by Zemanta